Η χτεσινή παραίτηση του προέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας είναι μια γροθιά στο πολιτικό και δικαστικό σύστημα, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια ηρωική έξοδος του ίδιου για προσωπικούς ή μελλοντικούς λόγους. Έτσι, η παραίτηση έχει πολλαπλή ανάγνωση και πολλές επιπτώσεις. Όλα σοβαρά για τις δύο εξουσίες και τους πολίτες.
Κατ αρχήν η αιτία. Ο κ Σακελλαρίου επικαλείται ως αφορμή και αιτία την αδυναμία του να ελέγξει τις διαρροές, που συκοφαντούν το Σώμα και το εμφανίζουν να έχει αποφασίσει την νομιμοποίηση του συνταξιοκτόνου νόμου Κατρούγκαλου, ενώ το δικαστήριο δεν έχει βγάλει ακόμα απόφαση!
Οι διαρροές είναι μια πραγματικότητα και η fake «είδηση» ότι το Συμβούλιο έκρινε συνταγματικό τον νόμο είδε το φως της δημοσιότητας σε όλα τα Μέσα την περασμένη εβδομάδα. Ποιος έκανε αυτή τη διαρροή; Αυτός που επωφελείται από μια τέτοια απόφαση προφανώς! Πίσω από τα fake news αναζητήστε σχεδόν πάντα την εξουσία.
Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που αφήνονται να διαρρεύσουν πληροφορίες για αποφάσεις του Συμβουλίου που δεν έχουν καν εκδοθεί. Με πιο κραυγαλέα εκείνη για τον νόμο Παππά που αφορούσε στα κανάλια. Και που έφτασαν στο σημείο να λοιδορούν με ατομικά συκοφαντικά στοιχεία μέλη του Δικαστηρίου, που ήταν φανερό ότι αντιτίθεντο στο νόμο. Την κυβερνητική πατρότητα των διαρροών μπορεί κανείς να την εικάσει. Δεν είναι δύσκολο.
Σ'' εκείνη τη λεπτή περίοδο ο κ Σακελλαρίου δεν έκρινε ότι η συκοφαντία ήταν ικανός λόγος για να παραιτηθεί. Ίσως ήταν ακόμα αρχή. Και ο διορισμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ πρόεδρος πίστευε ότι τέτοιες παρεμβάσεις δεν θα εμφανίζονταν ξανά. Έκανε λάθος.
Πριν τρείς μήνες συγκρούστηκε ο ίδιος με τον υπουργό Δικαιοσύνης κ Κοντονή στη συνέλευση των δικαστών και εισαγγελέων, με αφορμή τις οξείες θέσεις του υπουργού, που κατηγορούσε τους δικαστές για τον τρόπο που λειτουργούν. Ο κ Σακελλαρίου είχε κατηγορήσει τον υπουργό ότι φέρνει την πολιτική στη δικαστική εξουσία και διαδικασία.
Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική μοιάζει να καθορίζει την δικαστική εξουσία. Από τη στιγμή που διορίζει τις κεφαλές της. Από τις οποίες εξαρτώνται εν πολλοίς οι θέσεις και οι προαγωγές και το μέλλον των δικαστών. Αλλά, και γι αυτή τη στρέβλωση δεν υπάρχει αντίδραση από τη δικαστική εξουσία. Όχι πρόσφατα. Ποτέ.
Ο κ Σακελλαρίου επιλέχτηκε για τη θέση του προέδρου τον Οκτώβριο του 2015 επειδή ακριβώς αντιτίθετο στην πολιτική λιτότητας των μνημονίων, θεωρώντας ήδη από τότε ότι η οικονομία έχει επιβληθεί στο Δίκαιο. Το είπε άλλωστε και χτες και το έγραψε στην επιστολή παραίτησής του: Μειοψηφούσε στις ψηφοφορίες για τις περικοπές μισθών και συντάξεων μέχρι το 2015. Ήταν μια συγγενής φωνή με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η παραίτηση του κ Σακελλαρίου έχει πολιτικό βάρος. Γιατί κατηγορεί εμμέσως πλην σαφώς την κυβέρνηση για τις διαρροές από φιλικούς της δικαστές, που είχαν προφανή στόχο να λασπωθεί το Συμβούλιο Επικρατείας και να αντικατασταθεί ο κ Σακελλαρίου από έναν πιο πειθήνιο πρόεδρο. Έτσι, δεν είναι τυχαία η παραίτησή του μόλις ένα μήνα πριν την συνταξιοδότησή του.
Η παραίτηση σ αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή της επαγγελματικής του ζωής, όμως, είναι και το αδύναμο σημείο της. Γιατί η άλλη ανάγνωση είναι πως ο κ Σακελλαρίου δεν ήθελε να φύγει από το Σώμα σιωπηλά. Ανώδυνα. Χωρίς μέλλον ή υστεροφημία. Ίσως να μην ήθελε να φύγει σιωπηρά. Χωρίς να καταγγείλει αυτά που ζει. Αλλά, αυτός είναι και ο λόγος που χολωμένη η κυβέρνηση τον κατηγορεί εμμέσως, αλλά σαφώς, ότι παραιτήθηκε έτσι γιατί έχει στο νου του μια πολιτική ή πολιτειακή θέση στο μέλλον.
Παρ'' όλα αυτά οι καταγγελίες του κ Σακελλαρίου για τις προηγούμενες κυβερνήσεις και γι αυτήν είναι πολύ σοβαρές. Κι αυτές έχουν αξία, άσχετα με τα δικά του κίνητρα παραίτησης. Γιατί προειδοποίησε για περαιτέρω περικοπές στις συντάξεις, τη στιγμή που μέλη της κυβέρνησης σκίζουν τα ρούχα τους ότι δεν θα κόψουν ούτε αυτές! Κι αυτή είναι μια νομική ανάγνωση των νόμων που έχουν ψηφιστεί από το 2015 και δώθε.
Ο κ Σακελλαρίου κατηγορεί επίσης την κυβέρνηση ότι ψηφίζει ό,τι να ναι και παραπέμπει μετά στη Δικαιοσύνη για να αποφασίσει τους ό,τι να ναι νόμους. Κι αυτό είναι απολύτως αληθινό.
Κατηγόρησε αυτήν και τις προηγούμενες κυβερνήσεις ότι νομοθετώντας για τις περικοπές και την υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και του Κοινωνικού Κράτους παραβιάζουν διαρκώς το Σύνταγμα. Και έχει δίκιο. Μόνο που οι πλειοψηφίες των Ανώτατων δικαστηρίων έχουν κηρύξει συνταγματικές αυτές τις αντισυνταγματικές υποχωρήσεις. Και μοιάζει οξύμωρο ο κ Σακελλαρίου, σαν ανώτατος δικαστικός να μην υποτάσσεται στην πλειοψηφία, έστω και εκ των υστέρων και να την καταγγέλλει! Εάν είχε παραιτηθεί τότε, η παραίτησή του θα ήταν συνεπής με τη στάση του.
Μείζον: Κανείς δεν ξέρει αν ο κ Σακελλαρίου παραιτείται γιατί μειοψηφεί ήδη σε μια διαφαινόμενη πλειοψηφία του Συμβουλίου Επικρατείας υπέρ των περικοπών του νόμου Κατρούγκαλου. Και δεν θέλει να φορτωθεί τη «ρετσινιά» της απόφασης σαν πρόεδρος.
Το αδύναμο σημείο στις καταγγελίες Σακελλαρίου είναι ότι το Συμβούλιο Επικρατείας έχει βγάλει ευνοϊκές αποφάσεις για τις συντάξεις και τις αποδοχές των δικαστικών, των ένστολων, των πανεπιστημιακών, των γιατρών, των δημόσιων υπάλληλων και έχει αφήσει στον Καιάδα τις αποδοχές όλων των άλλων πολιτών. Λες και υπάρχει μια ομπρέλα προστασίας στις προνομιούχες τάξεις του δημόσιο, που θεωρούνται «βασικές αποστολές του Κράτους», όπως τις χαρακτηρίζει ο ίδιος στη χτεσινή επιστολή παραίτησής του.
Μοιάζει έτσι σαν να μην έχει ακόμα και σήμερα επίγνωση ότι οι «βασικές αποστολές του Κράτους» δεν είναι παρά υπηρέτες των πολιτών. Όλων. Και δεν μπορεί να ευνοείται ο υπηρέτης σε βάρος και σε αντίθεση με το «αφεντικό»!
Τέλος, είναι χρήσιμο να παραιτούνται καταγγέλλοντας υψηλόβαθμοι λειτουργοί του κράτους και μάλιστα της Δικαιοσύνης. Γιατί επιβεβαιώνουν στους πολίτες αυτό που ζουν κι αυτό που ξέρουν: Πόσο σάπιο είναι το πολιτικό σύστημα που τους κυβερνάει. Γι αυτό και η παραίτηση του κ Σακελλαρίου έχει την αξία της. Όπως λέει κι ο ίδιος παραφράζοντας τη φράση του Γερμανού φούρναρη «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας». Μόνο που τους βλέπουμε σπανίως.
Γ Παπαδόπουλος-Τετράδης
