Λέμε στον εαυτό μας ότι «αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε εμένα». Πρόσεχα υπερβολικά με τον covid-19. Έβλεπα ελάχιστους ανθρώπους και με σημαντικά μέτρα προφύλαξης, αλλά κόλλησα και βρέθηκα στην εντατική. Όταν συνήλθα δεν πίστευα τι μου είχε συμβεί! Γι αυτό σας λέω: Μπορεί να συμβεί σε όλους μας ανά πάσα ώρα και στιγμή. Δεν αρκεί να «προσέχουμε», πρέπει να εμβολιαστούμε. Με την τρίτη και με την τέταρτη δόση αν χρειαστεί!
Γράφω για πρώτη φορά για την περιπέτεια υγείας που πέρασα τον Φεβρουάριο. Για έναν και μοναδικό λόγο: Για να πείσω όσους περισσότερους μπορώ ότι πρέπει να εμβολιαστούν το συντομότερο δυνατόν. Όποιος έχει περάσει από την ΜΕΘ μπορεί να σας διαβεβαιώσει ότι οι συνέπειες αυτής της ασθένειας δεν περιορίζονται στις ημέρες του νοσοκομείου! Τόσο καιρό μετά και σας εξομολογούμαι ότι πολλά από τα προβλήματα που απέκτησα στην εντατική και μετά την διασωλήνωσή μου δεν έχουν ακόμη ξεπεραστεί πλήρως.
Σκέφτομαι με τρόμο την ώρα που ξύπνησα στην εντατική. Δεν θυμόμουν καλά – καλά ποιος είμαι. Κι αν κάτι με καθοδηγούσε ήταν το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. «Πρέπει να ζήσω», έλεγα, χωρίς να θυμάμαι την ταυτότητά μου. Την δεύτερη μέρα άρχισα σιγά – σιγά να αποκτώ μια αίσθηση της πραγματικότητας. Ήμουν στο πεδίο της μάχης! Έτσι είναι η εντατική και σας πληροφορώ ότι αυτό δεν είναι ευχάριστο για τον ασθενή. Πάλευα για να ξαναβρώ τον εαυτό μου, πάλευα για να σταθώ όρθιος.
Παραλίγο να υποστώ μεγάλη ζημιά στα νεφρά μου. Τυχερός ήμουν και «γλίτωσα». Χρειάστηκε γι' αυτό νέος αγώνας! Νέο νοσοκομείο, κι άλλες μέρες νοσηλείας και αγωνίας. Τέλος πάντων, περάσαν όλα ή σχεδόν όλα και αισθάνομαι ευγνώμων που είμαι ακόμη σε θέση να σας μιλάω.
Ήθελα να κάνω το εμβόλιο από την πρώτη μέρα, αλλά αυτό δεν στάθηκε δυνατόν, αφού δεν υπήρχε από την αρχή πρόβλεψη για τις ομάδες του πληθυσμού με υποκείμενα νοσήματα. Ήθελα λιγότερο από έναν μήνα για να φτάσει η σειρά μου για το εμβόλιο και δεν πρόλαβα. Τόσο απλά! Κλείστηκα σπίτι μου για να περάσει αυτός ο μήνας και μία και μόνο έξοδος για ένα επαγγελματικό ραντεβού ήταν αρκετή για να διαλύσει όλα τα τείχη προστασίας που είχα κτίσει.
Μην το παίρνετε αψήφιστα. Μην αφήνετε τον χρόνο να φεύγει. Μην ακούτε τους ανόητους που σας λένε ότι είναι μία γρίπη. Σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι μία γρίπη. Εκτός κι αν η γρίπη δημιουργεί προβλήματα στην μνήμη, μυοπάθειες και δυσλειτουργίες στα νεφρά.
Θα σας πω δύο μόνο περιστατικά από εκείνη την δύσκολη περίοδο. Για περισσότερες από δύο εβδομάδες απ’ όταν ξύπνησα στην εντατική είχα την αίσθηση, αν όχι την βεβαιότητα, ότι είχε σπάσει το σαγόνι μου. Για δύο εβδομάδες! Και δεν είχα σκεφτεί να σηκώσω το χέρι μου να δω αν αυτό ήταν αληθινό ή όχι! Για περισσότερο από έναν μήνα από το ξύπνημα στην εντατική είχα σοβαρές διαταραχές στον ύπνο. Υπήρχαν ολόκληρες μέρες που δεν έκλεινα μάτι και μετρούσα σε κάθε αναπνοή τον πόνο. Και εφιάλτες! Πολλοί εφιάλτες! Μόνο όταν έφτασα σπίτι κοιμήθηκα για πρώτη φορά περισσότερες από 4 συνεχόμενες ώρες. Και σήμερα πολλά βράδια ξυπνώ έντρομος και φοβάμαι να κοιτάξω πίσω μου…
Δεν σας έπεισα; Σκεφτείτε το. Κάντε μόνο αυτή την χάρη στον εαυτό σας. Βάλτε τον στην δική μου θέση. Θυμάμαι τον γιατρό στην ΜΕΘ να λέει ένα «όχι ρε γαμώτο» και ύστερα σκοτάδι. Ξύπνησα έπειτα από 4 μέρες. Κι ήμουν από τους τυχερούς. Άλλοι δεν ξύπνησαν. Και δεν είναι καλό να βάλετε τον εαυτό σας στην δική τους θέση…
Θανάσης Μαυρίδης
