Του Παναγιώτη Καρκατσούλη
Στη δεκαετία του '30 κάποιοι σπουδαίοι θεωρητικοί του δικαίου, στη Γερμανία, παρατηρούσαν τη βαθμιαία διολίσθηση του δικαίου από εργαλείο νομιμοποίησης της κρατικής εξουσίας σε εργαλείο δημιουργίας ταξικών ανισοτήτων και κοινωνικών εντάσεων.
Η υπερπαραγωγή κανόνων («εκνομίκευση») πολιτικοποιούσε τις κοινωνικές διαφορές και τα προβλήματα που τα ίδια τα κοινωνικά συστήματα θα μπορούσαν να λύσουν με διαφορετικό τρόπο. Λίγα χρόνια μετά τις επισημάνσεις για τα προβλήματα που δημιουργούσε η εκνομίκευση, ο ναζισμός απογείωσε την επικίνδυνη εκείνη πρακτική, οδηγώντας σε καθολική ανομία.
Στην Ελλάδα του 2018 παρακολουθούμε την απογείωση μιας επίθεσης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατά του κράτους δικαίου, η οποία κλιμακώνεται όσο πλησιάζει ο χρόνος της κρίσης για το εθνολαϊκιστικό μόρφωμα, το οποίο ανεδείχθη στην εξουσία σε περίοδο έντονης δοκιμασίας του πολιτικού συστήματος.
Την κατάσταση αυτή εγκαινίασαν με κατά μέτωπο επίθεση στους θεσμούς της δημοκρατικής νομιμότητας και στην ουσία του κράτους δικαίου, από την πρώτη ημέρα της διακυβέρνησής τους. Προνομιακό πεδίο ανεδείχθη η νομοθετική λειτουργία την οποία ελέγχουν με τους 153 πειθήνιους βουλευτές τους. Αυτοί ψηφίζουν τα πάντα: Αλλεπάλληλες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και Πράξεις Υπουργικού Συμβουλίου, νόμους που επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό χωρίς τη συμφωνία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, άσχετες διατάξεις που παρεισφρέουν οπουδήποτε προκειμένου να εξυπηρετήσουν ημετέρους και διαλύουν κάθε έννοια ισότητας, αξιοκρατίας και δικαίου, μαζί με μαζική παραγωγή νομοθετικών σκουπιδιών (λάθη, κακοποίηση ελληνικής γλώσσας, κ.λπ).
Πρέπει να υποσημειωθεί ότι αντίστοιχες πρακτικές, αλλά σε πολύ μικρότερη έκταση, καλλιεργήθηκαν από τον πελατειασμό, τον νεποτισμό και τις φαύλες πρακτικές των κομμάτων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ πριν από την έλευση των εθνολαϊκιστών. Το αυγό του φιδιού είχε εκκολαφτεί απ' αυτούς. Έτσι, φθάσαμε σε μια σειρά επεισοδίων παρακρατικής συμπεριφοράς από τους ταγούς της νομιμότητας: Από τις απειλές της αλήστου μνήμης προέδρου της Βουλής, το 2015, να συλληφθεί ο κεντρικός τραπεζίτης της χώρας, στα μπουκαρίσματα σε κομματικά γραφεία για την αυτόφωρη σύλληψη εκπροσώπου κόμματος, το 2018.
Η χρήση των παρακρατικών ταγμάτων του Ρουβίκωνα, το διαρκές φλερτ με τους, φυλακισμένους και μη, τρομοκράτες, βρίσκονται στην ίδια γραμμή της δημιουργίας ενός καθεστώτος ρυθμισμένης ανομίας.
Σκοπός δεν είναι μόνο να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία, κάμπτοντας τις αντιστάσεις όσων εξακολουθούν να ομνύουν στη συνταγματική νομιμότητα και την κοινωνική ομαλότητα. Είναι κάτι μεγαλύτερο απ' αυτό: Είναι ο εκφασισμός της κοινωνίας, που μόνον αυτός μπορεί να διασφαλίσει τη μακροβιότητα της παραμονής τους.
Γι' αυτό και αποτελεί χρέος των δυνάμεων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να ορθώσει συμπαγές μέτωπο απέναντι στην προσπάθεια εκβαρβαρισμού της ελληνικής κοινωνίας. Να δημιουργήσει ένα μέτωπο υπεράσπισης της χωλής δημοκρατίας μας και, ταυτόχρονα, μια παρακαταθήκη για το μέλλον: Καμία πελατειακή υπονόμευση των θεσμών και του κράτους δικαίου δεν πρέπει να επιτρέπεται. Τα όποια, έστω πρόσκαιρα, πολιτικά οφέλη από τέτοιες πρακτικές έχουν ένα μεγάλο τίμημα. Ας είναι αυτό που πληρώνουμε με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το τελευταίο.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Παρασκευής 7 Σεπτεμβρίου
