Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις φορές, στην Ευρώπη άρχισε να ανατέλλει ήδη η μεταμερκελική εποχή. Και κατά σύμπτωση μαζί και η μετα-πανδημική.
Έχουν βέβαια συμφωνήσει πολλοί ότι η πανδημία εκείνο που έκανε ήταν απλώς να φέρει στο προσκήνιο κοσμογονικές αλλαγές που συντελούνταν εδώ και πολλά χρόνια στο "παρασκήνιο" της Ιστορίας προετοιμάζοντας το πέρασμά της στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.
Δεν είχαν άδικο. Αλλά η ουσία δεν βρισκόταν εκεί. Ποτέ, άλλωστε, η ουσία δεν βρισκόταν στην τεχνική. Βρισκόταν πάντα στην χρήση της. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την γλώσσα. Η χρήση των λέξεων είναι αυτή που δίνει το νόημά τους.
Ποιο θα είναι άραγε το νόημα των πραγμάτων που συμβαίνουν ενόσω η Ευρώπη πλησιάζει στις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου και στις γαλλικές προεδρικές του επόμενου Μαΐου;
Όπως όλα δείχνουν στην μεν Γερμανία οδεύουν προς την αποδρομή της κυριαρχίας των δυο μεγάλων ιστορικών κομμάτων της Χριστιανοδημοκρατίας και της Σοσιαλδημοκρατίας. Σην δε Γαλλία προς την σταθεροποίηση του δίπολου φιλελεύθερων Μακρονικών και εθνολαϊκιστών Λεπενικών.
Με μια ωστόσο σημαδιακή διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες πολλές δεκαετίες: η μάχη της κυριαρχίας δεν δίνεται στον μεσαίο χώρο, όπου κάποτε συνωστιζόντουσαν τα ανερχόμενα μεσοαστικά στρώματα, αλλά στον χώρο που κατακλύζεται πλέον από θεματικά διακυβεύματα του τύπου πολυπολιτισμικότητα, μεταναστευτικό, κοινωνικές ανισότητες, θρησκευτικές ελευθερίες, φυλετικές διακρίσεις, σεξουαλικές προτιμήσεις και οπωσδήποτε οικολογικές προτεραιότητες και αναπτυξιακά διλήμματα.
Είναι, άλλωστε, ο λόγος που στην Γερμανία οι "Πράσινοι" αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο και οι "Εναλλακτικοι Εθνικιστές "(AfD) ρυθμιστικό. Ενώ στην Γαλλία ο "ισλαμοαριστερισμός" γίνεται κύριο ζήτημα δημόσιας συζήτησης και πολιτικής αντιπαράθεσης και ο μουσουλμανικός "αποσχιστισμός" (separatisme) αντικείμενο βασικών πολιτικοϊδεολογικών αντεγκλήσεων.
Παράδοξη εποχή και απρόβλεπτη. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί ότι όλα αυτά συμπίπτουν με τις εν εξελίξει ευρισκόμενες τεκτονικές γαιωπολιτικές, γαιωοικονομικές και γαιωστρατηγικές ανακατατάξεις, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πράγματι ότι τίποτα μετά την πανδημία δεν θα είναι όπως πριν.
Ήταν η επωδός που ακουγόταν παντού από τους πάντες όταν πριν από ένα χρόνο η Ευρώπη βίωνε το σοκ και το δέος του πρώτου lockdawn. Γίνεται τώρα πια νέα πραγματικότητα που χωρίζει τον χρόνο σε δυο πολύ διαφορετικές εποχές. Με μια κοινωνική καθημερινότητα πρωτόγνωρη. Με ένα παγκόσμιο δημόσιο χρέος δυσθεώρητο. Με ένα παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας ανάστατο να κλυδωνίζεται από την μια άκρη του Πλανήτη στην άλλη.
Στην Γερμανία το ήδη βαρύ εξ αιτίας του φιάσκου με τις προμήθειες των εμβολίων πολιτικό κλίμα έχει βαρύνει ακόμα περισσότερο εξ αιτίας της δίνης που προκάλεσε ο σκανδαλώδης χρηματισμός βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος που φέρονται να έχουν εισπράξει μίζες από τις ευρωπαϊκές προμήθειες εμβολίων.
Στην Γαλλία ο ακαδημαϊκός κόσμος έχει βρεθεί σε μιαν άλλη δίνη, στην οποία συμπαρασύρεται και η υπόλοιπη πολιτική ζωή, μετά τον θόρυβο που προκάλεσε το ερώτημα της Υπουργού Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας προς το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών για τα όρια που πρέπει να διαχωρίζουν την πανεπιστημιακή διδασκαλία από τις προσωπικές πεποιθήσεις των διδασκόντων.
Στην πραγματικότητα το ερώτημα αυτό συνδέεται άμεσα με τους λογαριασμούς που έχει ανοίξει εδώ και μήνες ο Πρόεδρος Μακρόν τόσο με τα ισλαμιστικά κινήματα στη χώρα όσο και με την αποικιοκρατική κληρονομιά της.
Η επίσημη ομολογία του για τον βασανισμό και την δολοφονία (1957) επιφανούς δικηγόρου-στελέχους του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στην διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας (1954-1962), έχει ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου σε μια περίοδο που μαίνεται ο ιδεολογικός πόλεμος ανάμεσα στο γαλλικό κοσμικό κράτος και τις πολυπληθείς μουσουλμανικές κοινότητες κυρίως στα λαϊκά προάστια των μεγάλων αστικών κέντρων.
Με την δημόσια συζήτηση για τον θεσμικό ρατσισμό να συνεχίζεται εδώ και είκοσι χρόνια στη Γαλλία και για τον απολογισμό της αποικιοκρατίας να έχει ανοίξει από το 2005 και την εξέγερση των λαϊκών συνοικιών, ο Ερντογάν δεν έχασε, ως γνωστόν, την ευκαιρία να αξιοποιήσει το κλίμα ρίχνοντας με τις προσωπικές επιθέσεις του στον Γάλλο Πρόεδρο και τις αναφορές του στο αποικιοκρατικό παρελθόν της Γαλλίας λάδι σε μια φωτιά που θεώρησε ότι όσο περισσότερο δυναμώνει τόσο περισσότερο θα ευνοεί τον προσεταιρισμό του μουσουλμανικού κόσμου τόσο της Βόρειας Αφρικής όσο και της Ευρώπης.
Σκληραίνοντας την στάση του απέναντι στον "ισλαμικό απομονωτισμό" εντός Ευρώπης ο Πρόεδρος Μακρόν ήταν από την άλλη μεριά φανερό ότι από τον περασμένο Οκτώβριο είχε αποφασίσει να πάει στις προεδρικές εκλογές του 2022 έχοντας συμπεριλάβει στην ατζέντα του την ανένδοτη υπεράσπιση των αξιών της δυτικής κοσμικής Δημοκρατίας έναντι του ισλαμικού φονταμανταλισμού. Εστω κι αν η καμπάνια του κινδύνευε να χαρακτηριστεί μεροληπτική και καταπιεστική από τους αραβικής και βορειοφρικανικής καταγωγής Γάλλους ψηφοφόρους.
Ήταν προφανώς το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει για να μη χάσει την επαφή του με μια κοινωνία που μετατοπίζεται όλο και δεξιότερα υπό την ψυχολογική πίεση που της ασκούν τόσο οι μεταναστευτικές ροές όσο και οι διαστάσεις που παίρνει ο πολυπολιτισμικός της χαρακτήρας.
Άλλωστε οι καιροί έχουν αλλάξει από την εποχή που η Αριστερά ηγεμόνευε και τον χώρο της διανόησης και το πολιτικό σύστημα. Και έχουν ακόμα περισσότερο αλλάξει από την εποχή που η ευρωπαϊκή Αριστερά, έχοντας χάσει μετά την εξέγερση του 1968 την μάχη στον αναπτυγμένο κόσμο, στρεφόταν στον "Τρίτο Κόσμο" με την ελπίδα να βρει εκεί "τους κολασμένους της γης" που είχαν εξαφανιστεί από τις μητροπόλεις του καπιταλισμού.
Με την μεσιανική εργατική τάξη - που μη έχοντας να χάσει παρά μόνον τις αλυσίδες της επρόκειτο να κάνει κάποτε την σοσιαλιστική επανάσταση απελευθερώνοντας την ανθρωπότητα από την σκλαβιά του κεφαλαίου - να έχει κουνήσει το μαντήλι της στην γαλλική Αριστερά προσχωρώντας εκλογικά στην εθνικιστική ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν, η νεο-κομμουνιστική "Ανυπότακτη Γαλλία" του Ζαν-Λυκ Μελανσόν και άλλες αριστερίστικες "συλλογικότητες" άρχισαν να επενδύουν τις προσδοκίες τους για ένα αξιοπρεπές εκλογικό αποτέλεσμα στην πολιτική συμμαχία τους με δυο πληθυσμιακές ομάδες:
Τους δυσαρεστημένους με τον Μακρόν μουσουλμάνους, που πλησιάζουν σε μέγεθος το 10% του εκλογικού σώματος. Και τους ευαισθητοποιημένους σε θέματα φυλετικών και θρησκευτικών διακρίσεων πολίτες, που παραμένουν πιστοί στην παράδοση της Γαλλίας ως πατρίδας της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης και χώρας-ασύλου των κατατρεγμένων αυτού του κόσμου.
Κρίνοντας από τo εύρος των αντιδράσεων που προκάλεσαν οι τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών εναντίον του "ισλαμοαριστερισμού" εντός και εκτός των γαλλικών πανεπιστημιών της, η δεύτερη αυτή ομάδα όχι μόνον δεν είναι αριθμητικά αμελητέα, αλλά επιπλέον μπορεί να μετατραπεί σε κρίσιμη μάζα πολλαπλασιαστών των μηνυμάτων μιας θεματικά επαναπροσδιοριζόμενης γαλλικής Αριστεράς.
Με θέματα όπως ο "ισλαμοαριστερισμός", η αποιοκρατική κληρονομιά, ο ρατσισμός, η ανεξαρτησία των κοινωνικών και επιστημονικών ερευνών μπορεί να διαμορφώσει νέα πολιτικά ρεύματα που δεν θα κατάφερνε ποτέ πια να σχηματίσει με την κλασική ατζέντα των ιδεολογικών αντιθέσεων που δεν λένε τίποτα καινούριο σε κανέναν.
Σημείο των καιρών και των πολιτικών ευαισθησιών στην κατά τα άλλα εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, στο διάστημα από τον Αύγουστο του 2017 - οπότε και η ξενοφοβική γαλλική Ακροδεξιά λάνσαρε τον όρο "ισλαμοαριστερισμός- μέχρι το τέλος του 2020, οπότε η κυβέρνηση Μακρόν επανείλθε στο θέμα μετά τον αποκεφαλισμό του γάλλου καθηγητή λυκείου από γεωργιανό ισλαμιστή, 230 εκατομμύρια πολιτικά μηνύματα υπό τον τίτλο "ισλαμοαριστερισμός" αναρτήθηκαν στο Twiter δίνοντας μια πρόγευση του κλίματος μέσα στο οποίο η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πορευθεί προς την μετα-Μέρκελ εποχή.
Μένει να δούμε πώς αυτό θα εξελιχθεί τις επόμενες ημέρες υπό το κράτος των εντυπώσεων που θα δημιουργήσει η χθεσινή απόφαση Ερντογάν υποχρεώνοντας τους καθηγητές των γαλλικών σχολείων στην Τουρκία να μάθουν την τουρκική γλώσσα και ιστορία αν θέλουν να παραμείνουν στην χώρα (!). Ο πόλεμος πάντως με τον τουρκικό ισλαμοεθνικισμό φαίνεται ότι καλά κρατεί.
