«Αυτοί σκοτώσαν Λαμπράκη Μπελογιάνη, φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», αυτό το σύνθημα ακουγόταν στη συναυλία που έγινε για την ειρήνη στην Ουκρανία.
Ακούστηκαν και πολλά άλλα ιδίας κοπής συνθήματα, ενώ την επομένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζαν πως «άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του Κούλη». Ξέχασαν και την «ειρήνη» και την «εισβολή» και έβγαλαν το απωθημένο τους. Να φύγει ο Κούλης.
Στη συναυλία έδωσε το παρόν όλο το στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ. Και ήταν λογικό, καθώς την οργάνωσαν δύο βουλευτίνες του κόμματος. Η κυρία Θεανώ Φωτίου και η κυρία Σία Αναγνωστοπούλου.
Έτσι εξηγείται και το πολιτικό πλαίσιο της πρώτης αφίσας που εξόργισε τον κόσμο. Μάλιστα ένας τραγουδιστής, από τα βαριά ονόματα, απείλησε πως θα αποσύρει τη συμμετοχή του αν δεν αλλάξει αυτό το συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο και αν δε γίνει αναφορά στη ρωσική εισβολή. Δημιουργήθηκε ένας πανικός και μπροστά στον κίνδυνο να ξεμπροστιαστούν οι διοργανωτές, τελικά κυκλοφόρησε η διορθωμένη αφίσα.
Στη συγκέντρωση παρευρέθηκαν από 5-8000 άτομα, ελαφρώς λιγότερα από τις υπέρ Κουφοντίνα συγκεντρώσεις. Ως γνωστόν οι ευρυγώνιοι φακοί δεν προσθέτουν κόσμο. Απλώς δημιουργούν εντυπώσεις. Αποτελούν ένα είδος παρηγοριάς, γιατί οι λίγοι φαίνονται περισσότεροι.
Στη συγκέντρωση υπήρχε μια ελληνική σημαία και καμιά δεκαριά με τα χρώματα του ουράνιου τόξου και τη λέξη PACE. Δεν υπήρχε καμιά σημαία της Ουκρανίας, πέραν αυτών που βρίσκονταν στον πάγκο ενός μικροπωλητή. Άκουσε ο άνθρωπος για συγκέντρωση κατά της ρωσικής εισβολής και πήγε να βγάλει το μεροκάματο πουλώντας ουκρανικές σημαίες. Ο δυστυχής δεν έκανε ούτε σεφτέ. Δεν ήξερε πού πήγαινε, ας ρώταγε!
Η συγκέντρωση είχε αντικυβερνητικό χαρακτήρα, κάτι που δικαιώνει όλους εμάς που μιλήσαμε για «συριζοσυγκέντρωση». Παλμό δεν είχε, γιατί ήταν αδιανόητο στους συγκεντρωμένους να κραυγάσουν κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Τόσα χρόνια είχαν εκπαιδευθεί να φωνάζουν άλλα συνθήματα. Όπως μου είπαν το όνομα του Πούτιν δεν ακούστηκε ούτε μια φορά. Αυτό έλειπε.
Προσπερνώ τα παραληρήματα τραγουδιστών που βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους και προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να βγουν από το περιθώριο. Με κραυγές απευθύνονται σε ένα φανατισμένο κοινό που του αρέσουν οι κραυγές.
Για να μη μιλήσω για τους «πουθενάδες» που δεν τους ακούει ούτε η μαμά τους. Βρήκαν την ευκαιρία της ζωής τους βρίζοντας έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό να κερδίσουν το πεντάλεπτο της δημοσιότητας που τους αναλογεί.
Τι έμεινε από αυτή τη συγκέντρωση; Η ψευδαίσθηση των συριζαίων πως δρομολογήθηκε η πτώση του Μητσοτάκη. Είναι τέτοια η απόγνωσή τους –και είναι απολύτως δικαιολογημένη—που φαντάζονται πως μια εκδήλωση 8.000 ανθρώπων, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια πόλη 5.000.000 κατοίκων, μπορεί να αποτελέσει ένα τόσο καταλυτικό γεγονός.
Το θετικό είναι πως μας θύμισαν για μια ακόμα φορά ποιοι είναι. Και να θέλεις να τους ξεχάσεις, δε σ΄αφήνουν!
