Πριν από κάμποσα χρόνια, έπεσα πάνω σε ένα τύπου ντοκιμαντέρ για τις διάφορες διαταραχές και σύνδρομα. Το θυμάμαι καρέ - καρέ από την ώρα που άκουσα για την υπόθεση των παιδιών στην Πάτρα.
Μια κυρία φτάνει με σπασμένο χέρι σε ένα αμερικανικό νοσοκομείο. Οι γιατροί της παρέχουν την αναγκαία φροντίδα, και φεύγει για το σπίτι της. Δύο μέρες αργότερα χτυπούν το κουδούνι στο σπίτι που διέμενε με τον άνδρα της, δύο κοινωνικοί λειτουργοί. Θέλουν να ελέγξουν τις συνθήκες στις οποίες ζει. Το νοσοκομείο με ένα κλικ στον ιατρικό φάκελο διαπίστωσε πως μέσα σε 12 μήνες είχε τρία ατυχήματα για τα οποία ζήτησε ιατρική συνδρομή. Τίποτα εξαιρετικά σοβαρό.
Την πρώτη φορά ένα άσχημο διάστρεμμα, τη δεύτερη ένας ώμος εξαρθρωμένος, την τρίτη φορά ένα σπασμένο χέρι. Την τρίτη φορά θεώρησαν πως δεν είναι φυσιολογικό. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό δεν ρώτησαν τίποτα, δεν έκαναν τον ντετέκτιβ και τον ανακριτή απλώς ενημέρωσαν τις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες.
Η ιστορία δεν κρύβει ούτε κακοποίηση, ούτε κάτι σκοτεινότερο. Το ζευγάρι είχε το σύνδρομο του Διογένη, ήταν αποθησαυριστές. Το σπίτι τους μια αποθήκη γεμάτη ως το ταβάνι με άχρηστα αντικείμενα κάθε λογής. Μια παγίδα και ένας κίνδυνος σε κάθε κίνηση. Αυτή ήταν η αιτία των συνεχών ατυχημάτων.
Το ζευγάρι υποχρεώθηκε εντός συγκεκριμένου χρόνου, ενός μηνός πάνω κάτω να πετάξει τη σαβούρα, να απολυμάνει το χώρο, υπό τη διοικητική απειλή ότι σε διαφορετική περίπτωση θα χάσει την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. Ο έλεγχος συνεχίστηκε επί μακρόν για να μην επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση.
Δεν τολμώ να ισχυριστώ πως με ένα αντίστοιχο manual λειτουργίας, κάποια από τα παιδάκια της οικογενειακής τραγωδίας στην Πάτρα, θα είχαν σωθεί. Η υπόθεση είναι αφόρητα σκοτεινή για να απλοποιηθεί και να αποδοθεί εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς μια τόσο βαριά ευθύνη, σε ένα σύνολο ανθρώπων που πραγματικά πίστευαν ότι έκαναν το καλύτερο για τα παιδάκια, τη μάνα και την οικογένεια.
Ότι απλώς βρέθηκαν μπροστά σε ένα χτύπημα της τραγικής μοίρας σε συνέχειες και όχι σε ένα αδιανόητο έγκλημα. Εξίσου αδιανόητο το έγκλημα στα Πατήσια με θύμα τον 6χρονο Ανδρέα που έβαλαν στην τσιμεντένια σαρκοφάγο. Αλλά τόσα αδιανόητα συμβαίνουν καθημερινά για τα οποία υπάρχουν σημάδια.
Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα αφοσιωμένους και ψυλλιασμένους ειδικούς. Με επιστημονική και λειτουργική διασύνδεση, σε ένα ουσιαστικό πλέγμα κοινωνικής προστασίας.
Σε διαρκή επιφυλακή.
Οι τηλε- νεκροψίες και ο τιμωρητικός όχλος δεν εντάσσονται σε κανένα manual προστασίας, και είναι απωθητικά σύνδρομα.
