Ο Αλέξης Τσίπρας έχει την ικανότητα να εκκαθαρίζει τους αντιπάλους τους, με απλό και αποτελεσματικό τρόπο και να μην «ανοίγει ρουθούνι». Το είχε κάνει με τον πολιτικό του μέντορα, Αλέκο Αλαβάνο και εξακολουθεί να το κάνει σε κάθε αλλαγή και σε κάθε στροφή, που επιλέγει ο ίδιος για το κόμμα του.
Εκκαθαρίζει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, τους χρεώνει με τις δικές του λάθος επιλογές και συνεχίζει. Κάτι τέτοιο συνέβη και τώρα, στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε και από τα αποτελέσματα της εκλογής των μελών της κεντρικής επιτροπής.
Μετά από το φιάσκο του Δημοψηφίσματος του 2015, είχαν εκπαραθυρωθεί με συνοπτικές διαδικασίες βασικά στελέχη του ιστορικού κορμού του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η Νάντια Βαλαβάνη, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο Δημήτρης Στρατούλης, ο Νίκος Χουντής, ο Κώστας Ήσυχος, ο Στάθης Λεωτσάκος και άλλοι. Και μάλιστα όλοι αυτοί είχαν χρεωθεί με την «πολιτική παλαβομάρα» του 2015. Έτσι, εν μια νυκτί, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ένα Μνημονιακό κόμμα, που διαχειρίστηκε με πόνο και δάκρυ, όλα όσα έπρεπε να γίνουν για να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Κάτι που αναφέρεται πλέον στη διεθνή πολιτική επιστήμη με τον όρο «kolotoumba».
Στο πρόσφατο συνέδριο, συντελέστηκε ένα άγριο προγκρόμ, κατά της αριστερής εσωκομματικής αντιπολίτευσης του Σύριζα. Προπηλακίστηκαν, χλευάστηκαν και υποτιμήθηκαν στελέχη σαν το Νίκο Φίλη, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, τον Πάνο Σκουρλέτη, τον Θοδωρή Δρίτσα και άλλους που αρνούνταν τη μετατροπή του Σύριζα σε ένα αρχηγικό αστικό κόμμα. Τα στελέχη αυτά θεωρούν, ότι το κόμμα πρέπει να παραμείνει ανοικτό και ρευστό, με συνιστώσες, πιστό στο αριστερό του όραμα καθώς και στην αριστερή του ταυτότητα. Με αυτόν τον τρόπο, θα διατηρούσαν και οι ίδιοι ένα ρόλο, απέναντι στο κλειστό περιβάλλον Τσίπρα που κρατάει από τα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια, απέναντι στο βαθύ ΠΑΣΟΚ που μυρίστηκε εξουσία και μεταγράφηκε στο Σύριζα, αλλά και απέναντι στο φαινόμενο που φέρει τη σφραγίδα του Παύλου Πολάκη.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εκλογών για την κεντρική επιτροπή, οι δυνάμεις των ιδεολόγων και αριστερών οραματιστών, υποχώρησαν σε απόλυτο βαθμό. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Νίκος Φίλης, ο Νίκος Βούτσης, ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Πάνος Σκουρλέτης, που το 2016 είχαν καταλάβει τις κορυφαίες θέσεις, τσαλακώθηκαν και υποχώρησαν στις προτιμήσεις των συνέδρων που ψήφισαν σύμφωνα με τις επιθυμίες του κεντρικού κομματικού μηχανισμού. Είναι φανερό ότι η αριστερή ιστορική ομάδα του 3%, που γεννούσε πολιτικές θέσεις και χάραζε την πορεία του κόμματος, έκλεισε τον κύκλο της. Το ίδιο και οι οικονομικοί πειραματισμοί της και οι επικίνδυνες απόψεις περί των γεωστρατηγικών θεμάτων
Τα ηνία πλέον τα πήρε στα χέρια του, το στενό προσωπικό, οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα, οι σκληροί πρώην πασόκοι και οι πιστοί ακόλουθοι. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν διαθέτουν πολιτικό και ιδεολογικό βάθος και δεν έχουν αντίληψη της οικονομικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας, λόγω μη επαγγελματικής εμπειρίας. Δεν έχουν θέσεις, παρά μόνο αντιθέσεις. Και είναι χαμηλού «πολιτικού βεληνεκούς». Τι τους ενώνει; Η αγάπη για την εξουσία. Και αυτό τους κάνει συστημικούς. Τους κάνει προβλέψιμους. Διότι δεν είναι διατεθειμένοι να πάρουν ρίσκα, που θα τους απομακρύνουν από το «πολιτικό μέλι». Είναι έτοιμοι για να συγκυβερνήσουν. Μπορεί να φωνασκούν, να ασκούν φθηνή αντιπολίτευση, ωστόσο κινούνται εντός των προβλεπόμενων πλαισίων.
Το μόνο τους σύνθημα σήμερα, είναι «να φύγει ο Μητσοτάκης». Και για να γίνει το σύνθημα τους πράξη, είναι διατεθειμένοι να υποκινήσουν και να υποδαυλίσουν οποιαδήποτε κίνηση έχει αντικυβερνητικό χαρακτήρα. Ως εκεί φθάνουν. Διότι τα μέλη της κεντρικής επιτροπής, έχουν μία μόνο φιλοδοξία. Και αυτή είναι η ανακατάληψη της εξουσίας. Και δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουν την επίτευξη του στόχου τους, υπακούοντας σε ένα σώμα συνέδρων και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράζει αλλοπρόσαλλες και αναχρονιστικές απόψεις, στα όρια της αλλοφροσύνης.
Οπότε, υπό αυτήν την έννοια δεν είναι επικίνδυνοι. Διότι είναι μια παρέα από «απολιτικούς» ανθρώπους, που αγαπούν την εξουσία. Και εκεί τελειώνει η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ.
