Του Γιάννη Παντελάκη
Έλεγε τότε: Η πώληση των αεροδρομίων είναι αχαλίνωτο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, δεν μπορεί κερδοφόρα φιλέτα να χαρίζονται, δεν υπάρχει όφελος από την πώλησή τους, δεν μπορεί η δημόσια περιουσία να περνάει σε ποικιλώνυμα συμφέροντα. Λέει τώρα: Η πώληση των αεροδρομίων στέλνει ένα σημαντικό μήνυμα, αποτελεί μια σημαντική στιγμή για την Ελλάδα, είμαστε σίγουροι ότι θα βελτιωθεί η εικόνα των αεροδρομίων. Τον λένε Αλέξη Τσίπρα και πιστεύει ότι μπορεί να λέει ο,τι νομίζει χωρίς καν τα ελάχιστα προσχήματα.
Αναρωτιέμαι ποιος πολιτικός ή άλλος επιστήμονας μπορεί να ερμηνεύσει τέτοιου είδους συμπεριφορές οι οποίες δεν περιέχουν μόνο το στοιχείο της πολιτικής απάτης, αυτό είναι το λιγότερο. Αλλά, της διατύπωσης εντελώς διαφορετικών και συγκρουόμενων θέσεων με μια ξεχωριστή άνεση, χωρίς τον ελάχιστο κομπασμό, χωρίς καν μια προσχηματική δικαιολογία που θα νομιμοποιεί πολιτικά το ψέμα.. Τότε (2014) ήταν οργισμένος, τώρα (2017) είναι χαμογελαστός. Ο κυνισμός με τον οποίο ο Τσίπρας καταφέρνει να περνάει από μια θέση στην άλλη, την εντελώς αντίθετη, είναι μάλλον πρωτόγνωρος ακόμα και για τις χειρότερες πρωθυπουργικές εκδοχές της μεταπολίτευσης.
Η περίπτωση Τσίπρα, θα καταγραφεί στα πολιτικά χρονικά σαν μια ξεχωριστή περίπτωση πρωθυπουργού ικανού για οβιδιακές μεταμορφώσεις με πολλές δόσεις κυνισμού, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία. Και στο πλάι, θα προστεθούν μια σειρά από στελέχη που θέλουν να γεύονται αυτή την εξουσία χωρίς κανένα ηθικό περιορισμό και αναστολή. Ο Φλαμπουράρης (δεν πρόκειται να πουληθούν τα αεροδρόμια), ο Σπίρτζης (θα θέσουμε κόκκινες γραμμές, δεν θα τα χαρίσουμε), ο Σταθάκης (η πώληση της δημόσιας αυτής υποδομής προσβάλει ευθέως το δημόσιο συμφέρον), ο Σκουρλέτης (δεν είναι επένδυση να δίνονται τα αεροδρόμια την ώρα που απογειώνεται ο τουρισμός) και αρκετοί ακόμα.
Ωστόσο, είναι όλοι έτσι; Ξεχωρίζω μια περίπτωση βουλευτή που θα κληθεί το επόμενο διάστημα να ψηφίσει υπέρ των νέων μέτρων που προβλέπονται στην δεύτερη αξιολόγηση. Του Νίκου Μανιού. Το παρελθόν αυτού του ανθρώπου, είτε διαφωνείς, είτε συμφωνείς με τις πολιτικές του επιλογές, δεν επιτρέπει να του προσάψεις με ευκολία τον χαρακτηρισμό του θεσιθήρα ή του κυνικού. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με αξιοπρεπή πορεία και σημαντικούς αγώνες από τους οποίους ξεχωρίζει η αντιστασιακή του δράση επί δικτατορίας. Δεν το έκαναν πολλοί τότε. Με δυο λόγια, ο Μανιός δεν είναι Τσίπρας, ούτε βέβαια Σπίρτζης.
Δυο μήνες πριν, ο Μανιός σε μια δημόσια δήλωσή του έλεγε πως «περικοπές συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου δεν περνάνε» και ότι θα τις καταψηφίσει. Λιγότερο από δυο μήνες μετά, ο ίδιος βουλευτής δήλωσε πάλι δημόσια ότι θα ψηφίσει υπέρ των μέτρων αυτών γιατί «οι περικοπές των συντάξεων είναι αναγκαστικό μέτρο για να επιβιώσουμε».
Αναρωτιέμαι γιατί εκτίθεται με αυτόν τον τρόπο, γιατί ακυρώνει μια προσωπική πορεία, γιατί ακολουθεί αυτή την διψασμένη για τα οφέλη της εξουσίας ομάδα.
Δεν πιστεύω (μάλλον, δεν θέλω να πιστέψω), ότι η συμμετοχή του σ αυτό το κυβερνητικό μόρφωμα συνδέεται με την έννοια του οφέλους που συνοδεύεται από μια βουλευτική καρέκλα. Και εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι γιατί ακολουθεί αυτή την στάση αυτοακύρωσης. Στο όνομα ποιου υπέρτερου σκοπού; Τι είναι πιο σημαντικό από την διαφύλαξη της προσωπικής πορείας και αξιοπρέπειας άραγε;
