Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δηλώνω ευθαρσώς τον θαυμασμό μου για τα χαλκέντερα στελέχη που δρουν στα επιτελεία του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου. Κάθε βδομάδα βάζουν μπροστά κι από ένα σχέδιο δημοσκοπικής ανάκαμψης, που μόλις καταβυθιστεί αύτανδρο παρουσιάζουν το επόμενο. Ανεξάντλητοι οι τύποι. Μου θυμίζουν μια ιστορία που έλεγαν οι Αμερικανοί για τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Οι Αμερικανοί ενεπλάκησαν σε κείνη την ταλαίπωρη χώρα το 1959 και ο τελευταίος πεζοναύτης τους αποχώρησε κυνηγημένος το 1975. Στα 16 αυτά χρόνια έκαναν τα πάντα να κάμψουν την στρατιωτική δύναμη των κομμουνιστών βορείων και των λαϊκών μαζών του νότου. Κάθε μήνα οι Γιάνκηδες παρουσίαζαν κι ένα καινούριο σχέδιο, κάθε χρόνο εφάρμοζαν και μια όλο και πιο προχωρημένη στρατηγική.
Πολλαπλασίαζαν τους στρατιώτες τους, βομβάρδιζαν τις πόλεις τους, αποψίλωναν τις ζούγκλες τους, ναρκοθέτησαν τα λιμάνια τους, μπήκαν στις γειτονικές χώρες Λάος και Βιρμανία, άδειασαν τα χωριά φτιάχνοντας καταυλισμούς, σχεδόν πλήρωσαν με χρήμα και παροχές κάθε κάτοικο της χώρας για να τους υποστηρίξει. Μάταιος κόπος. Όσο ανεξάντλητοι φαίνονταν οι αμερικανικοί πόροι (και εφευρετικότητα), τόσο πιο ανεξάντλητη αποδεικνυόταν και η βιετναμική αντίδραση.
Τότε, είχε κυκλοφορήσει στον αμερικανικό τύπο η ακόλουθη ιστορία, που ο Λευκός Οίκος την διέψευσε ως κακόβουλη επινόηση: Ο υπουργός Άμυνας του Τζόνσον, ο περιβόητος Μακ Ναμάρα, τεχνοκράτης και μιλιταριστής ως το κόκκαλο, έβαλε στα κομπιούτερ του αμερικανικού πενταγώνου το σύνολο των σχεδίων του, μαζί με όλες τις παραμέτρους που τα συνόδευαν και ρώτησε τα μηχανήματα τι θα γίνει επιτέλους μ' αυτό τον πόλεμο που ήδη τους κατέτρωγε.
Έβαλε δηλαδή τους στρατιωτικούς επιθετικούς σχεδιασμούς, τις δυνάμεις των δύο εμπολέμων, την εκπαίδευση τους, τον οπλισμό τους, τις εφεδρείες τους, τις οικονομικές δυνατότητες των δύο χωρών, αριθμούς αεροπλάνων, πλοίων, τεθωρακισμένων και βομβών… τέλος πάντων ό,τι καθορίζει την έκβαση ενός πολέμου. Ήταν μια Παρασκευή του 1967 όταν ο Μακ Ναμάρα τροφοδότησε μ' αυτά τα στοιχεία τους υπολογιστές, κάνοντας τους το ερώτημα «σε πόσο καιρό θα κερδίσουμε τον πόλεμο;». Τα κομπιούτερ δούλευαν όλο το Σαββατοκύριακο και την Δευτέρα το πρωί που ο υπουργός πήγε στο γραφείο του, βρήκε την απάντηση να τον περιμένει: «Έχετε κερδίσει τον πόλεμο από το 1965.»
Ε λοιπόν, οι Συριζαίοι σήμερα έχουν τρομερή ομοιότητα με κείνους τους Αμερικανούς. Μοιάζουν να έχουν θηριώδη υπεροπλία έναντι της αντιπολίτευσης. Τα όπλα τους είναι ανεξάντλητα, καμιά σχέση με χώρα που ακόμα βρίσκεται σε κρίση: Τους στηρίζουν προκλητικά οι ξένοι, διορίζουν όσους θέλουν κι όπου θέλουν, μοιράζουν αβέρτα αμοιβές και επιδόματα δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, κόβουν-ράβουν δήμους και περιφέρειες κατά βούληση, ελέγχουν πλήρως την δικαιοσύνη και το θεσμικό οικοδόμημα της χώρας.
Κάθε βδομάδα παρουσιάζουν και μια καινούρια παροχή, από 120 δόσεις μέχρι καινούριο νόμο Κατσέλη. Κάθε δεύτερη βδομάδα κάνουν και μια αύξηση στους δημοσίους υπαλλήλους ή διατάζουν τους εργοδότες να αυξήσουν τους μισθούς στους ιδιωτικούς. Κάθε τρίτη βδομάδα βγάζουν απ' την κωλότσεπη κι ένα καινούριο πολιτικό σχέδιο, από την συγκρότηση καινούριας πλειοψηφίας μέχρι την δημιουργία μιας Συριζαϊκής κεντροαριστεράς. Κάθε τέταρτη βδομάδα αλλάζουν το Σύνταγμα ή διαχωρίζουν το κράτος από την εκκλησία. Μιλάμε για τρομερή δραστηριότητα, για ακατανίκητη όρεξη.
Δεν ξέρω αν εκεί στα υπόγεια του Μαξίμου χρησιμοποιούν τα κομπιούτερ τους όπως ο Μακ Ναμάρα, αλλά είναι βέβαιο πως τα προγράμματα που ''τρέχουν'' τους βεβαιώνουν πως με όλα όσα κάνουν και με την υπεροπλία που έχουν, έχουν κερδίσει τις εκλογές από …πέρυσι. Αλλιώς δεν θα είχαν ούτε τέτοια έπαρση, ούτε τόση ανεμελιά. Κούνια που τους κούναγε. Χαμπάρι δεν 'έχουν πάρει τι γίνεται έξω απ' το Μαξίμου. Είναι οι προσπάθειες τους σαν των Τρώων, που έγραφε κι ο (αγαπημένος τους) Καβάφης.
