Του Γιάννη Παντελάκη
Είναι βουλευτής Ροδόπης ο Αχμέτ Ιλχάν και λίγα εικοσιτετράωρα πριν, κέρδισε μερικά λεπτά δημοσιότητας. Μετά από συνάντησή του με την Φώφη Γεννηματά ανακοίνωσε πως προσχωρεί στο κόμμα. Λίγες ημέρες πριν την προσχώρηση, ήταν βουλευτής του Ποταμιού. Λίγα χρόνια πριν, ο Ιλχάν ανήκε στην ΔΗΜΑΡ, λίγα περισσότερα πριν στην Δημοκρατική Συμμαχία και ακόμα λίγα περισσότερα στη Νέα Δημοκρατία!
Τελικά ο Ιλχάν βρήκε τον εαυτό του, ανακάλυψε πως την εποχή αυτή είναι ΠΑΣΟΚ ή έστω Δημοκρατική Συμπαράταξη. Κατά κάποιο τρόπο προφανώς ήταν χρόνια τώρα ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν το γνώριζε. Οι Ιλχάν στη χώρα είναι πολλοί, περιφέρονται σε διάφορα κόμματα μέχρι να καταλήξουν (;) σ'' ένα από αυτά. Προσωρινά πάντα. Την τελική κατάληξή τους δεν την γνωρίζουμε. Πάντα μπορεί να υπάρχει ένα άλλο κόμμα από εκείνο που σταθμεύουν κάθε φορά, το οποίο θα τους φανεί πιο ελκυστικό από το προηγούμενο.
Οι περιπτώσεις Ιλχάν, μοιάζουν με εκείνες των μεταγραφών σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Αλλάζουν κόμματα, όπως αλλάζουν και ομάδες. Και είναι ικανοί για τις πιο εντυπωσιακές μεταγραφές. Όπως ο Σπανούλης από τον Παναθηναϊκό βρέθηκε στο Φάληρο, έτσι και ο Ιλχάν από τη Νέα Δημοκρατία και σε μια διάρκεια κάποιων ετών, βρέθηκε στην Δημοκρατική Συμπαράταξη. Σήμερα ανήκει σ΄αυτήν. Η κ. Γεννηματά πάντως όταν τον υποδέχτηκε ήταν ιδιαίτερα λακωνική λέγοντας πως αποδέχτηκε την επιθυμία του να ενταχθεί στην Δ.Σ. Προφανώς σκέφτηκε πως αύριο μπορεί ο βουλευτής να είναι κάπου αλλού. Ας μην αναλωθεί σε ύμνους για τον Ιλχάν τους οποίους αύριο κάποιοι θα της θυμίζουν.
Αυτού του είδους η πολιτική συμπεριφορά που από πολλούς παρομοιάζεται με εκείνη των γυρολόγων, δεν αποτελεί κάτι καινούργιο στην πολιτική ζωή. Στην οποία μάλλον γενικότερα δεν υπάρχει κάτι καινούργιο. Η συμπεριφορά αυτή, συνοδεύει ένα μέρος του πολιτικού προσωπικού από τα πρώτα κιόλας χρόνια της μεταπολίτευσης. Και λειτουργεί σχεδόν πάντα ως μια αιτία από εκείνες που ακυρώνουν σημαντικά ποσοστά αξιοπιστίας σε πολιτικά πρόσωπα και πολιτικά κόμματα.
Ιστορικά, περιπτώσεις μεταγραφολογίας στην πολιτική υπάρχουν πολλές. Επαγγελματίες της πολιτικής, έφευγαν από ένα κόμμα για να μεταπηδήσουν στο άλλο (έστω και αν αυτό βρίσκεται στο άλλο ιδεολογικό άκρο), αρκεί να εξασφαλιστεί η επανεκλογή τους. Την εποχή της μεγάλης πόλωσης μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, έβλεπες βουλευτές να φεύγουν από το ένα κόμμα και να μεταπηδούν στο άλλο με ιδιαίτερη ευκολία. Και μάλιστα δεν περιοριζόντουσαν σε επίπεδο βουλευτή. Δεν είχαν ενδοιασμούς από μια θέση υπουργού της Ν.Δ. να βρεθούν σε μια θέση υπουργού του ΠΑΣΟΚ ή και το αντίστροφο.
Η "ευγενής" αυτή μέθοδος των μεταγραφών δεν σταμάτησε ούτε τα χρόνια των μνημονίων, το αντίθετο. Ο Βασίλης Οικονόμου από το ΠΑΣΟΚ, πέρασε στην ΔΗΜΑΡ και κατέληξε βουλευτής Επικρατείας μάλιστα της Ν.Δ., ενώ οι πολιτικές φήμες λένε ότι είχε και μερικές ερωτοτροπίες πολιτικού πάντα περιεχομένου με ένα ακόμα κόμμα ενδιάμεσα. Ανάλογη πορεία με ίδια αφετηρία (ΠΑΣΟΚ) και ίδιο ενδιάμεσο πέρασμα (ΔΗΜΑΡ) είχε και ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης, απλά είχε διαφορετική κατάληξη, βρέθηκε τελικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα παραδείγματα πολλά και γνωστά.
Η ευθύνη γι'' αυτό το φαινόμενο που επιβεβαιώνει πως η αξιοπιστία αποτελεί ζητούμενο στην πολιτική, ανήκει και στους πολιτικούς αρχηγούς και σ'' ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οι πρώτοι, θέλοντας ν'' αθροίσουν ψήφους και εντυπώσεις, μαζεύουν και ας είναι και ρόγες. Οι δεύτεροι, για την ακρίβεια αρκετοί από τους δεύτερους, δεν βλέπουν τίποτα παράξενο σ'' αυτές τις μεταγραφές, δεν τους ενοχλεί να ψηφίζουν έναν βουλευτή με τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ., του ΣΥΡΙΖΑ ή οποιουδήποτε άλλου κόμματος. Τους επιβραβεύουν γι'' αυτές τις μεταγραφές.
