Μία χρεοκοπημένη εταιρεία μπορεί να εξυγιανθεί εφόσον βρεθεί επενδυτής και ένα σοβαρό επενδυτικό σχέδιο. Χρειάζονται οι άνθρωποι, τα χρήματα και το σχέδιο. Κανονικά. Σε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα η συναίνεση του δημοσίου στην πτωχευτική διαδικασία που αλλού θεωρείται αυτονόητη, δεν δίδεται. Ποτέ! Να γίνει καμία στραβή να εξυγιανθεί η εταιρεία, να κερδίσουν οι επενδυτές και η τοπική κοινωνία και να βρουν οι δημόσιοι υπάλληλοι τον «μπελά» τους; Ποτέ των ποτών.
Έχει παρατηρηθεί ότι σε όλες τις περιπτώσεις προσπάθειας υπαγωγής εταιρειών στη διαδικασία εξυγίανσης η ΑΑΔΕ και το ΕΦΚΑ, βρίσκονται «απέναντι».
Η στάση αυτή του Δημοσίου είναι αντικρουόμενη με τα όσα έχει πει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι υπουργοί του για την προσέλκυση επενδύσεων στην χώρα. Με αυτές τις πρακτικές ο δημόσιος υπάλληλος είναι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να κατηγορηθεί για οτιδήποτε και ο επενδυτής ότι θα πρέπει να βρει μία άλλη χώρα για να κάνει την δουλειά του.
Μετά από δέκα και πλέον έτη κρίσης, είναι αναμενόμενο ότι οι στόχοι πολλών ξένων επενδυτών είναι εταιρείες στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, προκειμένου να τις χρηματοδοτήσουν και να τις εξυγιάνουν υπό νέο επενδυτικό σχέδιο. Κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατον χωρίς την προσωρινή προστασία από τους παλαιούς πιστωτές, καθώς οποιαδήποτε εισροή χρημάτων προς την εταιρεία για την επανεκκίνησή της θα δεσμευτεί άμεσα υπέρ των παλαιών πιστωτών της.
Από το ξεκίνημα όμως της προστασίας αυτής που παρέχει ο νόμος, οι επενδυτές διαπιστώνουν ότι το ίδιο κράτος που τους προσκάλεσε να επενδύσουν, γίνεται εμπόδιο από την αρχή της διαδικασίας εξυγίανσης του αντικειμένου της επένδυσης. Πάμε τώρα στα πολύ βαθιά. Όσοι τα ξέρετε θα σας φανούν γνωστά. Όσοι δεν τα ξέρετε πάρτε αντιασφυξιογόνες μάσκες για να αντέξετε την τοξικότητα ενός περιβάλλοντος που δολοφονεί με το καλημέρα όσους επιχειρούν να το επισκεφτούν.
Σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται στο ν.3588/2007, κάθε εταιρεία που χρειάζεται να λάβει προσωρινή προστασία απ’ τους πιστωτές της, προκειμένου να μπορέσει να εκπονήσει το επιχειρηματικό σχέδιο για την εξυγίανσή της, πρέπει να ακολουθήσει τα παρακάτω βήματα:
- Η εταιρεία, καταρχάς πρέπει να λάβει προσωρινή διαταγή από το Πρωτοδικείο, ούτως ώστε όσοι έχουν οικονομικές απαιτήσεις έναντί της να μην δύνανται να εκτελέσουν ατομικά και συλλογικά καταδιωκτικά μέτρα σε βάρος της. Το βήμα αυτό είναι απαραίτητο, καθώς με τη γνωστοποίηση της πρόθεσης οποιουδήποτε νομικού προσώπου να υπαχθεί στη διαδικασία εξυγίανσης του πτωχευτικού νόμου, οι πιστωτές θα έσπευδαν να εκτελέσουν σε βάρος του.
- Ταυτόχρονα, η εταιρεία καταθέτει αίτηση σύμφωνα με το άρθρο 106α παρ. 6 του νόμου, προκειμένου να διασφαλίσει την ομαλή και εύρυθμη λειτουργία της, την ισορροπία στον ταμειακό της προγραμματισμό και τον απαιτούμενο χρόνο προκειμένου να σχεδιάσει απρόσκοπτα και να προτείνει ένα ολοκληρωμένο πλάνο αναδιάρθρωσης, με στόχο τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά της. Στο στάδιο της διαδικασίας του 106α δηλαδή, δεν εξετάζονται θέματα ουσίας. Αλλά απλά και μόνο το εάν η εταιρεία θα πρέπει να ενταχθεί στο πτωχευτικό νόμο, να εξυγιανθεί και να συνεχίσει να λειτουργεί ή αν θα πρέπει να αφεθεί σε άναρχη πτώχευση και τερματισμό λειτουργίας.
- Στη συνέχεια, ξεκινάει η διαδικασία της ουσιαστικής αξιολόγησης της βιωσιμότητας, όπως προβλέπεται με τη διαδικασία του άρθρου 106β. Συγκεκριμένα, το άρθρο 106β προβλέπει την κατάθεση από πλευράς της εταιρείας λεπτομερούς και εμπεριστατωμένου μακροχρόνιου επενδυτικού σχεδίου που να υποστηρίζει και να αποδεικνύει τη βιωσιμότητα της εταιρείας. Στις περιπτώσεις μάλιστα που εμπλέκονται τρίτοι επενδυτές, σχεδόν πάντα το επιχειρηματικό σχέδιο προβλέπει την επένδυση σημαντικού ποσού για την ανάταξη και την εξυγίανση της εταιρίας. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, το δικαστήριο καλείται να αποφασίσει και να εγκρίνει ένα μακροχρόνιο πλάνο, για την υλοποίηση του οποίου η εταιρεία και ο επενδυτής θα κληθούν να δεσμευτούν. Μεταξύ πολλών άλλων θεμάτων, εδώ αποφασίζεται απ’ το δικαστήριο και το ποσοστό εξόφλησης των παλαιών οφειλών, ανάλογα με την προέλευση και την προτεραιότητα που έχουν, αλλά και ανάλογα με το ύψους της περιουσίας που η εταιρία διαθέτει Στη φάση του 106β, είναι λογικό και αναμενόμενο να παρίσταται το Δημόσιο (ΑΑΔΕ, ΕΦΚΑ κλπ.) για την προάσπιση και τη μεγιστοποίηση των συμφερόντων τους, με γνώμονα όμως το ευρύτερο δημόσιο συμφέρουν και στο πλαίσιο την εξαγγελιών για προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
Πολλοί επενδυτές ωστόσο έρχονται αντιμέτωποι με μια παράδοξη εναντίωση του Δημοσίου η οποία σε τόσο πρώιμη φάση της διαδικασίας όπως το 106α στέλνει το μήνυμα ότι είναι κατ’ αρχήν προτιμητέα η πτώχευση και λύση της εταιρείας από την εξυγίανσή της και τη συνέχιση της λειτουργίας της. Με άλλα λόγια, λέει το δημόσιο: Εγώ σε κάλεσα, , κανόνισε τα με τους άλλους, αλλά μαζί μου δεν “καθαρίζεις” με τίποτα. Αν αυτό δεν είναι εντελώς παράδοξο, πώς αλλιώς μπορούμε να το πούμε;
Το κλείσιμο μιας προβληματικής εταιρίας, ιδίως μετά από τόσα χρόνια βαθιάς οικονομικής κρίσης, είναι περίπου μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα αποφέρει έσοδα ούτε για τους πιστωτές ούτε για το δημόσιο. Αυτά είναι γνωστά πράγματα από την εποχή ακόμη των προβληματικών του Αρσένη.
Τι θέλουμε, λοιπόν; Εξυγίανση και επενδύσεις. Και το δημόσιο να βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση. ¨Όχι να λέει προς τους επενδυτές ότι θέλει επενδύσεις και μετά να στέλνει την ΑΑΔΕ και το ΕΦΚΑ να τα μπλοκάρουν όλα στα δικαστήρια. Γνώμη μας...
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
