Του Σάκη Μουμτζή
Ενα σημαντικό κομμάτι του φιλελεύθερου χώρου, α) διακατέχεται από μια μόνιμη Συριζοφοβία και β) αναλύει λανθασμένα την φύση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Συριζοφοβία συγκεκριμενοποιείται με την εκτίμηση, πως η ηγετική ομάδα του θα καταφύγει σε πρακτικές και μεθοδεύσεις που θα στοχεύουν στην ανατροπή του δυσμενούς, γι΄αυτόν, συσχετισμού των δυνάμεων. Και αυτό θα προσπαθήσει να το επιτύχει με την δημιουργία πολωτικού κλίματος και με συμπεριφορές που θα βρίσκονται εκτός του συνταγματικού πλαισίου.
Το ζήτημα δεν είναι αν θα καταφύγει σε τέτοιες πρακτικές, αλλά τι πιθανότητες επιτυχίας έχει. Γιατί, εδώ και καιρό, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει κομματικές οργανώσεις, δεν διαθέτει στοιχειώδη μηχανισμό, στις ανοικτές συγκεντρώσεις του μετά βίας μαζεύει 30 άτομα και υφίσταται μιαν ασφυκτική ιδεολογικοπολιτική πίεση από τα αριστερά του.
Οι πολιτικές ρήξης πρέπει να στηρίζονται από τις μάζες. Χωρίς αυτές καταλήγουν σε αποτυχία. Είναι δε γνωστό, πως μια αποτυχημένη απόπειρα παράγει τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκει.
Η δε πόλωση επέρχεται με την ανάδειξη και την εκμετάλλευση υπαρκτών πολιτικών και κοινωνικών αντιθέσεων. Αυτές οι αντιθέσεις σήμερα – στο μέτρο που υπάρχουν – δεν μπορεί να τις εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την στιγμή που αυτός έγινε η πλέον μνημονιακή κυβέρνηση από το 2010 και μετά, δεν υπάρχει γόνιμο έδαφος για διχασμό. Τον σπέρνει, αλλά δεν φυτρώνει. Ο βολονταρισμός έχει και αυτός τα όρια του.
Η λανθασμένη προσέγγιση του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ από ένα μέρος της φιλελεύθερης σκέψης, έγκειται στην παραγνώριση του μαρξιστικού χαρακτήρα του και της ανάλογης παιδεία των στελεχών του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Μια ανάγνωση του καταστατικού του, το επιβεβαιώνει.
Συνεπώς, δεν δικαιολογείται ο ενθουσιασμός κάποιων – πολλών θα έλεγα – επειδή ψηφίζει τα πιο σκληρά μνημονιακά μέτρα, χωρίς καμία αντίδραση. Χωρίς καμία κινητοποίηση. Αυτό το κάνει, όχι γιατί πιστεύει σε αυτά που νομοθετεί, αλλά γιατί αντιλαμβάνεται πως μόνον έτσι θα πάρει τις δόσεις από τους εταίρους, δόσεις που του επιτρέπουν να παραμείνει στην εξουσία. Αυτός ο θαυμασμός προς την δήθεν αποτελεσματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί, στην έσχατη λογική του, στην πολιτική στάση πως πρέπει να συνεχίσει να κυβερνά. Ενα κόμμα το οποίο λαμβάνει, αναίμακτα, σκληρά μέτρα που οι άλλοι δεν τολμούσαν να τα πάρουν, γιατί να φύγει από την εξουσία;
Η κυνική μνημονιακή μεταστροφή του του, έχει και μια παρενέργεια. Προκειμένου να ισοσταθμίσει αυτήν την συμπεριφορά και να τονώσει το στραπατσαρισμένο αριστερό προφίλ του, καταφεύγει σε διχαστικές, συμβολικού χαρακτήρα, συμπεριφορές. Ομως, η πτώση του καθιστά παρόμοιες πολωτικές πρακτικές, άσφαιρα πυρά. Η ιδεολογική και πολιτική αποσάρθρωση του είναι συντριπτική. Ο,τι και να κάνει, στρέφεται τελικά εναντίον του.
Συνεπώς, το ζητούμενο δεν είναι απλώς να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να φύγει και για τους σωστούς λόγους. Δηλαδή, θα πρέπει να αντιληφθεί ο Ελληνικός λαός τι έφταιξε που φτάσαμε ως εδώ. Γιατί αν φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν έσκισε τα μνημόνια και όχι γιατί εφάρμοσε λάθος πολιτικές, τότε η επόμενη κυβέρνηση θα καταρρεύσει «άκλαφτη» σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Ενας λαός που βυθισμένος, επί εφτά χρόνια, σε μια πρωτοφανή κρίση, εκδιώξει τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν ανακάλυψε το «λεφτόδεντρο», ουδεμία τύχη έχει. Τότε, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στον λαό.
