Τώρα που η διασπορά του κορονοϊού είναι πολύ μεγάλη, εξίσου μεγάλος γίνεται και ο πειρασμός να παραδοθούμε ολοκληρωτικά στην πανδημία. Ιδιαίτερα οι τρις εμβολιασμένοι σκεφτόμαστε πως αφού όλα δείχνουν ότι η μετάλλαξη Όμικρον δεν είναι τόσο σοβαρή δεν θα συμβεί και κάτι τραγικό εάν νοσήσουμε.
Κάποιες φορές μάλιστα, δημιουργείται η εντύπωση ότι σε αυτό το δίλημμα που μπορούμε να το ονομάσουμε «το δίλημμα της λευκής πετσέτας» η κυβέρνηση έχει δώσει ήδη την απάντηση: θεωρεί δηλαδή ότι αφού η Όμικρον είναι πολύ μεταδοτική και δεν δείχνει επικίνδυνη, η λήψη κι άλλων περιοριστικών μέτρων δείχνει μάταιη.
Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα.
Το να παραδοθούμε στην πανδημία και να εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθεια ελέγχου της δεν στερείται υγειονομικών κινδύνων. Περισσότερα κρούσματα σημαίνει και περισσότερες νοσηλείες. Επιπροσθέτως σοβεί πάντα ο κίνδυνος του long covid, της χειρότερης, ίσως, επιπλοκής του ιού μετά τον θάνατο. Πολλοί βασανίζονται από αυτό και στη χώρα μας δεν έχουμε αρχίσει καν να συζητάμε πως θα το αντιμετωπίσουμε, αν έχουμε τα μέσα και πόσο αυτό θα μας κοστίσει.
Η επέλαση του ιού έχει ήδη αρχίσει να στοιχίζει στο στελεχιακό δυναμικό του Κράτους: από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και τους αστυνομικούς μέχρι τους δασκάλους και τους καθηγητές, σύντομα θα διαπιστώσουμε σοβαρά προβλήματα και στη στοιχειώδη, ακόμα, λειτουργία του Δημοσίου και των κρατικών υπηρεσιών.
Το βασικότερο όμως είναι ότι τυχόν συλλογική μας παραίτηση μπροστά στην πανδημία και μάλιστα με την αιτιολογία ότι είναι μοιραίο όλοι να κολλήσουμε και ότι κάποια στιγμή ο κορονοϊός θα γίνει ενδημικός, συνιστά μια ηθική στάση. Μπορεί μια κοινωνία να παραδίδεται σε ένα τέτοιο πρόβλημα όταν μάλιστα αρκετά από τα μέλη της παραμένουν ανεμβολίαστα και αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο κίνδυνο; Μπορεί μια κοινωνία να αποδεχτεί τον κίνδυνο που συνεπάγεται η απόφαση να μείνει για ένα διάστημα χωρίς το βασικό στελεχειακό της δυναμικό;
Η παράδοση στην πανδημία δεν διαφέρει και πολύ από τη στάση που περιγράφει η φράση «ο σώζων εαυτόν σωθείτω».
Επί δύο χρόνια τώρα η παγκόσμια κοινότητα δίνει μια μεγάλη μάχη που κόστισε ήδη πολύ, πολλά και πολλούς. Στην αρχή και μέχρι να έχουμε τα εμβόλια η μάχη δόθηκε για να προστατευτούν οι μεγαλύτερες ηλικίες και τώρα για να μην συντριβούν τα συστήματα υγείας και οι κρατικές δομές.
Δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα που να δικαιολογεί την συνενοχή μας στην κατάρρευση. Η πολύ μεγάλη κούραση δεν είναι πειστική δικαιολογία για να λειτουργήσει ο οποιοσδήποτε ως φορέας ενός ιού που για κάποιους θα είναι μοιραίος.
Στις σύγχρονες κοινωνίες, ειδικά τις δυτικές που είναι καλύτερα εξοπλισμένες δεν παραδινόμαστε και μάλιστα μοιρολατρικά, λες και δεν έχουμε τρόπους να αποτρέψουμε το ανεπιθύμητο γεγονός.
Δεν έχουμε λοιπόν δικαίωμα να πετάξουμε στα πόδια της πανδημίας λευκή πετσέτα.
