Γράφαμε προχθές ότι όλα τα στρατηγικά αδιέξοδα του ΚΙΝΑΛ, τόσο τα μικρά, της καθημερινότητας, όσο και αυτά των μεγάλων επιλογών πηγάζουν από την άρνηση των στελεχών του και όλων των ηγετικών του ομάδων να δουν το κόμμα τους ως αυτό που είναι σήμερα: ως ένα μικρό κόμμα, με μεγάλη βέβαια ιστορία που για να διαδραματίσει κάποιο ρόλο ουσίας στα πράγματα θα πρέπει να επικρατούν συνθήκες πολιτικής ρευστότητας, συνθήκες που δεν παράγουν σταθερές κυβερνήσεις.
Έχει βέβαια δίκιο ο πρόεδρος Βαγγέλης Βενιζέλος όταν θυμίζει ότι στη χώρα μας έχουμε εμπειρία και μάλιστα πρόσφατη κυβερνήσεων συνεργασίας, με κορυφαίο παράδειγμα την εξαιρετικά επιτυχημένη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αλλά οι συνεργασίες αυτές που έσωσαν, στην κυριολεξία, τη χώρα από την καταστροφή, έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση των Ελλήνων με την έννοια της κρίσης, της πολιτικής ρευστότητας, της αβεβαιότητας στην οποία κανείς δεν θέλει να επιστρέψει.
Όλα τα παραπάνω η Νέα Δημοκρατία τα γνωρίζει πολύ καλά γι αυτό και σωστά έχει ήδη αρχίσει να περιγράφει ένα μέλλον που προβλέπεται πολύ ζοφερό για τους Έλληνες και τη χώρα, εφόσον δεν επανεκλεγεί αυτοδύναμη. Πρόκειται για μια προφανή στρατηγική επιλογή και δεν είναι υπερβολικό να ισχυριστούμε ότι της την έχει υπαγορεύσει η ίδια η αντιπολίτευση, η ανικανότητα τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΙΝΑΛ, του πρώτου να αντιπολιτευθεί και του δεύτερου να αποδείξει τη χρησιμότητά του.
Γιατί θα ήταν κακό αν οι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ εξηγούσαν πως το κόμμα τους θα γίνει χρήσιμο για τη χώρα, υπό την ηγεσία τους;
Τι σημαίνει ένα μικρό, χρήσιμο κόμμα;
Μικρό χρήσιμο κόμμα είναι αυτό που οι κεντρώοι ψηφοφόροι που το 2019 ψήφισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη (και σε καμία περίπτωση τη Νέα Δημοκρατία) θα μπορούσαν να επιλέξουν αυτή τη φορά ώστε να βοηθήσουν τον Μητσοτάκη να «ρεγουλάρει» την Ακροδεξιά κάτι που δείχνει ότι δεν μπορεί να το καταφέρει μόνος του.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό.
Ένα μικρό, χρήσιμο κόμμα θα μπορούσε να ζητήσει την ψήφο των κεντρώων ώστε με την ιδιότητα του κυβερνητικού εταίρου να βάλει φρένο στους αθρόους κομματικούς διορισμούς στο δημόσιο, αν υποθέσουμε βέβαια ότι το ΚΙΝΑΛ, ο επίγονος του ΠΑΣΟΚ που έκανε σχολή διδάσκοντας πως καταλαμβάνεται ένα κράτος από τους ημέτερους, θα θελήσει κάτι τέτοιο και δεν θα απαιτεί μια μοιρασιά των θέσεων με τον τρόπο που το ήθελε η αλήστου μνήμης ΔΗΜΑΡ.
Κι άλλα τέτοια ανάλογα. Οι υποψήφιοι του ΚΙΝΑΛ μπορούν να σκεφτούν πως το κόμμα τους μπορεί να γίνει ελκυστικό στους κεντρώους ψηφοφόρους, λανσάροντάς το ως χρήσιμο.
Έτσι λοιπόν, προκειμένου η έννοια της κυβερνητικής συνεργασίας να αποτινάξει από πάνω της τον αρνητικό συνειρμό της κρίσης και της αβεβαιότητας, θα πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να αποδείξουν ότι θα συμβάλλουν με τις δυνάμεις τους αφενός στη σταθερότητα αφετέρου στον έλεγχο του ισχυρότερου εταίρου.
Το ΚΙΝΑΛ είναι μικρό. Μένει να δούμε αν μπορεί να πείσει ότι θα αποδειχθεί χρήσιμο.
