Η φράση είναι δανεική. Ανήκει στο Φρανς Τίμερμανς που μπήκε φουριόζος το πρωί στην αίθουσα της ολομέλειας για να ξεκινήσει τη συζήτηση για τη συμφωνία Συμβουλίου-Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Κομισιόν για τον κλιματικό νόμο. «Ο κλιματικός νόμος δεν είναι ένα ακόμη νομοθέτημα. Είναι ο νόμος των νόμων» είπε εμφατικά ο πρώτος εκτελεστικός αντιπρόεδρος της Κομισιόν.
Και είναι πράγματι έτσι. Μέσα από αυτό τον Κανονισμό (διευκρινίζω το νομοθέτημα με τη δημοσίευσή του έχει απ’ ευθείας εφαρμογή στα Κράτη-Μέλη) η ΕΕ δεσμεύεται να μειώσει συλλογικά κατά τουλάχιστον 55% τους ρύπους του θερμοκηπίου ως το 2030 με έτος αναφοράς το 1990. Οι χώρες παίρνουν τώρα τη σκυτάλη ώστε να ψηφίσουν τους δικούς τους νόμους, στους οποίους θα περιλαμβάνονται και επιμέρους σχέδια ανά τομέα, ώστε να επιτύχουμε όλοι μαζί οι 27 το στόχο.
Ως Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχαμε ζητήσει η μείωση των ρύπων του θερμοκηπίου να φθάσει στο 60% ως το 2030.Η Κομισιόν επικαλούμενη τις επιστημονικές μελέτες επιπτώσεων πρότεινε 55%. Ορισμένα Κράτη-Μέλη, όπως η Πολωνία, επέμεναν ότι και ο στόχος της μείωσης των ρύπων στο 55% είναι ανέφικτος. Μετά από πολύμηνη διαπραγμάτευση καταλήξαμε σε συμφωνία-συμβιβασμό για μείωση τουλάχιστον 55%, στόχος που σύμφωνα με τις επιστημονικές μελέτες είναι εφικτός με συλλογική προσπάθεια και συγκεκριμένες κλιματικές πολιτικές ανά τομέα (κτίρια, μεταφορές, αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, διαχείριση απορριμμάτων).
Η εν λόγω συμφωνία αποτελεί τον πρώτο κλιματικό νόμο στον κόσμο. Η ΕΕ ηγείται δια του παραδείγματος. Δεχθήκαμε τα άμεσα συγχαρητήρια του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες που συνέπεσε να απευθύνεται δια ζώσης στην ολομέλεια μας, αμέσως μετά τη συζήτηση και την ψήφιση του κλιματικού νόμου.
Η συζήτηση για τον κλιματικό νόμο και η ψηφοφορία που ακολούθησε είναι μια ιστορική στιγμή για το Ευρωκοινοβούλιο. Δεν είναι υπερβολή ο χαρακτηρισμός αν και στην ίδια αίθουσα τα τελευταία χρόνια ζήσαμε εντάσεις, μνημόνια, πακέτα στήριξης, πολιτικές αντιπαραθέσεις για την πανδημία και τελικά συμβάλαμε καταλυτικά στη δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.
Σήμερα όμως είχαμε όλοι, ή σχεδόν όλοι, την αίσθηση της μεγάλης ευθύνης καθώς δεσμεύουμε την πολιτική της ΕΕ για το μέλλον. Οι περισσότεροι από εμάς θα έχουν αποσυρθεί από την ενεργό δράση ως το 2030. Ο στόχος της μείωσης των ρύπων του θερμοκηπίου και ο οδικός χάρτης θα είναι εκεί να οδηγούν την κούρσα προς το μέλλον.
Μέσα σε όλη αυτή την υπόθεση ειλικρινά διερωτώμαι ποια είναι η πολιτική αιτιολογία που οδήγησε τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, εκπροσωπούν κόμμα εξουσίας, να καταψηφίσουν τη συμφωνία για τον κλιματικό νόμο. Είναι η γραμμή της Αριστεράς (GUE) που οδήγησε σε αυτή την επιλογή; Είναι οι στόχοι των Πρασίνων που καταψήφισαν τη συμφωνία με το αιτιολογικό ότι είναι κατώτερη των περιστάσεων; Και γιατί οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν προβληματίστηκαν από τη στάση των Σοσιαλιστών συναδέλφων τους που στήριξαν τον κλιματικό νόμο και των οποίων τα κόμματα συμμετέχουν σε κυβερνήσεις στην Ευρώπη;
Ο στόχος της ΕΕ είναι να επιτύχουμε κλιματική ουδετερότητα το 2050 και γι αυτό και κάνουμε το πρώτο βήμα με τον κλιματικό νόμο. Για να το πετύχουμε αυτό χρειάζονται τεκτονικές αλλαγές στο ενεργειακό μείγμα των Κρατών-Μελών, στη βιομηχανική και αγροτική παραγωγή αλλά και ριζικός ανασχηματισμός του καταναλωτικού μοντέλου στην Ευρώπη.
Πριν από μερικές μέρες ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε στην Αθήνα πως θέλει η Ελλάδα να γίνει κλιματικά ουδέτερη το 2045. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που οι ευρωβουλευτές του καταψήφισαν το νόμο των νόμων. Σε αυτή την εργώδη προσπάθεια που οφείλουμε να συμμετέχουμε όλοι, με ρήξεις και αναδιαρθρώσεις, με αλλαγές και συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα, η θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τον «πράσινο» μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας αλλά έχει πάντα υψηλούς στόχους, είναι σίγουρα πιο αναπαυτική...
* Η Μαρία Σπυράκη είναι ευρωβουλευτής ΝΔ-ΕΛΚ, Συμπρόεδρος του Intergroup για την Κλιματική Αλλαγή και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη
