Ο τρόπος που χαιρέτισε την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου ο Α.Τσίπρας προκάλεσε πολλά σκωπτικά σχόλια. Δεν ήταν μόνον το λυρικό ύφος, ήταν κυρίως ο κατανυκτικός τόνος του χαιρετισμού.
Κάτι ασυνήθιστο για έναν δεδηλωμένο άθεο.
Να το ξεκαθαρίσω ευθύς εξ αρχής. Δεν είναι κακό να είσαι άθεος. Είναι κακό, ενώ είσαι άθεος, να υποκρίνεσαι τον πιστό για ιδιοτελείς σκοπούς. Όπως είναι κακό να ντρέπεσαι γι΄αυτό που είσαι και να δηλώνεις κάτι άλλο.
Βέβαια από την άλλη πλευρά, ενδεχομένως, η στροφή του Α. Τσίπρα προς τα Θεία να είναι ειλικρινής και να οφείλεται στην τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το κόμμα που ηγείται. Μπορεί να έχει αντιληφθεί πως μόνον η Μεγαλόχαρη μπορεί να τον σώσει.
Ως γνωστόν όμως η προσμονή ενός θαύματος στην πολιτική είναι ο ορισμός της παραίτησης και του τυχοδιωκτισμού.
Σε τόσο δύσκολη κατάσταση βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν είναι μόνον η αδυναμία συγκρότησης και εκφοράς πειστικού αντιπολιτευτικού λόγου. Δεν είναι μόνον οι διαδοχικές επιτυχημένες παρεμβάσεις της κυβέρνησης στα κρίσιμα εθνικά θέματα.
Είναι κυρίως η εσωτερική αμφισβήτηση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο από τους 53 όσο και από μεμονωμένα ιστορικά στελέχη του κόμματος.
Η αμφισβήτηση των 53 έχει όλα τα χαρακτηριστικά της εσωκομματικής δομικής αντιπολίτευσης. Θέτουν θέμα φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύουν πως έχει αλλοιωθεί με την εισροή τριτοκλασάτων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Παρόμοια κριτική ασκούν και άλλα στελέχη του κόμματος όταν μιλούν πως «δεν πρέπει να κεντροποιηθεί η Αριστερά, αλλά να αριστεροποιηθεί το Κέντρο».
Μάλιστα η κριτική των 53 άγγιξε και τις θέσεις της ηγετικής ομάδας για την Ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία για την ΑΟΖ, την οποία χαρακτήρισε λίγο-πολύ πως έχει εθνικιστική χροιά. Βαρύς χαρακτηρισμός για τον χώρο της Αριστεράς.
Διατυπώνεται η αφελής άποψη πως ο Α.Τσίπρας θα «καθαρίσει» τους 53 και τον Τσακαλώτο όπως «καθάρισε» και όλους τους προηγούμενους εσωκομματικούς αντιπάλους του.
Άλλες εποχές, άλλες συνθήκες.
Τότε ο Α.Τσίπρας ήταν άφθαρτος και ανερχόμενος και το κόμμα του διέθετε άφθονα πυρομαχικά, κυρίως μετά το 2012.
Σήμερα ο Τσίπρας είναι και φθαρμένος και κουρασμένος και ηττημένος. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεμείνει από δυνάμεις.
Δεν είναι εύκολο πλέον στην ηγετική του ομάδα, που βαρύνεται με πολλές αμαρτίες, να «καθαρίσει» τους αντιφρονούντες.
Το ζήτημα είναι πως ο Α.Τσίπρας δεν διαθέτει πλέον εναλλακτικές. Είναι έρμαιο των γεγονότων. Περιμένει μήπως καθίσει μια «στραβή» στον Μητσοτάκη. Αλλά και αυτό πλέον δεν αρκεί, καθώς του Μητσοτάκη του έχουν καθίσει πολλές «στραβές» αλλά αυτός τα έβγαλε πέρα.
Δικαιολογημένα λοιπόν ο Τσίπρας έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στην Παναγία. Περιμένει το θαύμα της Μεγαλόχαρης. Με την φόρα που έχει πάρει και τον νεοαποκτηθέντα θρησκευτικό του οίστρο, προβλέπω του χρόνου να ανηφορίζει γονυπετής προς την Παναγία της Τήνου.
