Όλοι θυμόμαστε τις εποχές από το 2009 μέχρι και το 2014, όταν η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούσε διαρκώς προβλήματα στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Έτσι, υποδαύλιζε κάθε προσπάθεια σταθεροποίησης της οικονομίας, συγκροτώντας απίθανα κινήματα και «συλλογικότητες», με εξωπραγματικά αιτήματα και παράδοξες πρακτικές, με σκοπό τη δημιουργία μιας χαώδους κατάστασης και ενός πρωτοφανούς μπάχαλου.
Δε στόχευε όμως μόνο στο εσωτερικό της χώρας. Αλλά και στο εξωτερικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν αντιπολίτευση απειλούσε θεούς και δαίμονες, κατηγορούσε τους πάντες και τα πάντα, ανακάλυπτε νυχθημερόν εχθρούς και σκοτεινά συμφέροντα, καταφερόμενος κατά των παγκόσμιων οργανισμών, των ευρωπαϊκών θεσμών και κατά των επενδυτών.
Ακόμα βουίζουν στα αυτιά της επενδυτικής κοινότητας, οι απειλές του Αλέξη Τσίπρα, κατά των επενδυτών που είχαν ενδιαφερθεί το 2013 για την εξαγορά της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ) και την ιδιωτικοποίηση του Ανεξάρτητου Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΔΜΗΕ). «Όσοι έρθουν να κερδοσκοπήσουν θα βρεθούν και υπόλογοι έναντι του νόμου», έλεγε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και δεσμευόταν ότι το κόμμα του δε θα αναγνώριζε «υπογραφές που αφορούν την εκποίηση του δημόσιου πλούτου».
Για τους υποψήφιους επενδυτές του ΑΔΜΗΕ είχε δηλώσει αυτολεξεί: «Όσοι έρθουν να κερδοσκοπήσουν θέτοντας σε κίνδυνο την ενεργειακή ασφάλεια της χώρα να το υπολογίσουν και δεύτερη φορά. Θα χάσουν τα λεφτά τους, αλλά θα τεθούν και υπόλογοι έναντι του νόμου».
Σχετικά με την ΕΒΖ, είχε δηλώσει ότι «όλες οι συμβάσεις, ακόμα και οι διεθνείς συμβάσεις, υπόκεινται και καθορίζονται από τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης. Τους συσχετισμούς που διαμορφώνει η δημοκρατία μέσα από την εκλογική διαδικασία. Οι κερδοσκόποι θα χάσουν τα λεφτά τους και δε θα αναγνωρίσουμε υπογραφές άρσης της εθνικής κυριαρχίας».
Η αλήθεια είναι ότι η διεθνής επενδυτική κοινότητα, που σε γενικές γραμμές αποφεύγει το ρίσκο και την αναστάτωση, αποστρεφόταν την ιδέα της εμπλοκής της σε μια αγορά, όπου η αντιπολίτευση με οργίλο ύφος, αμφισβητούσε τη συνέχεια του κράτους, την προστασία των επενδύσεων και εξήγγειλε τις ανατροπές των υπογεγραμμένων συμβάσεων.
Αντιθέτως, η οικονομία και οι επενδύσεις ζητούν πάνω από όλα, την κανονικότητα. Κανονικότητα στο περιβάλλον της επιχειρηματικής δραστηριότητας, κανονικότητα στο ρυθμιστικό πλαίσιο, κανονικότητα στη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, κανονικότητα στο πολιτικό κλίμα. H οικονομία και η επιχειρηματικότητα απεχθάνονται την εντροπία. Αντιδρούν αρνητικά στις πάσης φύσεως τριβές.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει σε παρουσιάσεις ή έχουμε αναφέρει σε εισηγήσεις, πως ένα project πρέπει να έχει το σχήμα αυγού που κινείται μέσα σε ένα σωλήνα και όχι το σχήμα ενός πολύγωνου ή ενός τραπεζίου, που καθώς κινείται χτυπάει στα πλευρικά τοιχώματα; Όλοι επίσης θυμόμαστε από τα σχολικά θρανία, τα παραδείγματα στο μάθημα της Φυσικής, τη θεωρία της υδροδυναμικής και της αεροδυναμικής και τα πλεονεκτήματα των σωμάτων που έχουν χαμηλούς συντελεστές τριβής κατά τη διάρκεια της κίνησης τους. Η τυρβώδης κίνηση μόνο προβλήματα δημιουργεί.
Σήμερα που η χώρα επιστρέφει στην οικονομική και επενδυτική πραγματικότητα, η αντιπολίτευση δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της και να υπερβεί το ιδεοληπτικά της σύνδρομα. Έτσι αναζητά να βρει κινήματα αντίστασης, μέσω μετατοπίσεων, ρωγμών και άλλων γεωλογικών φαινομένων, με σκοπό να υποσκάψει και να υπονομεύσει, την όποια θετική πορεία.
Δεν πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ τα μαθήματά του από τη διακυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, όταν από το 2015, η χώρα κινείτο χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, με κινήσεις τακτικής που χαράσσονταν στο γόνατο, με γνώμονα την αναταραχή, την ανάδειξη ρήξεων από το πουθενά, το κτίσιμο συγκρούσεων χωρίς λόγο και αιτία και την εστίαση σε θέματα που δεν είχαν θέση σε μια κανονική δυτική αστική δημοκρατία.
Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου ασκούσε την πολιτική της με μόνο κριτήρια τη διέγερση σειράς οπισθοδρομικών εμμονικών ιδεών, την υπεράσπιση δομών και αντιλήψεων που είχαν ξεπεραστεί και την παραμονή της στην εξουσία. Η θορυβώδης κατεδάφιση και αποκαθήλωση όλων των αριστερών τοτέμ που είχε ανασύρει κατά καιρούς, δε δείχνει να την πτοεί σήμερα. Η λύση που περίμενε από τη Βενεζουέλα, το Ιράν, τη Ρωσία, την Κίνα δεν ήρθε ποτέ. Τα «παρακάλια για να μας δανείσουν» δεν ακούστηκαν ποτέ. Οι απειλές για το Κούγκι, σε περίπτωση που δε γινόντουσαν δεκτά τα οικονομικά αιτήματα της χώρας, δεν πραγματοποιήθηκαν. Τα νταούλια των χορών των αγορών δεν ήχησαν.
Παρ’ όλα αυτά, η επιθυμία για χάος εξακολουθεί να είναι παρούσα, καθώς οι εκδηλώσεις πολιτικού τυχοδιωκτισμού συμβαδίζουν με τις διαρκείς εκρήξεις παραλογισμού της αντιπολίτευσης. Η μόνη σταθερά, παραμένει η εχθρικότητα προς την οικονομική ανάπτυξη, τη δόμηση ενός υγιούς επιχειρηματικού περιβάλλοντος και την ελεύθερη αγορά.
Το καλό, όμως είναι ότι οι επαναστατικές κορώνες της αντιπολίτευσης δε βρίσκουν ακροατήριο. Η προσπάθεια της για δημιουργία κλίματος αναταραχής, δε βρίσκει γόνιμο έδαφος. Η κανονικότητα που έρχεται και εδραιώνεται πια, μπορεί να μη συμφέρει τον Σύριζα και την αριστερά, όπως δήλωσε και η πιθανότατη διάδοχος του Αλέξη Τσίπρα στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ Έφη Αχτσιόγλου. «Η κανονικότητα, στην πραγματικότητα, δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά», μας είπε η κυρία Αχτσιόγλου. Και την ευχαριστούμε γι’ αυτό. Διότι κάθε νοήμων πολίτης, την κανονικότητα επιζητεί στη ζωή του. Πάνω στην κανονικότητα κτίζει το σήμερα και σχεδιάζει το αύριο.
Ακόμα καλύτερο όμως είναι, ότι οι επαναστατικές κορώνες δεν αγγίζουν ούτε τους επενδυτές. Σε καμιά ανάλυση, σε καμιά έκθεση και σε καμιά εκδήλωση δε γίνεται αναφορά είτε στο κόμμα του Σύριζα, είτε στις θέσεις του. Στην εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, υπάρχει μόνο η κυβέρνηση, η ανάπτυξη, το ταμείο Ανάκαμψης και το σχέδιο «Ελλάδα 2.0». Οι απειλές για πολιτικές συγκρούσεις στην Ευρώπη, για μάχες κατά του νεοφιλελευθερισμού και άλλες γραφικότητες, δεν έχουν ευτυχώς άλλους αποδέκτες, παρά μόνο τους κουρασμένους ημιπιτσιρικάδες που σέρνονται στους δρόμους της Αθήνας, διαδηλώνοντας με κάθε ευκαιρία Η χώρα κοιτάζει μπροστά και προχωρά. Ο ξεδοντιασμένος Σύριζα δεν τρομάζει πια κανέναν.
