Του Προέδρου της Δράσης Θόδωρου Σκυλακάκη
Για ποιους προορίζεται το σύμφωνο συμβίωσης; Κάποιες μειοψηφίες μας λένε όσοι προσπαθούν να αποτρέψουν τη νομοθέτησή του. «Γιατί να ασχολείται ο νόμος μ' αυτές;», μας λένε, «ας κάνουν ό,τι θέλουν με την ιδιωτική τους ζωή, οι νόμοι πρέπει να αφορούν την πλειοψηφία».
Άλλωστε η συμμετοχή στην πλειοψηφία, στην έκφραση μιας άποψης, στην κατηγοριοποίηση με βάση μια σωματική ιδιότητα, στην επιλογή μιας συμπεριφοράς, είναι μια στάση που έμφυτα μας προκαλεί ένα αίσθημα ανακούφισης. Κάτι σαν αυτό που προκαλεί ένα γεύμα στο οποίο απολαμβάνουμε μια οικεία και χορταστική τροφή, μια comfort food. Είμαστε γενετικά «προγραμματισμένοι» να προτιμούμε την συμμετοχή στην πλειοψηφία. Να αισθανόμαστε πλειοψηφία. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Ό,τι και να κάνουμε είναι σχεδόν αδύνατον να ανήκουμε πάντα στην πλειοψηφία. Για ένα πολύ απλό λόγο. Γιατί είμαστε όλοι διαφορετικοί. Το 10% από μας είναι αριστερόχειρες. Το 23% (στην Ευρώπη), παχύσαρκοι, το 27% (πάλι στην Ευρώπη) εμφανίζει κάποια ψυχική διαταραχή (οι σχετικά πιο πολλοί διπολικότητα), κάποια στιγμή στη διάρκεια ενός έτους.
Προσθέστε σ' αυτά τα ποσοστά των ανθρώπων που έχουν κάποια άλλη σωματική ιδιαιτερότητα, ή αυτούς που ζουν σε ένα μέρος που μιλούν μια άλλη γλώσσα ή ακολουθούν μια άλλη θρησκεία (ή δεν έχουν κανενός είδους θρησκεία), ή αυτούς που ιδεολογικά ακολουθούν μια άποψη που δεν συμμερίζεται η πλειοψηφία της συγκεκριμένης κοινωνίας. Για να μην αναφερθούμε στη διαφορετικότητα των σεξουαλικών επιλογών και προτιμήσεων, για τις οποίες δεν υπάρχουν για ευνόητους λόγους ικανοποιητικές στατιστικές.
Στο παρελθόν οι κοινωνίες αντιμετώπιζαν τις μειοψηφίες φοβικά και καταπιεστικά. Κρύβοντας, καταπιέζοντας, δημιουργώντας αισθήματα ντροπής και απαξίας. Παράθυρα κλειστά, ανομολόγητοι αποκλεισμοί, σιωπηλές ενοχές, χρόνια κρυφής ντροπής. Η διαφορετικότητα ήταν πάντα καταδικασμένη και στην πραγματικότητα οι μειοψηφίες ζούσαν στο ψέμα ή στο περιθώριο. Μόνο που δεν ήταν οι μειοψηφίες που είχαν αυτό το ρόλο. Στην πραγματικότητα, το άθροισμα των μειοψηφιών ήταν τελικά η συντριπτική πλειοψηφία.
Όλα αυτά τα ποσοστά που προανέφερα και πολλά άλλα που μπορεί ο καθένας μόνος του να αναλογιστεί, αθροίζουν πολύ πάνω από το 100%. Είμαστε όλοι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και πλειοψηφία και μειοψηφία. Η πλειοψηφία όμως σε μια κοινωνία στην οποία λειτουργεί η δημοκρατία δεν απειλείται. Για αυτό και οι θεσμοί που οικοδομεί μια σύγχρονη κοινωνία διασφαλίζουν πρώτα τα θεμιτά δικαιώματα της μειοψηφίας, της όποιας μειοψηφίας. Στην οποία αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο όλοι ανήκουμε.
Γι'' αυτό και έχουμε κάθε λόγο να τα υπερασπιζόμαστε.
