Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Δεν έχω διαβάσει χειρότερη πονηριά στη ζωή μου από το περίφημο «Όταν θελήσεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν όλο θα συνωμοτήσει για να γίνει η επιθυμία σου πραγματικότητα». Ίσως γιατί είναι παραπλανητικό, ίσως γιατί τις περισσότερες φορές αισθάνεσαι ότι «Όταν θελήσεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν όλο θα συνωμοτήσει για να μην γίνει η επιθυμία σου πραγματικότητα»...
Σε αντίθεση με πάρα πολλούς που αγάπησαν σφόδρα τον Κοέλιο, εμένα δεν μου αρέσει. Και θεωρώ ότι το έκαναν μόνο και μόνο γιατί τους είπε μεγάλα ψέματα. Γιατί αρέσει στον κόσμο να του λες «κάτσε αναπαυτικά, στην ξαπλώστρα σου, κοίτα το πέλαγο με νόημα και σκέψου κάτι πολύ δυνατά. Ε δεν μπορεί κάποιος, κάπου κάποτε θα στο φέρει...».
Υπάρχει όμως και άλλο ένα δείγμα προμελετημένης απάτης, επίκαιρο κιόλας, μιας και βρισκόμαστε σε μήνα Πανελληνίων Εξετάσεων. Μεταξύ αρίστων και μπάχαλων μαθητών υπάρχει μία κατηγορία η οποία κινείται σε ένα ιδιαίτερο επίπεδο «αυτοικανοποιητικής μυθολογίας» σε όλη την διάρκεια της προετοιμασίας τους για τις εξετάσεις. Από την Α Λυκείου, δηλώνουν παντού ότι θέλουν να σπουδάσουν Ιατρική, Εγκληματολογία, Ψυχολογία ή οτιδήποτε μπορεί να τους έχει εντυπωσιάσει. Χωρίς όμως, να αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα μιας ανάλογης προετοιμασίας. Γιατί η μαμά τους, κάποια «ποιήτρια» θεία ή ο πνευματικός τους θα τους είπε ότι μπορεί να τα καταφέρουν, αν πραγματικά το πιστέψουν! Ακόμα όμως και αν προμηθευτούν την προηγούμενη των εξετάσεων τα "θαυματουργά" στυλό της ενορίας τους, τελικά, δεν τα καταφέρνουν...
Και σ΄αυτό το σημείο, έρχονται τα χειρότερα. Γιατί άλλο η λογοτεχνία, άλλο το «παράλληλο σύμπαν» κάποιων μαθητών και άλλο ο πρωθυπουργός μιας χώρας σε κρίση. Τι νομίζετε ότι δήλωσε πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας σε τηλεοπτική του εμφάνιση στο OPEN TV; Oτι «Στο ποδόσφαιρο, στην πολιτική και στη ζωή υπάρχουν ανατροπές». Για να προσθέσει πως «αρκεί να το πιστέψει ο κόσμος». Μιλώντας με ποδοσφαιρικούς όρους ανέφερε ότι και η Μπαρτσελόνα είχε κερδίσει στο Καμπ Νου με 3-0, ωστόσο στο δεύτερο παιχνίδι η Λίβερπουλ έκανε την ανατροπή με 4 γκολ!
Είναι φορές που λες δεν μπορεί, δεν γίνεται, σ΄αυτή τη χώρα να έχει πέσει τόση μεταφυσική βροχή, τόσες παραισθησιογόνες εικόνες, τόσα ψεκασμένα σύννεφα και τόσος «υπερκόσμιος ήχος μαγεμένων ψυχών». Δεν μπορεί ένας ολόκληρος λαός να σέρνεται πίσω από αλαλάζοντες ποιητές και ιπτάμενες σειρήνες μέχρι τελικής πτώσης.
Το βέβαιο πάντως είναι ότι αυτός ο άνθρωπος, από ένα άχτι, από ένα βέλασμα της κατσίκας του γείτονα, από έναν ιερό λαϊκό θυμό, βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας για 4,5 χρόνια. Και αν δεν ήταν αυτοί οι ξενέρωτοι εταίροι - που δεν διαβάζουν Κοέλιο- θα στηνόμασταν στην ουρά για κάποιο συσσίτιο στις πλατείες, αντί να βλέπουμε Λίβερπουλ Μπαρτσελόνα. Αν τον είχαν αφήσει δηλαδή, στην αγκαλιά του έτερου "λογοτέχνη" της παρέας, Γιάνη, να βολοδέρνει πάνω στους στίχους της αριστερής του παρωδίας...
Είναι αλήθεια ότι είμαστε ένας λαός ποιητών. Μία «θρησκευόμενη» κοινωνία «ηρώων» που κυνηγάμε πάντα - χωρίς όπλα- το «ακατόρθωτο». Mπορεί να φταίει η παιδεία μας, η Εκκλησία, η παράδοση. Μπορεί και ο ίδιος ο Όμηρος... Μήπως όμως είναι καιρός να προσγειωθούμε λίγο στην πραγματικότητα και να αποκτήσουμε περισσότερη οικειότητα με τους αριθμούς και λιγότερο με τους στίχους;
Θυμίζω εδώ ένα θεατρικό των Αλέξανδρου Ρήγα – Δημήτρη Αποστόλου, που έκανε πάταγο πριν μερικά χρόνια: «Αυτός ο αλήτης ο Κοέλιο έχει πάρει πολύ κόσμο στον λαιμό του…»
