Της Κυριακής Στυλιανού*
Ποιον έχει σήμερα να αντιμετωπίσει ένας εκπαιδευτικός με όραμα και νέες ιδέες, όταν θέλει να κάνει τη δουλειά του; Και ποια είναι η δουλειά του σύγχρονου δασκάλου;
Ο σύγχρονος εκπαιδευτικός οφείλει να αναπτύξει στον μαθητή δεξιότητες προσαρμογής και αποκατάστασης στη σύγχρονη κοινωνία, που πια είναι πολυπολιτισμική, πολυεθνική, πολυθρησκευτική και πολυπληροφοριακή. Ο θάνατος της έδρας ως μονοπωλιακή πηγή πληροφόρησης είναι γεγονός. 
Ο σύγχρονος εκπαιδευτικός έχει πια έναν και μόνο ρόλο: να βοηθήσει τον μαθητή να φιλτράρει την πολυπληροφορία, τον καταιγισμό ιδεών. Επιβάλλεται να ασκηθεί ο μαθητής στη διασταύρωση πηγών, στον έλεγχο αξιοπιστίας μιας πηγής, στη διάκριση χρησιμότατης έως άχρηστης πληροφορίας για συγκεκριμένο τομέα, στην επιλογή μετά από ανάπτυξη της αφαιρετικής ικανότητας, στη διερεύνηση του ποιος είναι ο πομπός ενός μηνύματος, ποιος ο σκοπός του και πώς διάλεξε να περάσει αυτό το μήνυμα και αν τελικά κατάφερε να πείσει τον όποιο δέκτη.
Αν θέλαμε να ελέγξουμε το σημερινό κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από τους στόχους της χρονιάς, τη διδακτέα ύλη, τους περιβόητους δείκτες επιτυχίας κι επάρκειας κλπ, θα λέγαμε πως μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Οι τελευταίες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις -ως προς το φαίνεσθαι τουλάχιστον- επιδιώκουν σε κάθε μάθημα να αναλάβει ο εκπαιδευτικός έναν ρόλο πολύ συναφή με τον παραπάνω.
Ποια όμως δείγματα γραφής έρχονται να διαβρώσουν αυτή τη φαινομενική εικόνα φρεσκάδας αντιλήψεων και προσδοκιών; Κάθε φορά που ένας βιολόγος πρωί πρωί σηκώνει τα παιδιά να πούνε προσευχή πριν την έναρξη του μαθήματος, ξεστήνεται ένας πύργος φυσικών επιστημών και φιλοσοφίας που φτιάχτηκε από υλικά επιστημοσύνης, ανοικτομυαλοσύνης, ορθολογισμού και ανεξιθρησκείας. Κάθε φορά που ένας φιλόλογος στο μάθημα της ιστορίας αποδίδει την κατοχύρωση του αυτοκεφάλου της ορθόδοξης κυπριακής εκκλησίας στο όραμα του Αρχιεπισκόπου Ανθεμίου και την ανεύρεση του ευαγγελίου κάτω από μια χαρουπιά, ξεγράφονται ολάκερες σελίδες από το βιβλίο της ιστορίας και το κεφάλαιο του ευρωπαϊκού πνευματικού κινήματος του Διαφωτισμού. Λες και δεν άγγιξε ποτέ αυτόν τον τόπο η διαφωτιστική αρχή “όλα να εξετάζονται κάτω από τη βάσανο της λογικής” !
Κάθε φορά που μπερδεύεται ο μύθος με το ιστορικό γεγονός, κάθε φορά που πανηγυρίζουν οι μαθητές για το χαμένο μάθημα στον αναγκαστικό εκκλησιασμό, κάθε φορά που ξεκουράζονται μαθητές και εκπαιδευτικοί στο σπίτι, γιατί εορτάζει το όνομα του Αρχιεπισκόπου, κάθε φορά που ο αγιασμός σηματοδοτεί την έναρξη της σχολικής χρονιάς και κυρίως κάθε φορά που ο νέος Υπουργός Παιδείας λαμβάνει την έγκριση από τον κάτοχο του εκκλησιαστικού θρόνου και συμβολίζει το δικαίωμα επέμβασης της εκκλησίας στα της Παιδείας, κάθε φορά που συμβαίνουν αυτά, δολοφονείται η προσωπικότητα και το όραμα ενός σύγχρονου εκπαιδευτικού!
Ερώτημα: Από τη στιγμή που οι σχολικοί κανονισμοί -πολύ ορθά- απαγορεύουν τη διακίνηση πολιτικών ιδεών στον σχολικό χώρο, γιατί να επιτρέπεται η κατήχηση και ο θρησκευτικός προσηλυτισμός;
Ο Μόρφου δεν έπεσε από τον ουρανό ένα πρωί στη νήσο Κύπρο. Ο Μητροπολίτης Μόρφου και οι δοξασίες του γύρω από την αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους και του καθορισμού της σεξουαλικής ταυτότητας βρήκαν έδαφος γόνιμο εξαιτίας της ιδεολογικής παρακμής και της αντιεπιστημονικότητας που συστηματικά καλλιεργεί η Εκκλησία παρεμβαίνοντας στον χώρο της Εκπαίδευσης. Και μερίδα εκπαιδευτικών δυστυχώς συνενοχεί, όταν κρυφογελάει, κρυφοσχολιάζει, κρυφοαγανακτεί, αλλά εν τέλει συμμορφώνεται και δεν επαναστατεί!
Η αντιεπιστημονική ανεκδοτολογική σκέψη του Μητροπολίτη Μόρφου γεννιέται κάθε φορά που ένας δάσκαλος σιωπά και συμμορφώνεται στις παρεμβάσεις της Εκκλησίας. Ο Μόρφου είναι το παιδί της συσκότισης, της νάρκωσης της σκέψης, της ναφθαλίνης, της συντήρησης, της μαϊμού πληροφόρησης, της ψευδοεπιστημοσύνης, του κομπογιαννιτισμού. Είναι ένας πνευματικός μύκητας που δημιουργήθηκε από όλο τον παρακμιακό ιδεολογικό περιβάλλον της εκπαίδευσης και αποδεικνύει πτυχές πνευματικής νοσηρότητας και παθογένειας του εκπαιδευτικού οργανισμού.
Ο σύγχρονος δάσκαλος οφείλει να αντισταθεί και να θεραπεύσει την πνευματική παρακμή χωρίς κανέναν φόβο και πάθος. Διαφορετικά, θα πάρει έναν δρόμο χωρίς επιστροφή.
*Η κ. Κυριακή Στυλιανού είναι Φιλόλογος, εκπαιδευτικός σε σχολείο της Κύπρου.
