Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Συζητώντας με κάποιον αμετανόητο ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ για την Βενεζουέλα, διαπιστώνεις περίπου, τα εξής: ότι η εμμονή αποτελεί το καταφύγιο της διάψευσης, ότι η αθωότητα των προθέσεων ικανοποιεί την ματαιότητα των άστοχων πράξεων και πως ο ολοκληρωτισμός γεννιέται και εξαπλώνεται από τις μέτριες συνειδήσεις των καλοπροαίρετων, κατά τα άλλα, ανθρώπων.
Για την άναρχη κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει η Βενεζουέλα οι απαντήσεις που δίνουν κάποιοι αφορούν στα εξής: στην τιμή του πετρελαίου που έπεσε από κάποια όργανα του καπιταλισμού και στην ανικανότητα του Μαδούρο να αποδειχθεί αντάξιος του Τσάβες!
Καμία έκπληξη. Το ίδιο ακριβώς μοτίβο με την εξήγηση της πτώσης του κομμουνισμού: «o καπιταλισμός φταίει που κατέρρευσε το Ανατολικό Μπλοκ». Προφανώς «φταίει» ο καπιταλισμός γιατί πολύ απλά επικράτησε του κομμουνισμού! Και στην Βενεζουέλα, επίσης «φταίει» ο καπιταλισμός γιατί δεν ανέχτηκε την επιβολή πλαφόν στις τιμές βασικών αγαθών και αυστηρών περιορισμών στην εξαγωγή συναλλάγματος. Γιατί η ίδια η παγκόσμια αγορά δεν συναίνεσε στο να πληγούν καίρια τα συμφέροντα των πιο πλούσιων της χώρας, οι οποίοι με τη σειρά τους αντέδρασαν επιβάλλοντας τεχνητές ελλείψεις σε βασικά αγαθά, ή υπερκοστολογώντας τα εισαγόμενα είδη!
Ο εμμονικός ιδεολόγος λειτουργεί με την απλοϊκή συνείδηση των νηπίων: πιστεύει τόσο πολύ στην «αγιότητα» των οραμάτων του που απαιτεί από το περιβάλλον του να συναινέσει, να αδρανοποιηθεί, να συνωμοτήσει ή ακόμα και να παραδοθεί στις προθέσεις του. Κάθε αποτυχία του αποδίδεται πάντα στο ότι δεν προσαρμόστηκε το τεραστίων διαστάσεων περιβάλλον στην μικροσκοπική μηχανή των σχεδίων του.
Ο Τσάβες και ο Μαδούρο κήρυξαν πόλεμο στην μεσαία τάξη και στους αστούς της Βενεζουέλας και περίμεναν ότι δεν θα αντιδράσουν. Αρκέστηκαν, βλακωδώς, να «αυξήσουν» τις πληθωριστικές παροχές των λαϊκών μαζών αλλά ταυτόχρονα στοχοποίησαν την αστική τάξη που είχε την δυνατότητα να διαχειριστεί παραγωγικά τον εθνικό πλούτο της χώρας. Ετσι, η Βενεζουέλα κατέληξε να αποδείξει για ακόμα μία φορά ότι κάθε μορφή συγκεντρωτισμού που καταστρέφει τους μηχανισμούς της αγοράς, στρέφει αναπόδραστα, την κοινωνία στον ολοκληρωτισμό και στην έκρηξη.
Υπάρχει όμως, ένα κρίσιμο ποσοστό και στη δική μας «καπιταλιστική σοβιετία» που ονειρεύεται έναν εναέριο δρόμο με καλές προθέσεις που περνάει πάνω από τα βαρέλια της κόλασης. Και όπως πάντα, επειδή κινείται μεταξύ θεωρητικού μαρξισμού και κρατικιστικού ευδαιμονισμού, δεν αντιλαμβάνεται τα μεγέθη της ίδιας της κόλασης. Ολοι αυτοί εμφανίστηκαν με το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ και διατρανώνουν ακόμα την επιθυμία τους να εξασφαλίσουν έναν προστατευτικό θόλο μέσα σε ένα ξένο «βιοκλιματικό» οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον.
Και το ερώτημα είναι αν ο Τσίπρας θα μπορούσε να γίνει ποτέ, ένας βαλκάνιος Μαδούρο. Υπάρχει περίπτωση να το επιδιώξει, αν παίξει κι άλλο με τη φωτιά, για να κρατήσει τη εξουσία. Η διαφορά όμως βρίσκεται αλλού: σε τι βαθμό θα μπορέσει να καταστρέψει την ελληνική μεσαία τάξη. Μέχρι τώρα, τα δείγματα είναι ανησυχητικά αλλά όχι ακόμα αποκαρδιωτικά. Κι αυτό γιατί οι δομές της οικονομίας συνδέονται με τη Ευρωπαϊκή Ένωση και όσο είμαστε ακόμα στο ευρώ, πολύ δύσκολα θα ανεχτεί η ευρωπαϊκή οικονομία μία ανεξέλεγκτη κατάσταση εις βάρος των συμφερόντων της.
Από κει και πέρα, έχουμε όλους τους λόγους να ανησυχούμε και να πορευόμαστε στην ελεγχόμενη ακόμα, ανασφάλεια. Όχι γιατί κάποιοι σύγχρονοι «μπολσεβίκοι» θα εισβάλουν για να καταλάβουν τα ανάκτορα. Ο φόβος βρίσκεται στην αντίδραση των βουλιμικών τροφίμων του ελληνικού κρατισμού που θα χάνουν συνεχώς τα προνόμιά τους.
Ο Τσίπρας θα παρασυρθεί και θα γίνει Μαδούρο μόνο αν παραδοθεί στο μένος των προνομιούχων «φτωχών» που θα βρεθούν σε κατάσταση πανικού εξαιτίας της απώλειας των κεκτημένων τους.
Διαφορετικά, η «λατινοαμερικάνικη οπτασία» των Συριζανέλ θα καταγραφεί στην πολιτική ιστορία ως ένα διδακτικό μάθημα για τις επόμενες γενιές.
