Η εικόνα του διάσημου Ουκρανού παίκτη του μπάσκετ-μπολ, Σάσα Βολκόφ, που πέρασε από την Ελλάδα και από το ΝΒΑ, κάνει τον γύρο του κόσμου. Τι δείχνει αυτή η εικόνα;
Τον Σάσα Βολκόφ στα 57 χρόνια του, αντί να απολαμβάνει τη ζωή του κάπου στο Μαϊάμι ή στο Μαλιμπού, να βρίσκεται στην πατρίδα του, ένοπλος, με στολή παραλλαγής έτοιμος να αντιμετωπίσει τον Ρώσο εισβολέα.
Μια εικόνα που αποτυπώνει το «δίκιο του αγώνα», όπως θα έλεγε και ο Μάνος Λοϊζος.
Βλέποντας τον Σάσα Βολκόφ μού ήρθε στο μυαλό ένα σύνθημα της επαναστατικής Αριστεράς της δεκαετίας του 1970, που θα το θυμούνται οι παλιότεροι. «Οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι». Πού να φανταζόταν τότε αυτοί που το φώναζαν στις συγκεντρώσεις, ότι το 2022 θα δικαιωνόταν στην Ουκρανία.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη ήττα του Πούτιν. Είναι ήττα ηθική. Οι εικόνες που έρχονται από τις βομβαρδισμένες πόλεις της Ουκρανίας, με τους απλούς πολίτες που σπεύδουν να πάρουν τα όπλα για να αμυνθούν, με τα οδοφράγματα που στήνουν και κυρίως με τη μεγάλη απορία που βρίσκεται ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των αμάχων «γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;», ε λοιπόν, όλο αυτό το σκηνικό αποτελεί ήττα του Πούτιν.
Οι εικόνες τον έχουν αποτελειώσει.
Επί του πεδίου των μαχών, προφανώς, ο Ρώσος ηγέτης δεν σχεδίασε να πολεμούν τα στρατεύματα του επί 15 ημέρες μέσα στα χιόνια και στη λάσπη, ούτε φανταζόταν πως θα έχανε τρείς—μέχρι στιγμής—ανώτατους αξιωματικούς. Απόδειξη της αποτυχίας του είναι πως ήδη άλλαξε έναν από τους βασικούς στόχους της εισβολής. Την «από—ναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας. Αυτός ο στόχος έφυγε από το τραπέζι. Ο Ζελένσκι πέτυχε μια σημαντική νίκη.
Πολλοί μιλούν για την αναπόφευκτη, επί του πεδίου, νίκη των ρωσικών στρατευμάτων. Σήμερα και αυτή η προοπτική είναι υπό αμφισβήτηση. Ακόμα και αν συμβεί θα πρόκειται για μια Πύρρειο νίκη.
Ως γνωστόν, η Πύρρειος νίκη ελάχιστα απέχει από την ήττα. Πολύ δε περισσότερο όταν επιτυγχάνεται επί ενός αντιπάλου ασθενέστερου, αμυνόμενου, ο οποίος διαθέτει και το ηθικό πλεονέκτημα.
Ο Ζελένσκι χθες περιέγραψε με δύο κοφτές προτάσεις αυτό που γίνεται στην πατρίδα του: « Αμυνόμαστε επί 15 ημέρες. Δεν γίναμε σκλάβοι».
Το δίδαγμα που προκύπτει από τη μέχρι τώρα εξέλιξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία είναι πως οι «εμβριθείς» αναλύσεις αποστράτων, δημοσιολογούντων και κάθε λογής ανταποκριτών και δημοσιογράφων, ακυρώνονται από την πίστη ενός λαού στον αγώνα που δίνει. Γιατί όπως δείχνουν οι εικόνες, ο πόλεμος έχει λάβει παλλαϊκή μορφή. Και η Ουκρανία δεν είναι Τσετσενία ή Χαλέπι για να την ισοπεδώσει ο Πούτιν.
Όλος ο πολιτισμένος κόσμος, σχεδόν όλοι οι παγκοσμίου κύρους άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών—πλην Ελλήνων-- βρίσκονται απέναντι στον Ρώσο δικτάτορα. Και αυτό είναι μια ακόμα ήττα του.
