«Τα παιδιά κάτω στον κάμπο/ κυνηγάνε τους αστούς/ πετσοκόβουν τα κεφάλια/ από εχθρούς και από πιστούς».
Οι πασίγνωστοι στίχοι του τραγουδιού είναι, όπως και η μουσική, του Μάνου Χατζηδάκι. Τρυφεροί στη φαινομενική βιαιότητά τους, λόγω της μεγαλοσύνης του συνθέτη, προφανώς θα μπορεί να ακουστεί από τα ραδιόφωνα και σε συναυλίες, χωρίς οι υπεύθυνοι να κινδυνεύουν να καταλήξουν με ποινές, καθότι… επαινεί το έγκλημα.
Αν ήταν ωστόσο στίχοι κάποιου νέου εκκολαπτόμενου καλλιτέχνη, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί που θα το μετέδιδαν και οι υπεύθυνοι συναυλιών και κέντρων, θα κινδύνευαν με ποινές!
Όπως φυσικά δεν επρόκειτο ποτέ να ακουστεί ο Ζαμπέτας («ο μαύρος, ο σκύλος, ο αράπης»), ενδεχομένως οι Λοΐζος/Νεγρεπόντης που έχουν την υβριστική λέξη «νέγρο» στο τραγούδι τους («ο γέρο νέγρο Τζίμ»), σίγουρα ο Νίκος Γούναρης επειδή θα προέτρεπε… σε φόνο («αχ αυτός ο άτιμος που ήθελε μαχαίρωμα»), σαφώς και ο τσιγγάνος Κώστας Χατζής που θα κατηγορείτο για ρητορική μίσους και ποινικοποίηση μιας μειονοτικής φυλής – που είναι και η δική του («Γύφτοι φτιάξαν τα καρφιά» - της σταύρωσης), και άλλα.
Το διακωμωδούμε λίγο, αλλά δεν απέχουμε από την πραγματικότητα, που μπορεί να γίνει επικίνδυνη για την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Όμως επιβάλλεται να αναφέρουμε ότι αυτό δεν οφείλεται στην πρόθεση της κυβέρνησης να επιβάλει καθεστώς λογοκρισίας, όπως παραπληροφορεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος από κουλτούρα πάντα ήταν υπέρ επιβολής μέτρων κατά αυτού που ονομάζεται «hate speech» - ρητορική του μίσους. Αλλά τώρα πρέπει να κάνει και σε αυτό αντιπολίτευση!
Οφείλεται στην ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας, την οποία τροποποίησε κατά τι προς το καλύτερο η κυβέρνηση, έτσι ώστε αναφέρει: «Οι υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων δεν πρέπει να εμπεριέχουν υποκίνηση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων ή μέλους ομάδας, ιδίως λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, ιθαγένειας η κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού».
Είναι πιστεύουμε καλοπροαίρετες οι διευκρινήσεις του υφυπουργού Θεόδωρου Λιβάνιου (δεν έχει και λόγο να μην είναι, κοινοτική οδηγία ερμηνεύει), ότι «η τέχνη ως μορφή έκφρασης δεν μπορεί να υπόκειται σε κανενός είδους περιορισμού».
Η τέχνη όχι. Η μετάδοσή της όμως μπορεί, αφού «οι κυρώσεις που επιβάλλονται αφορούν τον πάροχο του περιεχομένου και όχι τον καλλιτέχνη». Πώς άραγε κατοχυρώνεται η ελευθερία της τέχνης; Με επαπειλούμενο τον πάροχο, πώς θα φτάσει το έργο του καλλιτέχνη στο ακροατήριο;
Στην Ισπανία έχει ξεσηκωθεί αναταραχή, καθώς βρίσκεται αντιμέτωπος με ποινή φυλάκισης ο Ισπανός Ράπερ Πάμπλο Χασέλ, μετά την επικύρωση της καταδίκης του από το Ανώτατο Δικαστήριο, για προσβολή του θρόνου και των θεσμών. Κρίθηκε επίσης ένοχος για προώθηση της τρομοκρατίας.
Εντάξει, ο εν λόγω μεταξύ άλλων, δημοσίευσε φωτογραφία της Γκόμεζ, μέλους του GRAPO (χοντρικά, σαν να λέμε «17Ν»), με το μήνυμα «οι διαδηλώσεις είναι απαραίτητες αλλά όχι αρκετές». Κάτι που στη χώρα μας είναι θα λέγαμε κοινός τόπος από διάφορους «ημιπιτσιρικάδες». Προτροπές που ως τώρα δεν διώκονται. Στη χώρα μας διώκεται ακόμη η πράξη, όχι η άποψη και ο φορέας μετάδοσής της.
Η επικείμενη φυλάκισή του έχει γίνει αντικείμενο αντιπαράθεσης. Υπήρξε κοινή διακήρυξη υπέρ του ράπερ και υπογραφές πάνω από 200 καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων και του Πέδρο Αλμοδόβαρ (βαριές υπογραφές, όχι σαν αυτές του ελληνικού… φασόν).
Συνυπολογίζοντας αυτά, η κυβέρνηση Σάντζεθ ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει μεταρρύθμιση στον Ποινικό Κώδικα που θα αφαιρέσει από τις διατάξεις του τα εγκλήματα που σχετίζονται με την ελευθερία της έκφρασης.
Φυσικά η συγκεκριμένη θεσμοθέτηση είναι προέκταση του αντιρατσιστικού νόμου, και δεν είναι κοινωνικώς ανάερη. Αντανακλά και το κοινωνικό κλίμα που έχει ήδη διαμορφώσει η πολιτική ορθότητα.
Για να μην ανατρέξουμε στα πρόσφατα με την αλλαγή της εικόνας στο ρύζι «Μπάρμπα Μπεν» και το ότι κρίθηκε ρατσιστική η ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος», ή ότι είναι σεξιστής ο Όμηρος: Μόλις προχθές απολύθηκε η ηθοποιός Gina Carano από την σειρά «The Mandalorian» στην οποία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, επειδή ανέβασε στα social media μια γελοία ανάρτηση, σύμφωνα με την οποία το να είσαι ρεπουμπλικάνος σήμερα είναι σαν να ήσουν Εβραίος στην εποχή του ολοκαυτώματος.
Προφανώς ήταν τρόπος του λέγειν, τονισμός καθ’ υπερβολήν. Ωστόσο η ηθοποιός απολύθηκε για έκφραση γνώμης, έστω και απαράδεκτης. Σαφώς ήταν ανόητη και αδιανόητη η σύγκριση (αν και Έλληνες το είπαν κατά κόρον στην εποχή των μνημονίων, ενώ πρόσφατα αριστερή εφημερίδα παρομοίωσε την αστυνομία στα πανεπιστήμια, με το Αουσβιτς)...
Καλό θα ήταν η κυβέρνηση να το εξετάσει εκ νέου. Ό,τι μας έρχεται από την ΕΕ δεν είναι γραμμένο στις πλάκες.
