Ο Κυριάκος κάθε βράδυ που φεύγει απ’ το Μαξίμου, τρέχει στα μουλωχτά σε καταγώγια που είναι στέκια διακινητών μικρών παιδιών. Στο σπίτι του συχνάζουν μόνο βιαστές, παιδεραστές, διεστραμμένοι, νεκρόφιλοι και κοπρολάγνοι. Στις κρατικές θέσεις διορίζει συστηματικά παιδόφιλους, σαδομαζοχιστές, νταβατζήδες και όλων των ειδών τα αποβράσματα. Τώρα αποκαλύπτονται όλα. Μας τα ‘λεγε ο Σύριζα, αλλά δεν τον πιστεύαμε. Ας τους φάμε τώρα στην μάπα τους διεστραμμένους Νεοδημοκράτες, να μάθουμε.
Μα και βέβαια μας τα λέγε ο Αλέξης. Μας είχε προειδοποιήσει ο άνθρωπος, αλλά μας συνεπήρε η υποκριτική ικανότητα του Μητσοτάκη και πήγαμε και τον ψηφίσαμε. Ποδοπατήσαμε το ολοφάνερο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, για να φέρουμε στην εξουσία κουμάσια που από την αρχή σχεδίαζαν να παίρνουν προσφυγάκια από τις δομές και τα πηγαίνουν στους πρωθυπουργικούς φίλους για να τα βιάζουν. Καλά να πάθουμε τώρα που τα βλέπουμε να αποκαλύπτονται μπροστά μας. Καθόλου να μην φρίττουμε, τα θέλαμε και τα πάθαμε.
Μα καλά, δεν είχαμε κουκούτσι μυαλό το 2019 όταν πήγαμε στις κάλπες; Δεν καταλαβαίναμε ότι όποιος είναι νεοφιλελεύθερος είναι λογικό να είναι και βιαστής; Δεν καταλαβαίναμε ότι ο βέρος δεξιός είναι υποχρεωτικά και παιδεραστής; Άρα μια παρέα νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών μαζί σαν αυτή την κυβέρνηση, που θα έφτανε; Σ’ αυτό που βλέπουμε σήμερα θα έφτανε κι ακόμα παραπέρα, όπως μας βεβαιώνουν κάτι καλά παιδιά με ψευδώνυμα στα social media που τα συκοφαντούσαμε φωνάζοντας τα Συριζοτρολς. Μας τα ‘λεγαν, αλλά εμείς εκεί... θέλαμε Μητσοτάκη ντε και καλά. Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα.
Τέλος πάντων, ποτέ δεν είναι αργά. Και τώρα που διαπιστώσαμε τελεσιδίκως ότι το υπουργικό συμβούλιο αποτελείται από πενήντα επτά Λιγνάδηδες που έχουν ως αποκλειστική απασχόληση τους βιασμούς και τις κακοποιήσεις, τώρα που διαπιστώσαμε ότι ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ ήταν ένας φλώρος μπροστά στον πρωθυπουργό που εκλέξαμε, ήρθε ο καιρός για απαλλαγή. Άντε να διώξουμε κλωτσηδόν τους εγκληματίες παιδεραστές που μας κυβερνούν, να ξανάρθει στην εξουσία το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς που όσο το ‘χαμε δεν το εκτιμούσαμε και τώρα βλέπουμε πόσο μας λείπει. Καλά δεν τα λέω;
