Του Γιάννη Παντελάκη
Μερικά χρόνια πριν, υπήρχε ένας πολιτευτής μεγάλου κόμματος εξουσίας. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, έβαζε υποψηφιότητα αναζητώντας μια θέση στη Βουλή. Το επιχείρησε πολλές φορές, το κατάφερε μόνο μια. Δεν είχε λόγους για ν'' απογοητεύεται ωστόσο. Τα χρόνια που δεν εκλεγόταν-που ήταν και τα περισσότερα- αν το κόμμα του κέρδιζε την εξουσία, ο πολιτευτής διοριζόταν σε μια μεγάλη κρατική θέση, γενικός γραμματέας ενός υπουργείου ή πρόεδρος/διοικητής σε δημόσιο οργανισμό. Πάντα τα κατάφερνε. Στις μέρες μας, δεν θα είχε καλή τύχη, θα έμενε άνεργος.
Η τρόικα ζήτησε και η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε (το τελευταίο περιττό ν'' αναφερθεί, όλα τα αποδέχεται), πως για την κάλυψη μερικές δεκάδων ανώτερων δημόσιων θέσεων, θα πρέπει να διενεργείται διαγωνισμός με διαδικασίες ΑΣΕΠ. Όσοι έχουν τα προσόντα και προϋποθέσεις θα παίρνουν τις θέσεις. Η διαδικασία, αφορά τους γενικούς γραμματείς των υπουργείων όπως και τους γενικούς διευθυντές. Οι θέσεις που θα παίρνουν, δεν θα είναι μόνο αποτέλεσμα διαγωνιστικών διαδικασιών, αλλά και μόνιμες. Οι δυνατότητες κάθε κυβέρνησης όταν κερδίζει την εξουσία, να τους αλλάζει δεν θα υπάρχουν πια.
Έως τώρα, αυτό που συνέβαινε ήταν η νέα κυβέρνηση να διορίζει γενικούς γραμματείας συνήθως κάποιους πολιτευτές που δεν κατάφερναν να εκλεγούν και διευθυντές κάποιους κομματικά προσκείμενους σ αυτήν. Ήταν η μια από τις εκδοχές χρησιμοποίησης του κράτους ως λάφυρο και παράλληλα διορισμού κομματικών στελεχών. Δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις που ένας γενικός γραμματέας, δεν είχε ιδιαίτερη γνώση ή επαφή με το αντικείμενο του υπουργείου στο οποίο διοριζόταν ή ένας διευθυντής που είχε πολύ λιγότερα προσόντα από πολλούς άλλους.
Το χειρότερο απ'' όλα, είναι πως αυτό που θα έπρεπε να κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας-να αποκομματικοποιήσουν το κράτος δηλαδή-το επέβαλαν οι δανειστές. Και αυτό δεν τιμά ιδιαίτερα το πολιτικό προσωπικό της χώρας και ιδιαίτερα τα κόμματα εκείνα που βρέθηκαν στη διαχείριση της εξουσίας, των σημερινών δυο συμπεριλαμβανομένων φυσικά που δεν αποτέλεσαν την εξαίρεση παρά και τις δικές τους προεκλογικές υποσχέσεις.
Προφανώς και η αλλαγή αυτή δεν αρκεί για ν'' αποκτήσει η δημόσια διοίκηση μια στοιχειώδη αξιοπιστία και λειτουργικότητα για τους πολίτες. Παρότι αποτελεί ένα καλό βήμα, χρειάζονται πολλά ακόμα. Τις ημέρες αυτές, πρόκειται να δοθεί το περίφημο «κοινωνικό μέρισμα». Όλοι θα γνωρίζουμε γύρω μας κάποιους ανθρώπους που θα το πάρουν παρότι δεν ανήκουν στις ιδιαίτερα ευπαθείς οικονομικά ομάδες . Και αυτό θα συμβεί, επειδή το κράτος αδυνατεί ακόμα να αντιμετωπίσει την φοροδιαφυγή με αποτέλεσμα επιτήδειοι να καταφέρουν να εμφανίζονται σχεδόν άποροι (παρότι με μεγάλα πραγματικά εισοδήματα) και να παίρνουν χρήματα που αφενός δεν έχουν ανάγκη, αφετέρου αυτό να συμβαίνει σε βάρος των πραγματικά αδύναμων…
