Του Δημήτρη Καμπουράκη
Εγώ ήμουν που έγραψα ότι τα «ω αγαπητέ» τελείωσαν και ότι καμιά πρόκληση του Αλέξη δεν πρέπει (και δεν πρόκειται) να μείνει πλέον αναπάντητη. Αλλά εγώ είμαι κι αυτός που βλέποντας την συνέχεια, αναφωνώ σήμερα «αφήστε ήσυχους τους πατεράδες και τις μανάδες». Ο (κατά Α. Πετρουλάκη) αψύς Αρτινός, έλαβε το μήνυμα.
Ξέρω πως αυτοί που χαρακτήρισαν τους μισούς Έλληνες Γερμανοτσολιάδες, θα άξιζε να καταλάβουν τι σημαίνει ολοκληρωτικός και άνευ ενδοιασμών πόλεμος. Πλην η από δω πλευρά πρέπει να κρατήσει ζωντανό εντός της κι ένα στοιχειώδες αίσθημα δικαίου, αλλιώς πολεμώντας το τέρας με όπλα χειρότερα απ' τα δικά του, θα τερατοποιηθεί κι αυτή. Τον βιαστή της αδερφής σου τον πλακώνεις στο ξύλο και τον χώνεις στην φυλακή, δεν του βιάζεις κι εσύ την αδερφή. Διότι μετά δεν έχουμε έναν βιαστή με τον εκδικητή του, αλλά δυο βιαστές.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Τσίπρας δεν θα ξανατολμήσει να μεταφέρει την αντιπαράθεση με τον Κυριάκο στο προσωπικό επίπεδο. Επίσης ότι θα περιορίσει αισθητά την λάσπη. Όχι διότι έγινε ηθικός και δίκαιος άνθρωπος, αλλά διότι έπαθε την πλάκα του από την μονομαχία τους στην Βουλή και από το περιρρέον κλίμα που ακολούθησε την μάχη αυτή. Παρά τις οιμωγές ορισμένων αναλυτών για την «κατάντια» του κοινοβουλευτικού μας διαλόγου, ο Αλέξης για πρώτη φορά βγήκε από μια σύγκρουση αρχηγών με την ανατριχιαστική υποψία ότι τα πράγματα πήγαν χάλια γι αυτόν.
Δεν θα παραδεχτεί ποτέ ότι έχασε, είναι όμως αρκετά δαιμόνιος ώστε να αντιληφθεί πως η επικοινωνιακή στρατηγική «Κυριάκο έλα να σε πλακώσω στα χαστούκια» τα 'φαγε τα ψωμιά της. Όταν (τρεις μέρες μετά το πακέτο παροχών και μια μέρα μετά την ψήφο εμπιστοσύνης) κανένας στην ελληνική κοινωνία δεν ασχολείται μ' αυτές τις «επιτυχίες» του και κανένας δεν τον δοξάζει ως μάγο με το μανίκι τίγκα στον άσσο, τότε καταλαβαίνει πως αυτή η παλιά κουτσαβάκικη πίστα αντιπαράθεσης στην οποία διέπρεψε επί δεκαετία, δεν τον ευνοεί πια. Και δεν του αρέσει διόλου αυτό το κρυφοκοίταγμα έκπληξης του απλού κόσμου προς τον Μητσοτάκη, με μια έκφραση απορίας για την απρόσμενα τσαμπουκαλίδικη εμφάνιση του που αποδ4ικνύει ότι δεν είναι καθόλου «Κούλης»
Ο Τσίπρας που θα δούμε εφεξής, θα είναι ο πιο πολιτικός απ' όσους Τσίπρες έχουμε γνωρίσει. Η κουβέντα στην Βουλή σήμανε και το τέλος της ιστορικής περιόδου των προσωπικών μονομαχιών, ως επιδίωξη του Μαξίμου. Οι κοινωνικοί πολλαπλασιαστές της πολιτικής του Σύριζα έχουν συρρικνωθεί δραματικά, απομειώνοντας τρομερά και τις δυνατότητες του ίδιου του αρχηγού. Παρά την θηριώδη προσπάθεια του Τσίπρα και παρά την εξάντληση του εφεδρικού του οπλοστασίου, η ατζέντα δεν άλλαξε. Ο κόσμος συνεχίζει να συζητά για το κότερο, για τον Πολάκη και για το πούρο του.
Κομμάτι της Συριζαϊκής ατζέντας αρχίζει ήδη να παίρνει την τροχιά μπούμερανγκ. Το 500άρικο των συντάξεων διακινείται πια στα καφενεία περισσότερο ως μάταιη απόπειρα κατάπτυστης εξαγοράς ψηφοφόρων, παρά ως ειλικρινής προσπάθεια του Αλέξη να βοηθήσει τον λαουτζίκο. Όταν το υποτιθέμενο θανάσιμο κυβερνητικό όπλο μετατρέπεται σε καλαμπούρι των καφενείων, τότε η μάχη έχει χαθεί οριστικά.
Η συζήτηση στην Βουλή αποδείχτηκε κορυφαίο σημείο καμπής. Έβαλε οριστικά τον Αλέξη στην θέση της στατικής άμυνας. Οι δημοσκοπήσεις του επόμενου Σαββατοκύριακου θα το επιβεβαιώσουν πανηγυρικά. Ο Τσίπρας πλέον θα είναι τύπος και υπογραμμός, δεν έχει άλλη επιλογή. Αν ρίξει λάσπη στον αέρα, οι περισσότεροι ανεμιστήρες είναι πια στραμμένοι στο πρόσωπο του. Το ξέρει. Οπότε, η από δω πλευρά δεν έχει κανέναν λόγο να αναμοχλεύει παλιές ιστορίες του πατέρα του ή του θείου του. Φτωχαίνουν απλώς την αισθητική και το ηθικό της φορτίο, δίχως πια να είναι αναγκαίες.
