Της Σύνθιας Σάπικα*
Στο πλαίσιο της 83ης ΔΕΘ και καλύπτοντας το ρεπορτάζ της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την ΕΡΤ3 είχα την ευκαιρία να ακολουθήσω τον πρόεδρο της ΝΔ στην καθιερωμένη του βόλτα στην ΔΕΘ.
Έτσι βρέθηκα ανάμεσα σε άλλα και στα περίπτερα του Άρη, του Ηρακλή και του ΠΑΟΚ. Είχα την ευκαιρία έτσι να κάνω κάποιες σκέψεις για το άθλημα της πολιτικής και την πολιτική του αθλητισμού. Για τα roster του ψηφοδελτίου και το rotation της εξουσίας. Για τα συστήματα στα υπουργεία και την άσκηση πολιτικής. 5 άμυνα, 4 επίθεση, και ο ένας για τους αντάρτες.
Να ξεκινήσουμε με μία παραδοχή. Πολιτική και ποδόσφαιρο είναι στενά συνδεδεμένα. Η πολιτική παίζει μπάλα και το ποδόσφαιρο κάνει πολιτική. Γεγονός που δίνει εκ των ουκ άνευ ένα σαφές προβάδισμα στους άντρες υποψηφίους έναντι των γυναικών.
Πόσο μάλλον στην Θεσσαλονίκη, όπου λίγο πολύ όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Σου λένε: θέλεις να κατέβεις στις εκλογές; Ποια ομάδα έχεις μαζί σου; Ή, ο τάδε υποψήφιος διεκδικητής του Δήμου έχει μαζί του τον ΠΑΟΚ. Άρα το χει σίγουρο. Το χρίσμα ή τον Δήμο(!).
Εάν πάλι είσαι γυναίκα έχεις τρεις εναλλακτικές(και χωρίς να κάνεις rotation). Ή το παίζεις χαζή και όταν σε ρωτάνε τι ομάδα είσαι απαντάς: ομάδα αίματος εννοείτε; Ή το παίζεις υπερκομματική και απαντάς: εγώ είμαι Θεσσαλονικιά στηρίζω όλες τις ομάδες. Εάν τώρα είσαι γυναίκα φίλαθλος, τότε απαντάς με την ομάδα σου και παίρνεις τα ρίσκα σου. Ό,τι και να πεις θα στραφεί εναντίον σου. Δηλαδή σε κάθε περίπτωση foul.
Οι εικόνες που κράτησα από την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ενδεικτικές. Στριμωξίδι για μία θέση στις εξέδρες των ομάδων. Ιδρωμένοι τοπικοί άρχοντες για μία θέση δίπλα στους αθλητικούς παράγοντες. ΟΙ πιο προνοητικοί έσπευδαν σε ένα περίπτερο επειδή είχαν πληροφόρηση ότι τα συγκεκριμένο θα αποτελούσε την επόμενη στάση του προέδρου. Άπειρα tackling για να κλέψουν ένα τετραγωνικό χώρου. Οι πιο δικτυωμένοι κατάφερναν να παραμείνουν και στο περίπτερο αφού έφτανε ο πρόεδρος οπότε είχαν και φωτογραφία με τον εαυτό τους μέσα. Οι γυναίκες υποψήφιες περιορίστηκαν στο να παίζουν με το τέρμα που είχε στήσει ο ΠΑΟΚ έξω από το περίπτερο του. Σούταραν με τα δωδεκάποντα τους, προκαλώντας έτσι τα φλας των παρευρισκόμενων δημοσιογράφων. Με αυτά και με αυτά δικαιολογούνται όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι το μόνο τακουνάκι που ξέρουν οι γυναίκες είναι αυτό από τις γόβες τους.
Χωράει μία γυναίκα να στριμωχτεί και εκείνη στους ενεργούς «παίχτες» της πολιτικής, ή θα κάθεται μονίμως στον πάγκο; Μήπως το ποδοσφαιρικό μονοπώλιο των ανδρών δίνει σε κάθε άρρενα υποψήφιο ένα σαφές πολιτικό προβάδισμα; Και εν τέλει, μήπως όλο το άρθρο μου έχει έμφυλες διακρίσεις και θα έπρεπε να αυτοκαταστραφεί πάραυτα;
Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιούνται οι ομάδες της πόλης μου ως μάζα ψηφοφόρων. Ούτε θέλω να πιστέψω ότι οι φίλαθλοι είναι ένας όχλος που θα ψηφίσουν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ τον υποψήφιο βουλευτή, δημοτικό σύμβουλο ή δήμαρχο επειδή ανήκει στην ίδια ομάδα με αυτούς. Από την άλλη δεν μου αρέσει τα κόμματα να χρησιμοποιούν τις ομάδες για να κάνουν προεκλογικές εξαγγελίες. Γιατί έπρεπε για παράδειγμα να φτάσει η προεκλογική περίοδος για να γίνει το γήπεδο του ΠΑΟΚ; Το γήπεδο πρέπει να γίνει. Και έτσι φτάνουμε στην πολιτική του αθλητισμού. Το σπορ δεν το ξέρω καλά και δεν το ακουμπάω καν. Είμαι off side. Δακρύζω στους ολυμπιακούς όταν παίρνουμε μετάλλια και βλέπω πάντα ματσάκια όταν παίζει ομάδα της πόλης. Σκέφτομαι πάντα ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού. Και επιμένω ουτοπικά πως η πολιτική και ο αθλητισμός θα πρέπει να είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα
*Η κ. Σύνθια Σάπικα είναι Δημοσιογράφος.
