Μέχρι τώρα γνωρίζαμε την ύπαρξη της «ψεκασμένης Δεξιάς». Μιας Δεξιάς συνωμοσιολογικής, «υποψιασμένης», φαιδρής. Τα πάντα τα αποδίδει στον Σόρος, στην παγκοσμιοποίηση ή τέλος πάντων σε «κάποιους που αυτοί αποφασίζουν».
Γνωστά «νούμερα» της πολιτικής, τους ζήσαμε.
Μας προέκυψαν όμως και οι «ψεκασμένοι» Αριστεροί. Ποιοι είναι αυτοί;
Εισαγωγικά να πω, ότι η παγκόσμια Αριστερά επί 120 χρόνια ανέμενε, από στιγμή σε στιγμή, την πτώση του καπιταλισμού. Σαν τους Χιλιαστές που ανέμεναν την έλευση του Μεσσία.
Το τι έγινε στην Ιστορία είναι γνωστό. Ο καπιταλισμός όχι μόνον δεν κατέρρευσε, αλλά το 1989 τους «πήρε και τα σώβρακα», όπως λέμε στην οπαδική διάλεκτο. Από τότε οι απανταχού της γης αριστεροί λούφαξαν στις σπηλιές τους.
Ξαναβγήκαν στο φως όταν ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008. Αισθάνθηκαν δικαιωμένοι. Το τέλος πλησίαζε. Δεν τους ενδιέφερε πως ο σοσιαλισμός υπήρχε μόνον στην πάμφτωχη Κούβα, σημασία είχε πως ο καπιταλισμός κατέρρεε. Για μιαν ακόμα φορά διαψεύστηκαν.
Ευτυχώς!
Με όπλο την ρευστότητα, η οικονομική κρίση ξεπεράστηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και στην Ελλάδα που η κρίση, λόγω των γνωστών ενδογενών παθογενειών, διήρκεσε περισσότερο, δεν κατέρρευσε ο καπιταλισμός, αλλά οι σοσιαλιστικές ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ, που ακολούθησε με φανατισμό μιαν αδιέξοδη, περιοριστική πολιτική.
Σήμερα, οι αριστεροί Χιλιαστές, με την εμφάνιση του κορονοϊού, αναθάρρησαν. Φαντασιώνονται μιαν υγειονομική κρίση να μετατρέπεται, με ταχείς ρυθμούς σε οικονομικο-κοινωνική, με απρόβλεπτες συνέπειες για το καπιταλιστικό σύστημα. Και αυτοί επιχαίρουν.
Κάποιοι άλλοι, λιγότερο γελοίοι, βρήκαν την ευκαιρία να εκθειάσουν τον διευρυμένο δημόσιο τομέα, τον κεντρικό σχεδιασμό και όλες τις ανοησίες που οδήγησαν τις κοινωνίες των σοσιαλιστικών χωρών στην δυστυχία και στην εξαθλίωση.
Κάνουν πως αγνοούν το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι χώρες με ελεύθερη οικονομία χρηματοδοτούσαν εθνικά συστήματα υγείας που κάλυπταν τις ανάγκες των πολιτών τους.
Και στην Ελλάδα, πριν την εισαγωγή του ΕΣΥ, υπήρχαν τα δημόσια νοσοκομεία που παρείχαν δωρεάν περίθαλψη. Επειδή αυτά είναι γνωστά, οι αριστεροί καταφεύγουν σε ένα, παραδοσιακό γι΄αυτούς, τέχνασμα.
Κατασκευάζουν έναν εχθρό—που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει— του προσδίδουν απεχθή χαρακτηριστικά και στην συνέχεια τον πυροβολούν ασταμάτητα.
Ετσι, ανακάλυψαν τον νεοφιλελευθερισμό, που πρεσβεύει την αυτορρύθμιση της αγοράς και την παντελή απουσία του Κράτους στην οικονομία, στην Υγεία, στην Παιδεία. Ειρρήσθω εν παρόδω, τέτοιες απόψεις διακινούνται σε ακαδημαϊκό επίπεδο, χωρίς καμιά επίδραση και επιρροή στον χώρο της πολιτικής. Αν υπάρχουν πολιτικές οντότητες που ασπάζονται παρόμοιες ακραίες θέσεις, κινούνται στο περιθώριο και στον χώρο του γραφικού. Ολα τα μεγάλα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης πιστεύουν στον ρυθμιστικό ρόλο του Κράτους σε όλες τις εκφάνσεις της οικονομικής, της πολιτιστικής και της κοινωνικής ζωής.
Κι όμως, για τους αριστερούς «διανοούμενους», νεοφιλελεύθεροι είναι όλοι αυτοί που δεν είναι αριστεροί ή κεντροαριστεροί. Βέβαια, κάποιοι κεντροαριστεροί –που δεν τους συμπαθούν οι αριστεροί-- είναι και νεοφιλελεύθεροι συγχρόνως.( Βλ.Λοβέρδος, Βενιζέλος, κλπ).
Τρικυμία εν κρανίω.
Όταν περάσει η μπόρα του κορονοϊού, ούτε το καπιταλιστικό σύστημα θα έχει ανατραπεί, ούτε ο δημόσιος τομέας θα διευρυνθεί, ούτε βέβαια το εμβόλιο θα το ανακαλύψουν τα εργαστήρια...της Κούβας.
Μέχρι τότε ας μείνουμε στα σπίτια μας και ας διασκεδάζουμε με τους διασκεδαστές της Αριστεράς.
Μέσα στον πόνο τους είναι ανεξάντλητοι!
