Του Αντώνη Δαρζέντα
Μυρωδιά καμένου.Φασαρία. Περιπολικά. Ήχος φλόγας που τρώει τα πάντα.
Μυρωδιά καμμένου. Κλάμα. Απόγνωση. Φίλοι. Συγγενείς. Κόρη. Γιος. Πατέρας. Μάνα. Σκούροι από τον καπνό. Όλα σκούρα. Όλα μαύρα.
Λαχάνιασμα. Γρήγορα . Η φλόγα καίει στην πλάτη. Τρέχει. Τρέχουν. Το φανελάκι κολλάει πάνω στο κορμί. Δέρμα και ύφασμα ένα. Φωτιά και δέρμα ένα. Πολλοί. Στο χωράφι. Λίγα βήματα ακόμα για την θάλασσα.
Προλαβαίνουμε. Όχι. Κι άλλοι. Αγκαλιά. Καιγόμαστε. Αγκαλιά.
Θάλασσα. Κολυμπάμε. Μακρυά. Βάρκες. Σωτηρία.
Γλυτώσαμε. Οι άλλοι;. Οι άλλοι;. Πόσοι; 100. Εκατό.
Όπως και να το γράψεις αριθμητικά ή ολογράφως είναι τρομακτικό.
Συσκέψεις. Πρωθυπουργός.
"Υπάρχουν νεκροί;". Αναρωτιέται. Την στιγμή που οι πτωματοσακούλες περνούν μπροστά του. Τη στιγμή που η σάρκα έγινε ένα με την φωτιά.
Ένα θέατρο του παραλόγου χωρίς τον Ευγένιο Ιονέσκο.
Και Αρχηγοί. Υπουργοί. Γενικοί Γραμματείς. Υπεύθυνοι και ανεύθυνοι συνάμα. Δημοσιογράφοι. Κάμερες. Πολλοί. Και όλοι τους τόσο λίγοι.
Περιφερειάρχες που "δεν είναι για να σβήνουν τις φωτιές" μα ούτε και για τις πλημμύρες. Πιθανότατα είναι εδώ για την περίπτωση που όλα πάνε καλά.
Και εμείς μόνοι.
Μόνοι στα αποκαΐδια. Στην παραλία που καπνίζει ακόμα. Σε μια πλαστική καρέκλα. Μισολιωμένη από τη φωτιά. Με το βλέμμα στη θάλασσα. Να περιμένουμε σωτηρία.
Πολιτικοί. Καμμένος. Καμένοι. Δάχτυλο. Παράνομοι λέει. Παράνομοι εις θάνατον δηλαδή; Χωρίς ελαφρυντικά; Χωρίς δίκη;
Χωρίς δικαίωμα έφεσης; Χωρίς ζωή;
Μυρωδιά καμένου.
Μυρωδιά Καμμένου.
Αποφορά Καμμένου.
Απελπισία. Λυγμός. Πόνου ή θυμού;
Και τα δύο. Κραυγή σιωπηλή. Νόμιμοι όταν πληρώνουμε λογαριασμούς. Παράνομοι όταν ζητάμε βοήθεια.
Θα τα σπαταλάγαμε.
Τα σπαταλήσαμε.
Σε λόγια. Σε ψήφους. Σε ανίκανους.
Έναν χρόνο μετά.
Καμπάνες. Μνημόσυνα.
Πρασινίζει ξανά.
Είμαστε εδώ. Φίλοι. Γιος. Πατέρας. Μάνα. Ξανά.
Στο Μάτι.
Χτίζουμε ξανά. Και μπαίνουμε αυθάδικα στο μάτι της φύσης. Όπως ξέρουμε να κάνουμε σαν είδος από τότε που σταθήκαμε στα δύο μας πόδια.
Είμαστε εδώ. Ξανά όρθιοι. Σε πείσμα της καταστροφής. Σε πείσμα των υπευθύνων που πάντα είναι ανεύθυνοι την κρίσιμη στιγμή.
Δεν ξεχνάμε. Δημιουργούμε. Ελπίζουμε. Φτιάχνουμε. Σπίτια. Κήπους. Αναμνήσεις που μυρίζουν πεύκο, καρπούζι και φιδάκι για τα κουνούπια. Αξέχαστες παρέες καλοκαιριού. Δροσερές βουτιές. Πράσινα λιμανακια. Εφηβικούς έρωτες . Ξανά.
Μα δεν ξεχνάμε. Προχωράμε.
Νεκροί και Αθάνατοι μαζί.
