Το περιστατικό που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα αληθινό: Φίλος χρειάστηκε να μεταβεί στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρα για να εμβολιαστεί, συνοδεύοντας ένα οικογενειακό του πρόσωπο με προβλήματα υγείας, αυτό που λέμε «άτομο με ειδικές ανάγκες». Το φιλικό του πρόσωπο, λοιπόν, χρειάστηκε επειγόντως μία τουαλέτα. Μία τουαλέτα στο ισόγειο ενός κρατικού νοσοκομείου. Ένα τόσο απλό περιστατικό γίνεται ο μάρτυρας μιας μεγάλης αλήθειας: «Μην το παιδεύετε! Η χώρα αυτή δεν σώζεται με τίποτα»!
Το προσωπικό, λοιπόν, απάντησε ότι λόγω Covid οι τουαλέτες έχουν περιοριστεί στον 5ο όροφο του νοσοκομείου. Κι όταν ο συνοδός του ατόμου με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ) επικαλέστηκε αδυναμία για την εκτέλεση μιας τόσο δύσκολης για το άτομο «αποστολής», ακολούθησε ο εξής διάλογος:
- Είστε επισκέπτες; Έχετε έρθει για να δείτε κάποιον ασθενή;
- Όχι, έχουμε έρθει για να εμβολιαστούμε.
- Άρα είστε του εμβολιαστικού. Δεν σας καλέσαμε εμείς κύριε μου εδώ!
Ο καλός φίλος έμεινε αποσβολωμένος. Προσπαθούσε να ξεπεράσει το γεγονός ότι βρισκότανε σε νοσοκομείο, ζητούσε βοήθεια για ένα άτομο που εμφανώς είχε πρόβλημα υγείας και δεν προσφέρθηκε ένας από τους λεγόμενους «ήρωες», τους υγειονομικούς, για να βοηθήσουν. Και ήρθε καπάκι η επίσημη «υπεκφυγή»: Δεν σας καλέσαμε εμείς! Προφανώς αυτή θα πρέπει να είναι και η γραμμή της διοίκησης του νοσοκομείου. Ότι άλλο οι ασθενείς και άλλο οι … καλεσμένοι στο εμβολιαστικό κέντρο. Σαν να πρόκειται για κάποιο ενοχλητικό πάρτι στην αυλή του γείτονα. Και το αποτελείωμα: «Μπορείτε να έλθετε αύριο πρωί και να κάνετε τα παράπονά σας στην διοίκηση». Είναι εκεί που σηκώνει κανείς τα χέρια του. Την ώρα που ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια, κάποιος του ζητάει να πάει εκδρομή για να κάνει μία αίτηση με χαρτόσημο…
Μοιάζει με ένα απλό περιστατικό. Και είναι. Απλό και απ΄ ότι φαίνεται και συνηθισμένο. Η έλλειψη παιδείας είναι το μεγάλο πρόβλημα αυτής της χώρας. Μία χώρα χωρίς παιδεία, χωρίς αρχές, δεν έχει πολλές πιθανότητες να επιβιώσει. Η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, ο σεβασμός δεν διδάσκονται σε κάποιο σχολείο, δεν επιβάλλονται από κάποια «αρχή». Είναι ένας σπόρος που μία κοινωνία ή τον κουβαλάει μέσα της ή δεν τον κουβαλάει. Κι απ’ ότι φαίνεται η δική μας έχει πάρει διαζύγιο εδώ και πολλά χρόνια με την κοινή λογική.
Αν ήμουν εγώ στην θέση του «υπαλλήλου» του ελληνικού δημοσίου και έβλεπα τον συνάνθρωπό μου να ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια, θα έβρισκα έναν τρόπο να τον βοηθήσω. Στο μέτρο του δυνατού. Ίσως να έπαιρνα τηλέφωνο έναν νοσοκόμο να βοηθήσει, ίσως να ζητούσα το κλειδί της τουαλέτας που χρησιμοποιεί το προσωπικό. Κάτι θα έκανα. Δεν θα άφηνα έναν αδύναμο άνθρωπο απέναντί μου να του θυμίζω πόσο πραγματικά αδύναμος είναι. Αλλά δεν βρέθηκε ένας, «ένας» για να κάνει το αυτονόητο. Να μην αφήσει τον άλλον απέναντί του να καταρρεύσει. Και που; Σε ένα νοσοκομείο. Εκεί που υποτίθεται…
Δεν ξέρω ποιος τελικά είναι ο «ακάλεστος». Ο φίλος που βρέθηκε στο Αλεξάνδρας για ένα εμβόλιο ή μια ολόκληρη χώρα που έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Κάποτε η Ελλάδα ήταν πιο φτωχή απ’ ότι είναι σήμερα. Αλλά οι άνθρωποι ζούσαν. Και κυρίως πρόσφεραν…
Θανάσης Μαυρίδης
