Του Γιώργου Λιγνού
Είναι αλήθεια ότι για πολλά χρόνια η αναφορά στην οδό Συγγρού παρέπεμπε σε ροζ καταστάσεις.
Πολύ πρόσφατα απέκτησε πολιτικό περιεχόμενο, όταν ο κ. Σαμαράς, σε μια προσπάθεια να σηματοδοτήσει την αλλαγή πορείας της Ν. Δημοκρατίας, αποφάσισε τη μετεγκατάσταση του κόμματος στη γνωστή από τον ταξιτζή Τραμπαρίφα λεωφόρο. Κι από κοντά η αντικατάσταση του πυρσού από το σήμα της ηλεκτρικής εκκένωσης. Δυστυχώς όμως τα απανωτά ηλεκτροσόκ δεν βοήθησαν την πολύπαθη παράταξη να ξαναζωντανέψει.
Σήψη
Αντίθετα βλέπουμε «πίσω από τα αυτάρεσκα τραγούδια» των στελεχών τη σήψη να προχωράει.
Όλα αυτά θα περνούσαν απαρατήρητα, αν δεν είχαμε δει, εκτός από τα τραγελαφικά της αποτυχημένης ψηφοφορίας, τον κ. Μεϊμαράκη να υπόσχεται την επαναφορά του πυρσού σαν σύμβολο, τον κ. Τζιτζικώστα να εναντιώνεται στην πώληση του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης και τον κ. Γεωργιάδη να υπερασπίζεται σθεναρά τη στενή σχέση του κράτους με την Εκκλησία, μόνο που στον τομέα αυτό και ο κ. Τσίπρας επιδεικνύει αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα στερώντας του αυτό το πεδίο αντιπαράθεσης στην περίπτωση που γίνει αρχηγός.
Κοινωνική... ευαισθησία
Παρατηρώντας προσεκτικά τη Νέα Δημοκρατία, βλέπουμε ότι δεν είναι τίποτε άλλο από μία αντανάκλαση της ελληνικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας βαθιά συντηρητικής,όχι από επιλογή, αλλά από βόλεμα και εθισμό στη συναλλαγή με τους πολιτικούς της εκπροσώπους.
Μιας κοινωνίας που ονόμασε κοινωνική ευαισθησία τη συναλλαγή, εκλέγοντας τους πολιτικούς και τα κόμματα που υπηρετούσαν καλύτερα την άποψη αυτή.
Μιας κοινωνίας που απεχθάνεται την πραγματική ευθύνη του ατόμου και προτιμά την ασφάλεια του «εμείς», οχυρωμένη πίσω από χιλιάδες συλλογικότητες, που είτε διεκδικούν, είτε διαμαρτύρονται, είτε απαιτούν, επιδιώκοντας τη νομή, τη χρήση και, αν είναι δυνατόν, την κατοχή της εξουσίας, πολιτικής ή οικονομικής.
Μιας κοινωνίας που θρέφει τον ψυχισμό της με ιδεοληψίες εθνικού κυρίως χαρακτήρα. Πολλές από αυτές κρατάνε δέσμια τη χώρα σε πολιτικές επιλογές ακόμα και δεκαετιών πίσω, όπως η περίφημη απόφαση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών της 18/2/1992, που οδήγησε στην άρνηση της πρότασης Πινέϊρο για σύνθετη ονομασία. Στα εθνικά επίσης να θυμίσω την περίπου ομόθυμη στάση υποστήριξης των «αδελφών» Σέρβων στο όνομα του ορθόδοξου άξονα.
Γράδο
Όλα αυτά ήταν χαρακτηριστικά ΚΑΙ της Νέας Δημοκρατίας. Το ότι στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ την κατατροπώνουν έγκειται στο ότι απεδείχθησαν γνησιότεροι εκφραστές των λογικών αυτών. Στο παιχνίδι αυτό ο πλειοδότης κερδίζει.
Άλλωστε, η εμφατική αναφορά του επιθέτου κοινωνικός φιλελευθερισμός από τα στελέχη του κόμματος αυτού δείχνει την ανάγκη να μην τρομάζει τους ψηφοφόρους λέγοντάς τους τη μόνη αλήθεια. Πως ο μόνος τρόπος να κάνεις προκοπή είναι να ανοιχτείς στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον και με μεθοδικότητα να βελτιώσεις τη θέση σου, συσσωρεύοντας γνώση και ασκώντας τις ικανότητες σου. Η λέξη κοινωνικός είναι υπόσχεση και διαβεβαίωση. Δεν είναι ιδεολογικό πρόσημο.
Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ ότι η Νέα Δημοκρατία είναι ένα βαρόμετρο, ένα γράδο, αν θέλετε. Δεν ήταν πάντα. Κατέληξε εκεί.
Τα κατά πολύ περασμένα μεγαλεία
Κάποτε δημιουργούσε ιστορία. Αλλά αυτό γινόταν πολύ παλιά. Τελευταία φορά που άρθρωσε πολιτικό λόγο ήταν στο συνέδριο της Χαλκιδικής, όπου, μεταξύ άλλων, η Ν.Δ. αναγνώρισε την ελευθερία της αγοράς με τη ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους, χάριν της κοινωνικής δικαιοσύνης. Βέβαια, η κοινωνική δικαιοσύνη υπηρετήθηκε με πολλούς τρόπους, κι αυτό μας το θυμίζει αδιαλείπτως η παρουσία του κ. Παυλόπουλου στο ύπατο αξίωμα.
Πάντως, επί πρωθυπουργίας Κων/ου Μητσοτάκη έγιναν κάποια βήματα, π.χ. άνοιξε η αγορά των τηλεπικοινωνιών από τον Στέφανο Μάνο, όπως επίσης εντός του κόμματος στήθηκε ένα κέντρο μελετών με φιλελεύθερο προσανατολισμό, ο οποίος φυσικά με την ανάληψη της ηγεσίας από τον Μιλτιάδη Έβερτ καταργήθηκε.
Η αδυναμία της κοινωνίας να στηρίξει και να επιβάλλει την ύπαρξη πολιτικών σχημάτων με γνήσιο ευρωπαϊκό και διεθνή προσανατολισμό δείχνει την ανυπαρξία μιας στιβαρής εγχώριας αστικής τάξης ικανής να καινοτομεί, να διευρύνει τον παραγωγικό ιστό της χώρας, να ζητάει και να επιβάλλει τις αναγκαίες θεσμικές αλλαγές.
Το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα... των δανειστών
Κάπως έτσι το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα πήρε μια υβριδική μορφή. Τα παλιά κόμματα απλά προσαρμόστηκαν με βαριά καρδιά και με το πιστόλι των δανειστών στον κρόταφο, αφού πρώτα είχαν οδηγήσει με τις πράξεις τους τη χώρα στα βράχια.
Και φυσικά από τη θέση της αντιπολίτευσης έχυναν πάντοτε το αντιμεταρρυθμιστικό τους δηλητήριο δεξιά και αριστερά. Μην ξεχνάμε πως οι ΑΝΕΛ είναι τα απόνερα του αντιμνημονιακού Α. Σαμαρά.
Δυστυχώς, όσο δύσκολο είναι να μεταμορφωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια σοβαρή έστω ριζοσπαστική Σοσιαλδημοκρατία, άλλο τόσο είναι και η μετατροπή της Νέας Δημοκρατίας σε ένα σύγχρονο και με ανοικτούς ορίζοντες κεντροδεξιό κόμμα.
Κι αφού μας έχει στοιχίσει ουκ ολίγα χρήματα, τουλάχιστον ας την χρησιμοποιούμε σαν διαγνωστικό εργαλείο.
