Ο Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να σπάσει την 11χρονη σιωπή του, ως κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση για τα 80 χρόνια της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών στην Θεσσαλονίκη. Έντεκα χρόνια κράτησε και η σιωπή του θείου του, όσο εκείνος ήταν στο Παρίσι. Επίσης, ο Κώστας Καραμανλής μίλησε για τα εθνικά θέματα. Για κάτι, δηλαδή, που αφορά όλους τους Έλληνες. Να συμβαίνουν, άραγε, τυχαία όλα αυτά;
Η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών συμπλήρωσε φέτος τα 80 χρόνια και όχι πέρυσι. Αλλά πριν από πέντε χρόνια είχε συμπληρώσει τα 75. Θα μπορούσε να είναι εκείνη μία καλή αφορμή για να σπάσει την σιωπή του ο κ. Καραμανλής. Το σωτήριο έτος 2014. Αλλά το έκανε φέτος, στα 80 χρόνια. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η εκδήλωση αποτέλεσε την αφορμή. Ο κ. Καραμανλής ήθελε να μιλήσει και αυτό έκανε. Ήθελε να διαψεύσει τις φήμες που τον ήθελαν να συνταξιοδοτείται, να αποσύρεται από την πολιτική. Δήλωσε παρόν. Το ερώτημα είναι ποιόν ακριβώς ρόλο διεκδικεί.
Ο κ. Καραμανλής είναι μοναδικός γνώστης των γεωπολιτικών θεμάτων. Οι παρατηρήσεις του είναι κάθε φορά εξαιρετικές. Για τις σημαντικές προκλήσεις που θα κληθούμε σύντομα να αντιμετωπίσουμε, για τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται στον κόσμο μας και για την αλλαγή πολλών πραγμάτων που μέχρι σήμερα τα θεωρούμε ως δεδομένα, όπως τη στάση των Αμερικανών. Ο κ. Καραμανλής είχε πάντα μια πιο μακρινή ματιά στα γεωπολιτικά και είναι ο άνθρωπος που φρόντισε να ανοίξει δρόμους για την ελληνική εξωτερική πολιτική και προς την Μόσχα και προς το Πεκίνο. Με τα γεωπολιτικά τα πήγαινε πάντα καλά και υπό αυτό το πρίσμα η ομιλία του θα πρέπει να τύχει ιδιαίτερης μελέτης απ' όλους. Φίλους και εχθρούς. Με τα οικονομικά είχε πάντα ένα θέμα…
Μπορεί ο κ. Καραμανλής να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας; Σίγουρα δεν είναι το πρόσωπο που μπορεί να συγκεντρώσει τις 300 ψήφους, να τύχει καθολικής αποδοχής. Έχει ορκισμένους φίλους, αλλά και εχθρούς. Ο κ. Καραμανλής προκαλεί ακόμη και σήμερα πάθη, κάτι που μας δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι δεν περνάει απαρατήρητος. Η διακυβέρνησή του ήταν πράγματι προβληματική στην τελευταία της περίοδο. Το χρέος διογκώθηκε επί των ημερών του και δεν φταίει γι αυτό κάποια διεθνής συνωμοσία ή ο … Ανδρέας Γεωργίου. Από την άλλη είναι υπερβολικό να του χρεωθεί όλη η κρίση, όπως επιχείρησε στην συνέχεια το Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο κ. Καραμανλής δεν έχει κλείσει τους λογαριασμούς του με εκείνη την εποχή. Δεν χρειάζεται να «απολογηθεί», όπως του ζητάνε για να τον υποχρεώσουν να παραμείνει σιωπηλός. Χρειάζεται όμως να βγει και να πει την αλήθεια, όπως επιχείρησε να την κάνει από το μπαλκόνι της τότε προεκλογικής διαδικασίας. Θα είναι μια καθαρτήριος διαδικασία για όλους.
Υπάρχει κι άλλη μία σπουδαία εκκρεμότητα με το παρελθόν. Το πιο πρόσφατο. Αρκετοί συνεργάτες του κ. Καραμανλή συνεργάστηκαν ανοικτά με το καθεστώς του κ. Τσίπρα. Αυτή εξακολουθεί και είναι μία βαρύτατη προσβολή προς όλους εκείνους τους ανθρώπους που υπερασπίστηκαν τις αρχές του αστικού χώρου, έχοντας απέναντί τους την «πρώτη φορά αριστερά». Που αντιστάθηκαν απέναντι στον Μαδουρισμό και στους ακραίους της αριστεράς που θέλησαν να πάρουν την ρεβάνς στον λεγόμενο τρίτο γύρο. Ο κ. Καραμανλής δεν έχει ακόμη καταδικάσει ο ίδιος κατηγορηματικά και απερίφραστα τους Μίμηδες, αφήνοντας έτσι το περιθώριο για την ανάπτυξη αστικών μύθων. Ακόμη και οι «κύκλοι» του, δηλαδή ο Ευάγγελος Αντώναρος, τον «πρόδωσαν». Αυτή την φορά, λοιπόν, πρέπει να τα πει ο ίδιος. Τι έγινε με την εκλογή Παυλόπουλου, με τη συμμετοχή του Μίμη στην κυβέρνηση Τσίπρα, με την παροχή υπηρεσιών προς την αριστερή κυβέρνηση από πρώην στελέχη των δικών του κυβερνήσεων.
Αυτά είναι απαραίτητα, αν ο ίδιος θέλει να διαδραματίσει έναν άλλον ευρύτερο ρόλο. Ναι, μπορεί να προταθεί ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και χωρίς να κάνει αυτές τις δύο μεγάλες αβαρίες. Να μιλήσει δηλαδή για την διακυβέρνησή του και για τον ρόλο δικών του συνεργατών στην κυβέρνηση Τσίπρα. Αλλά σε μία τέτοια περίπτωση θα έχουν μείνει σκιές στις σχέσεις του με ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού. Με ένα κομμάτι που τον πίστεψε, τον ψήφισε και τον ακολούθησε.
Η 11χρονη σιωπή ήταν λάθος! Και λάθος εξακολουθεί να είναι το γεγονός ότι ο κ. Καραμανλής αποφεύγει την αναμέτρησή του με την αλήθεια. Για την κρίση έχει ευθύνη, αλλά δεν την προκάλεσε αυτός στον βαθμό που του αποδίδεται. Θα μπορούσε να την αποτρέψει. Θα μπορούσε να είχε ανασυστήσει το ελληνικό κράτος, όπως είχε υποσχεθεί. Θα μπορούσε να κάνει δεκάδες πράγματα που δεν έκανε. Ακόμη κι έτσι, έπρεπε να πει όλη την αλήθεια. Με την σιωπή του επέβαλλε ένα φοβικό σύνδρομο στην παράταξή του. Και στο τέλος έδωσε περιθώριο στην ανάπτυξη θεωριών συνωμοσίας, με την μεγαλύτερη εξ αυτών το λεγόμενο «αντιμνημόνιο». Αν ο κ. Καραμανλής επέλεγε να αντικρούσει τα τερατώδη ψέματα που ακούστηκαν, πολλά απ αυτά θα είχαν πεθάνει πριν μεγαλώσουν και απειλήσουν να μας πνίξουν όλους.
Λάθος ήταν και όταν στην συνέχεια είδε τον κ. Παπαγγελόπουλο, τον δικό του έμπιστο συνεργάτη, να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Τσίπρα και δεν έσπευσε να καταδικάσει πολιτικά το γεγονός. Αυτό ήταν που δημιούργησε την αίσθηση της «συνταξιοδότησης» και όχι οι διαδόσεις των διαδρόμων. Ο κ. Καραμανλής επέλεξε τότε να μην μιλήσει πολιτικά. Είτε επειδή είχε ήδη αποφασίσει να αποσυρθεί από την πολιτική, είτε επειδή δεν θέλησε να επιπλήξει τον κ. Παπαγγελόπουλο…
Μπορεί ο κ. Καραμανλής να είναι ένας καλός Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Μπορεί! Σίγουρα όμως μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός αναλυτής για τα διεθνή θέματα, για τα σημαντικά ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Ένας πολύτιμος συνεργάτης όλων των μελλοντικών ελληνικών κυβερνήσεων. Ο κ. Καραμανλής είναι ένας άνθρωπος με αξία. Ένας χαρισματικός άνθρωπος. Κι έχει ακόμη κεφάλαιο για να καταναλώσει, παρά το γεγονός ότι έχει ήδη σκορπίσει μεγάλο του μέρος. Παρασυρόμενος, κατά πάσα πιθανότητα, από την αναπόφευκτη σύγκριση με τον θείο του. Κι όμως! Θα μπορούσε και πολύ καλύτερα. Αρκεί να απέφευγε αυτή την σύγκριση. Να μην ακολουθούσε τον θείο του κατά πόδας, ακόμη και στην περίπτωση της 11χρονης σιωπής.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
