Του Γιάννη Παντελάκη
Τον τελευταίο καιρό, εκείνοι που θεωρούν πως η λύση στα προβλήματά μας δεν είναι άλλη από την έξοδο από το ευρώ, έχουν αυξηθεί σε εντυπωσιακά βαθμό. Έχουν βοηθήσει σ αυτό τύποι σαν τον Ξυδάκη που ισχυρίζονται πως επί δραχμής η χώρα μεγαλούργησε! Έχουν βοηθήσει και άλλοι που συνδέουν την επιστροφή στην δραχμή ως μια λύση με «αριστερό» πρόσημο. Ο Δ. Κουτσούμπας, έχει μια καλή απάντηση για το θέμα.
Και η απάντηση αυτή περιγράφεται σε μια μικρή παράγραφο από την εισήγησή του στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΕ: «Στην περίπτωση αλλαγής νομίσματος, το λαϊκό εισόδημα θα εξανεμιστεί μέσω της υποτίμησης του νέου νομίσματος, της αισχροκέρδειας, της ραγδαίας πτώσης της αγοραστικής δύναμης καθώς και μέσω της μεγάλης ανατίμησης των εισαγόμενων εμπορευμάτων στα οποία στηρίζεται όχι μόνο η κατανάλωση αλλά και η βιομηχανία. Επίσης θα χτυπηθεί κι ένα μεγάλο μέρος αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών, δανειοληπτών. Το μεγάλο κεφάλαιο είναι αυτό που θα βγεί και σε αυτή την περίπτωση κερδισμένο».
Η περιγραφή που κάνει ο Κουτσούμπας – ανεξάρτητα από τον βαθμό συμφωνίας ή διαφωνίας με το ΚΚΕ – για τις επιπτώσεις που θα είχε η επιστροφή στη δραχμή, δεν έχει κάποιο ιδεολογικό ή πολιτικό πρόσημο. Είναι μια λογική προσέγγιση την οποία κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος βλέπει την πραγματικότητα και με ελάχιστες οικονομικές γνώσεις ερμηνεύει μια τέτοια εξέλιξη. Αυτό που περιγράφει ο Κουτσούμπας δεν έχει κανένα ίχνος κινδυνολογίας, έχει ισχυρές δόσεις κοινής λογικής. Οι υποτιμήσεις του νομίσματος, οι ανατιμήσεις των εισαγομένων (λόγω απουσίας εθνικής παραγωγής) κ.ο.κ. αποτελούν μια αντικειμενική πραγματικότητα. Απ όποια ιδεολογική προσέγγιση και αν το δεις.
Η ενίσχυση των δραχμολάγνων (πλησιάζουν το 40%) οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε μια τακτική του ΣΥΡΙΖΑ η οποία αναπτύχθηκε έντονα μετά την ολοκληρωτική του κιβύστηση το καλοκαίρι του 2015. Δημιουργήθηκε και από τον ίδιο και από υποστηρικτές του μια επείγουσα ανάγκη. Να υπάρξει ένας νέος εχθρός, μια διαχωριστική γραμμή από τα μνημονιακά ως τότε κόμματα. Έτσι, κατασκευάστηκε ένα πρότυπο πολιτικής συμπεριφοράς το οποίο μπορεί να μην είχε ένα σοβαρό πολιτικό υπόβαθρο και μάλιστα ιδεολογικού χαρακτήρα, αλλά λειτούργησε σε μια μερίδα της κοινωνίας. Αυτό το πρότυπο ταύτισε όσους ήθελαν την παραμονή στο ευρώ με κάποιους υπαλλήλους του Σόιμπλε (ο οποίος ωστόσο θέλει να μας πετάξει από το ευρώ), με κάποιους συνδεδεμένους με οικονομικά συμφέροντα (αρκετά από τα οποία όμως, επιδιώκουν για ιδιοτελείς λόγους την επιστροφή στη δραχμή), ενώ ο νέος εχθρός συνοδεύτηκε με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς γύρω από την φράση «μένουμε Ευρώπη».
Οι «Μένουμε ευρωπαίοι» άρα και υποστηρικτές του ευρώ, είναι απαραίτητα κάποιοι ακραία φιλελευθέρου (παρ ότι τις πιο οικονομικά φιλελεύθερες πολιτικές τις υλοποιεί η σημερινή κυβέρνηση), κάποιοι υπερασπιστές των δανειστών (παρ ότι οι τελευταίοι εξυπηρετούνται με εξαιρετικό τρόπο από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), κάποιοι ανάλγητοι (παρ ότι επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης έχει αυξηθεί η φτωχοποίηση της κοινωνίας).
Σε αυτό το ιδεολόγημα που καμία αξιόπιστη και σοβαρή ιδεολογική ή άλλη προσέγγιση δεν υπάρχει, μια καλή απάντηση έδωσε ο Κουτσούμπας. Όχι μόνο προχθές από το βήμα του συνεδρίου του κόμματός του, αλλά από τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Από τον Μάρτιο του 2015 ο συγκεκριμένος και πολλά άλλα στελέχη του ίδιου κόμματος έλεγαν πως «η έξοδος από το ευρώ δεν συνιστά φιλολαϊκή λύση». Αλλά και τότε, μεγάλες ομάδες της κοινωνίας έσπευδαν να παρασύρονται από τους λαϊκιστές και δημαγωγούς…
