Δεν θα περίμενα από τον Σύριζα τίποτα διαφορετικό απ’ όσα είπε για την συνάντηση Μητσοτάκη-Τραμπ. Σας εξομολογούμαι δε πως δεν ανησύχησα ούτε στιγμή για τους φούρνους της γειτονιάς μου, επειδή ο Χαρίτσης θα αναγνώριζε ξάφνου επιτυχία στο ταξίδι. Αν ο Σύριζα ήταν ικανός να πει τέτοια πράγματα, θα σήμαινε πως κουβαλούσε άλλα μυαλά. Αλλά τότε, θα ήταν ο Τσίπρας κι όχι ο Κυριάκος στον Λευκό Οίκο.
Βεβαίως, όταν ένας Έλληνας πρωθυπουργός συζητά στην Ουάσιγκτον με τον πλανητάρχη για όλα τα μείζονα εθνικά μας θέματα, οι μεμψιμοιρίες της αντιπολίτευσης στην Αθήνα έχουν την ίδια αξία που έχει το αεράκι που φυσά ανάμεσα στα φύλλα των πλατάνων στην χαράδρα του Λούσιου. Κάτι πρέπει να πουν κι αυτοί οι πρώην κυβερνητικοί για να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους την βουλευτική τους αποζημίωση.
Εξάλλου, η σοβαρή αποτίμηση όσων ειπώθηκαν ή συμφωνήθηκαν μέσα στον Λευκό Οίκο θα γίνει στην πράξη και σε βάθος χρόνου. Αν δούμε τον Ερντογάν να διστάζει να στείλει ένα τρυπάνι έξω από την παραλία της Ιεράπετρας, τότε ενδέχεται να του έχει πει δυο κουβέντες ο Ντόναλντ, όπως «οι Έλληνες δεν θα πάνε σε διαπραγματεύσεις αλλά σε πόλεμο, οπότε κάτσε στ’ αυγά σου γιατί τώρα δεν θέλω άλλους μπελάδες».
Αυτή ήταν και η ουσία της επίσκεψης κι εκεί θα κριθεί μακροπρόθεσμα αν ήταν επιτυχημένη ή αδιάφορη. Βεβαίως είναι δικαίωμα των Συριζαίων να θεωρούν πως επιτυχία θα ήταν να ρωτούν οι αμερικανοί δημοσιογράφοι όχι για τον Σουλεϊμανί και την παραπομπή Τραμπ αλλά για την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Κι εγώ είχα έναν φιλαράκο που επειδή έπαιζε καλή MONOPOLI πίστευε ακραδάντως ότι έκανε για διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας.
Για να είμαστε σοβαροί, αν η Ελλάδα βρεθεί στο επίκεντρο των ερωτήσεων των αμερικάνικων και των ευρωπαϊκών μέσων, τότε θα σημαίνει πως πελαγοδρομεί πάλι στο κέντρο μιας παγκόσμιας κρίσης όπως την προηγούμενη δεκαετία. Αυτό δεν μου μοιάζει και πολύ συμφέρον για την χώρα, να μας λείπει. Είδαμε και πάθαμε να φύγουμε από τα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου τύπου και από τις πρώτες ερωτήσεις των διεθνών συνεντεύξεων εξ αιτίας της οικονομικής μας κρίσης.
Αν πάλι ο Τσίπρας θεωρεί πως ευρισκόμενος προχθές στην θέση του Μητσοτάκη ήταν ικανός ν’ αλλάξει την παγκόσμια και αμερικανική ατζέντα, τότε να με συγχωρεί αλλά δεν τον βλέπω καλά. Αν (υπό τις παρούσες διεθνείς συνθήκες) πιστεύει στα σοβαρά πως θα κατάφερνε να επικεντρώσει την συνέντευξη των δύο ηγετών στα ελληνικά ζητήματα, καλά θα κάνει να το κοιτάξει διότι συν το χρόνο μπορεί να πιστέψει και χειρότερα.
Τέλος πάντων, αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι η επίδραση της συνάντησης κορυφής στα εθνικά μας ζητήματα και όχι ο μικρομεγαλισμός του Αλέξη. Όπως κάποτε έγλυφε τον Αμερικάνο με την αξέχαστη φράση του «η προσέγγιση Τραμπ μοιάζει διαβολική αλλά είναι για το καλό», αντιστοίχως η προσέγγιση Τσίπρα μοιάζει αντιπολιτευτική αλλά είναι για γέλια (ή για σφαλιάρες).
