Θυμάστε εκείνο το παιδικό ανέκδοτο που ένας τρομερός κυνηγός αγρίων θηρίων γλύτωσε από θανατηφόρες επιθέσεις λιονταριών, κροκοδείλων, ρινόκερων και ελεφάντων μέσα στην άγρια ζούγκλα, αλλά πέθανε από τσίμπημα κουνουπιού την ώρα που κοιμόταν στο διαμέρισμα του; Έτσι κινδύνεψε (και κινδυνεύει ακόμα) να την πάθει η κυβέρνηση του Κυριάκου.
Μειώνει φορολογίες, φέρνει επενδύσεις, συνεφέρνει το ασφαλιστικό, βγάζει την χώρα στις αγορές, μειώνει την ανεργία, βάζει το κράτος στην ψηφιακή εποχή, αλλά ένας διαιτητής σηκώνει μια κόκκινη κάρτα σε μια αμφισβητούμενη φάση και η χώρα ανατινάζεται σα να της είχαν βάλει μπουρλότο στα θεμέλια. Θα μου πείτε ότι η διπλοϊδιοκτησία δύο ΠΑΕ είναι σοβαρότερο γεγονός από μια κάρτα διαιτητή. Είστε σίγουροι; Διότι εγώ δεν είμαι. Της ίδιας τάξης χαζομάρες μου φαίνονται και τα δύο.
Οπότε μια χαζομάρα πάει να μας κόψει στα δυο ως χώρα. Ό,τι δεν καταφέρνει ο Ερντογάν, θα το κάνει κάποιος αθλητικός δικαστής και μάλιστα εφαρμόζοντας, όχι παραβιάζοντας τον νόμο. Έχουν ξαναγίνει ξέρετε αυτά. Μια βλακεία ολκής να κάνει μαντάρα την Ελλάδα. Η παροιμία «έριξε ένας τρελός μια πέτρα στο πηγάδι κι έπεσαν τριάντα γνωστικοί για να την βγάλουνε» δεν έχει εφαρμογή μόνο ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά αφορά και ολόκληρες χώρες.
Το 1925, ενώ η χώρα έγλυφε ακόμα τις πληγές της από την Μικρασιατική καταστροφή και προσπαθούσε να βρει στέγη για το 1,5 εκατομμύριο εξαθλιωμένους πρόσφυγες, το σκυλάκι ενός Έλληνα λοχαγού στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ξέφυγε από το αφεντικό του κι άρχισε να κάνει βόλτες στην παραμεθόριο. Μπήκε ο λοχαγός στην Βουλγαρία ψάχνοντας τον σκύλο, τον πυροβόλησε ένας Βούλγαρος φρουρός γιατί δεν του είπε από μακριά το παρασύνθημα, ο δικτάτορας Πάγκαλος θεώρησε τον φόνο ως εκδήλωση βουλγαρικής επίθεσης και διέταξε το Γ’ Σώμα Στρατού να επιτεθεί στην Βουλγαρία.
Επιτεθήκαμε, βομβαρδίσαμε το Πετρίτσι, κάψαμε καμιά δεκαριά βουλγάρικα χωριά, σκοτώσαμε πενήντα Βούλγαρους στρατιώτες και μετά καταλάβαμε ότι δεν είχαμε πυρομαχικά. Η Κοινωνία των Εθνών μας καταδίκασε, οι μεγάλες δυνάμεις μας έπιασαν απ’ τον λαιμό, φάγαμε ένα θηριώδες πρόστιμο, οι Σέρβοι πήραν ελεύθερη ζώνη στο λιμάνι Θεσσαλονίκης (για να μας δώσουν λίγες οβίδες για τα κανόνια μας) και γενικώς ξεφτιλιστήκαμε και ακριβοπληρώσαμε άνευ λόγου και αιτίας. Η σύρραξη έμεινε στην ιστορία με την επωνυμία «ο πόλεμος του αδέσποτου σκύλου» και η παγκόσμια ιστοριογραφία τον κατέταξε μέσα στους δέκα πιο ηλίθιους πολέμους που έγιναν ποτέ στον πλανήτη.
Ε, εκεί βρισκόμαστε και τώρα. Ο κόσμος γύρω μας καίγεται και η …χώρα χτενίζεται για ένα πρωτάθλημα που δεν βλέπει κανένας. Θα μου πείτε ότι δεν παίρνω θέση για την ουσία του συμβάντος. Μα συγνώμη, τι θέση να πάρω; Αν έκανε καλά ο Κυριάκος που ακύρωσε τον υποβιβασμό του ΠΑΟΚ και της Ξάνθης; Δεν με ενδιαφέρει, δεν το θεωρώ ουσιώδες για την ζωή μου, για την χώρα μου, για το μέλλον των παιδιών μου που αγωνιούν αν θα βρουν δουλειά εδώ ή θα φύγουν για το Γιοχάνεσμπουργκ και τα Εμιράτα ψάχνοντας μεροκάματο.
Πώς να σας το πω; Έχω σοβαρότερα προβλήματα από τον φανατισμό του ΠΑΟΚτσή και την μανία του Ολυμπιακάκια. Ποτέ δεν θα βγει άκρη μ’ αυτούς. Ο ένας θα ικανοποιείται και ο άλλος θα βρίζει. Και μετά το ανάποδο. Κανένας, ούτε Κυριάκος ούτε Τσίπρας, δεν θα καταφέρει ποτέ να τους ικανοποιήσει αμφοτέρους. Ο Μαυρίδης έγραψε πως η κυβέρνηση έπρεπε να έχει κατεβάσει τα ρολά του άθλιου αυτού ελληνικού ποδοσφαίρου από πριν. Μάλλον έχει δίκιο, αλλά ειλικρινά σκασίλα μου και που δεν τα κατέβασε. Αυτό το κομμάτι της χώρας μου με κάνει να ντρέπομαι, δεν με αφορά..
Θα μου πείτε πως το κομμάτι αυτό μπορεί να κόψει την χώρα στα δύο ή να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Δεν είμαι και τόσο βέβαιος τελικά, αν η πραγματική του δύναμη είναι αντίστοιχη με τα ουρλιαχτά του. Όμως αν πράγματι είναι, τότε την πατήσαμε όλοι μαζί. Η άσπρη μέρα που περιμένουμε έχει φάει υποβιβασμό, ο οποίος μάλιστα δεν σηκώνει και τροπολογία.
