Του Σάκη Μουμτζή
Και ο πιο ευφάνταστος πολίτης δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως αυτό το σύνθημα θα κυριαρχούσε σε μια Ελλάδα που είχε για 45 χρόνια υποταχθεί στον ιδεολογικό λόγο της Αριστεράς.
Ποιος θα μπορούσε να σκεφθεί πως το σύνθημα με το οποίο διαπαιδαγωγήθηκαν πολιτικά σχεδόν δύο γενιές Ελλήνων -«ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά»- θα έμπαινε στο περιθώριο της Ιστορίας;
Για αυτήν την μεγάλη ανατροπή, τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ήταν αρκετά.
Τώρα που μετρούν ημέρες στην εξουσία, ας θυμηθούμε όλα αυτά για τα οποία οι πολίτες δεν θα ξεχάσουν ποτέ την διακυβέρνηση της Αριστεράς. Γιατί είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, η Αριστερά κυβερνούσε 54 μήνες.
Λοιπόν, τι να πρωτοθυμηθούμε; Την «περήφανη» διαπραγμάτευση των Τσίπρα—Βαρουφάκη; Τα capital controls με τις ουρές στις τράπεζες; Το δημοψήφισμα χωρίς δίλημμα που έπρεπε να διεξαχθεί μέσα σε οκτώ ημέρες; Το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ; Το τρίτο και βαρύτερο μνημόνιο με τα θηριώδη πλεονάσματα και το υπερταμείο; Την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης; Την αήθη συμπεριφορά του κυβερνητικού εταίρου του Α.Τσίπρα; τα σκάνδαλα; Τις σκευωρίες; Τον πλήρη ευτελισμό της Δικαιοσύνης; Την κυρία Θάνου; Τον Μίμη τον Παπαγγελόπουλο; Τον εκβιασμό με όρους Μαφίας δικαστών που δεν υπέκυπταν στις κυβερνητικές πιέσεις;
Την ανάπτυξη που όλο ερχόταν και που ποτέ δεν ήρθε; Τις ραδιουργίες και τις κωλυσιεργίες για να μην πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη επένδυση στο Ελληνικό;
Μπορούμε να ξεχάσουμε την συμφωνία των Πρεσπών και τον άγριο ξυλοδαρμό των πολιτών που διαμαρτυρόταν; Μπορούμε να ξεχάσουμε τον νόμο Παρασκευόπουλου και τα θύματα από την δράση των κακοποιών που αποφυλακιζόταν εξαιτίας αυτού του νόμου;
Να ξεχάσουμε το γεγονός πως επί ΣΥΡΙΖΑ το Ελληνικό Κράτος δεν ασκεί την εξουσία του σε συγκεκριμένες περιοχές της πρωτεύουσας που έχουν ουσιαστικά αυτονομηθεί; Μπορούμε να ξεχάσουμε την κατάντια της Παιδείας μας; την πλήρη ισοπέδωση των πάντων;
Μπορούμε να ξεχάσουμε που η Δημόσια Τηλεόραση συναγωνίζεται αυτήν την Βορείου Κορέας;
Τι να ξεχάσουμε; Τις αποστασίες βουλευτών; Την διάλυση δύο κομμάτων για να μην πέσει η κυβέρνηση; Τις πρωτοφανείς, για δημοκρατικό κράτος, αλληλοκατηγορίες κορυφαίων υπουργών;
Μπορούμε να ξεχάσουμε την αισχρή σκηνοθεσία με πρωταγωνιστή τον πρωθυπουργό το βράδυ που καιγόταν το Μάτι; Μπορούμε να ξεχάσουμε τους 101 νεκρούς που «έκατσαν» στην βάρδια της κυρίας;
Τέλος, μπορούμε να ξεχάσουμε το ήθος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Μπορούμε να ξεχάσουμε τις βόλτες με τα κότερα και τα πούρα; Τις βόλτες με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο; Τους σολομούς και τα χαβιάρια;
Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Όλα αυτά θα πρέπει να τα θυμούμαστε συνεχώς, αν δεν θέλουμε να τα ξαναζήσουμε.
Τουλάχιστον δύο γενιές θα πρέπει να μεγαλώσουν με το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά», αν θέλουμε να γίνουμε ένα κανονικό ευρωπαϊκό, δημοκρατικό κράτος.
