Ο αστικός μύθος λέει ότι ο Πούτιν διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του όταν ως παιδί στο Λένινγκραντ είχε στριμώξει έναν αρουραίο σε μια γωνιά, οπότε το τρωκτικό του επιτέθηκε και τον εξανάγκασε σε υποχώρηση. Τότε, λέει, κατάλαβε ο Βλαδίμηρος ότι δεν πρέπει να στριμώχνεις κάποιον σε μια γωνιά χωρίς διέξοδο, διότι γίνεται πολύ επικίνδυνος. Τώρα, πώς διάολο πήρε αυτό το μάθημα και έβαλε τους Ουκρανούς στη θέση του αρουραίου, απορώ.
Εγώ πάλι έχω πάρει μάθημα από κάποιο άλλο βίωμα των φοιτητικών μου χρόνων. Είχαμε πάει καλοκαίρι σε ένα νησάκι της άγονης γραμμής, κάποιο αίτημα είχαν οι κάτοικοι και ξαφνικά αποφάσισαν να μην επιτρέψουν την επιβίβαση επιβατών στο καράβι. Ήμασταν λοιπόν καμιά διακοσαριά άτομα στην προβλήτα για να φύγουμε, ενώ δέκα νησιώτες ήταν στημένοι μπροστά στον καταπέλτη του πλοίου και απαγόρευαν την είσοδό μας μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους.
Δεν θα ξεχάσω λοιπόν, που μια ολόκληρη ημέρα διακόσια άτομα καθόμασταν άπραγα και εγκλωβισμένα, κοιτάζοντας δέκα νοματαίους να μας κουμαντάρουν. Ένα βήμα να κάναμε όλοι μαζί δίχως την παραμικρή άσκηση βίας, απλώς με τον όγκο μας, οι δέκα θα βρίσκονταν στη θάλασσα και εμείς μέσα στο καράβι. Πλην δεν το κάναμε ποτέ. Καθόμασταν κατακουρασμένοι, πεινασμένοι και απελπισμένοι και τους κοιτάζαμε από το πρωί ως το βράδυ, δίχως να κουνάμε.
Γιατί; Άλλοι διότι κατά βάθος τους συμπαθούσαμε τους νησιώτες. Άλλοι διότι δε μας πήγαινε ιδεολογικά να τα βάλουμε με «απεργούς» και ας μας ταλαιπωρούσαν. Άλλοι διότι φοβούνταν να τα βάλουν με τσαμπουκαλεμένους που έδειχναν να μην καταλαβαίνουν τίποτα. Άλλοι διότι περίμεναν τον διπλανό τους να κάνει το πρώτο βήμα. Άλλοι διότι θεωρούσαν ότι αυτή είναι δουλειά του κράτους, όχι δική τους.
Κάτι σαν την Ευρώπη ήμασταν. Πολλοί, πανίσχυροι αν αποφασίζαμε να κινηθούμε, αλλά πολυδιασπασμένοι άρα εν τέλει ανήμποροι. Ο καθένας για δικούς του λόγους αρνιόταν να συνεργαστεί με τους υπόλοιπους και να δώσουμε μια λύση. Οπότε οι πολλοί γίναμε θύματα των λίγων. Θυμάμαι ότι επρόκειτο να αποπλεύσουμε στις 7 το πρωί και τελικά φύγαμε στις 8 το βράδυ, με την παρέμβαση του λιμενικού που ήρθε με φουσκωτό από άλλο νησί.
Βέβαια, ξέραμε ότι η ταλαιπωρία μας ήταν εφ’ άπαξ. Θα φεύγαμε και θα το ξεχνούσαμε. Αν όμως υποψιαζόμασταν ότι το ίδιο θα γινόταν και την επόμενη ή τη μεθεπόμενη μέρα, θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα ξεσπούσαμε και θα τους παίρναμε φαλάγγι. Όπως η Ευρώπη απέναντι στον Πούτιν. Διότι ο τρελός μόνο τον πιο τρελό φοβάται.
