Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Λέγαμε πριν τις εκλογές του Ιουλίου ότι, έτσι που 'ναι να ''ρθουν τα πράγματα, οι πρώτοι μήνες της νέας κυβέρνησης θα είναι πολύ δύσκολοι. Για τους αρθρογράφους.
Η διαφορά ανάμεσα στο ΠΡΙΝ και το ΜΕΤΑ είναι χαώδης, όπως και σε εκείνες τις παλιές, κλασικές παραπλανητικές διαφημίσεις με τα ινστιτούτα αδυνατίσματος. Δεν τίθεται βέβαια θέμα σύγκρισης. Δεν το θέτουν καν οι οπαδοί τού ΣΥΡΙΖΑ, που στις σχετικές μετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν —ακόμη και αυτοί, και μπράβο τους— «μάλλον ευχαριστημένοι» και «μάλλον αισιόδοξοι». Με εμφανίσεις, μάλιστα, του Κυριάκου Μητσοτάκη όπως αυτή στο πλαίσιο της ΔΕΘ (στην οποία φάνηκε καλύτερα προετοιμασμένος και πιο σφαιρικά ενήμερος από τους περισσότερους δημοσιογράφους…), μόνο κάτι σκληροπυρηνικοί ή γραφικοί (ή γραφικά σκληροπυρηνικοί) απέμειναν να ασκούν κριτική, και τα διαδικτυακά τρολ. Και το δίδυμο Παππά-Βαξεβάνη. Η όποια «κριτική» έχει να κάνει με το «γεγονός» ότι, «Α, αυτά θα τα κάναμε κι εμείς, έτοιμοι ήμασταν, στο τσακ μάς επιβλήθηκαν εκλογές». Και να με συμπαθάτε με τα πολλά εισαγωγικά…
Ο χρόνος βέβαια θα δείξει τι στ' αλήθεια θα γίνει —νομίζουμε ότι θα χρειαστεί ένα γεμάτο εξάμηνο για να μπορέσουμε να κάνουμε μία πρώτη σούμα: ακόμη λειτουργούμε με τη φόρα που δίνει στις ομάδες που χάνουν η αλλαγή προπονητή—, αλλά για την ώρα τα σχετικά κείμενα ανάλυσης χωρίζονται πάνω-κάτω σε τρεις-συν-μία κατηγορίες όλες κι όλες —είπαμε: αυτοί οι μήνες είναι πολύ δύσκολα για τους αρθρογράφους—, από τις οποίες, και να θέλει, πολύ δύσκολα μπορεί να ξεφύγει κανείς, είτε είναι από την εδώ μεριά του φράχτη, είτε από την άλλη, είτε ΠΑΝΩ στον φράχτη:
1. Σε αυτά που επαινούν τον πρωθυπουργό δηλώνοντας απόλυτη ευαρέσκεια και αισιοδοξία.
2α. Σε αυτά που επαινούν τον πρωθυπουργό δηλώνοντας απόλυτη ευαρέσκεια και σχετική αισιοδοξία.
2β. Σε αυτά που επαινούν τον πρωθυπουργό δηλώνοντας απόλυτη ευαρέσκεια και σχετική αισιοδοξία, κρούοντας έναν προειδοποιητικό κώδωνα για κινδύνους που ελλοχεύουν παντού (ιδίως στον κόρφο του πρωθυπουργού).
3. Σε αυτά που κατακρίνουν τον πρωθυπουργό, το σύμπαν και τα πάντα δηλώνοντας απόλυτη απαισιοδοξία ως προς το τι θα τελεσφορήσει από όσα δηλώνει ή υπόσχεται ότι θα κάνει (ας πούμε, ο Μαραντζίδης είναι νομίζουμε βέβαιος πως τίποτε καλό δεν πρόκειται να προκύψει από όλα αυτά, μόνο καταστροφή, μαρασμός κ.τ.ό.). Και:
4. Σε όσα δεν ασχολούνται με τη μεγάλη εικόνα, αλλά προτιμούν να αναδεικνύουν τα φάλτσα και τα φάουλ του πρωθυπουργού, όσο δήθεν «μικρά», μάλλον περιφερειακά ή τέλος πάντων ήσσονος σημασίας και αν είναι ή αν φαίνονται ότι είναι για τους πολλούς, συγκρινόμενα πάντα με το μείζον θέμα της ανάταξης της οικονομίας, της προσέλκυσης επενδύσεων, της μείωσης της ανεργίας και της δημιουργίας ενός περιβάλλοντος ασφάλειας για επαγγελματίες ειδικώς και για πολίτες γενικώς — βλέπε, για παράδειγμα, εδώ το πρώτο μεγάλο φάουλ με την απολύτως ανδροκρατούμενη κυβέρνηση, τη διατήρηση του Γραφείου Θεσσαλονίκης, τη «διαμόρφωση εθνικής συνείδησης» και άλλα πολλά παρόμοια.
Κι ενώ αυτή η τέταρτη κατηγορία μοιάζει κάπως πιο ελκυστική, κι ενώ η τρίτη είναι μάλλον λίγο πρόχειρη, κι ενώ η δεύτερη είναι ίσως αυτή που χρειαζόμαστε περισσότερο, υπάρχουν και κάτι άλλα…
…ναι, υπάρχουν και κάτι άλλα, λέμε, που ξεφεύγουν από την αρθρογραφία, που δεν είναι καν θέματα, που δεν έχουν ψωμί. Που είναι απλώς σκέτοι άνθρωποι. Και που γι' αυτούς δεν θα γράψει κανείς.
Είναι, ας πούμε, η φίλη που ανέβασε μία καταπληκτική —τουλάχιστον έτσι τη βλέπει η ίδια— ιδέα στο Indiegogo προσβλέποντας στη χρηματοδότησή της. Είναι ο φίλος που μόλις σχεδίασε έναν τιμοκατάλογο για ένα νέο μαγαζί, βάζοντας μέσα του όλη του την τέχνη και δουλεύοντας ολόκληρα εικοσιτετράωρα για να προλάβει την προθεσμία — κι ας ξέρει ότι θα πληρωθεί για όλο αυτό ένα ασήμαντο ποσό. Εκείνη που βρήκε μια λύση και δεν βλέπει την ώρα να ξημερώσει για να την παρουσιάσει στον προϊσταμένη της ή στον συνεργάτη της. Εκείνος που έγραψε τη λέξη ΤΕΛΟΣ στο μυθιστόρημά του και πιστεύει πως πια όλα μα όλα θ' αλλάξουν. Εκείνη που τα κατάφερε και έβγαλε επιτέλους την άδεια για το μαγαζί, και από αύριο θα πάει να το βάψει μόνη της — γιατί μπορεί. Εκείνος πίσω από το γραφεί του Δημοσίου που της την έβγαλε, ενώ μπορούσε να το καθυστερήσει κι άλλο («Το έχετε αυτό το χαρτί; …Ναι; Ωραία, στείλτε το μας με φαξ»), και τώρα έχει καταχαρεί? κι έχει συγκινηθεί κιόλας. Εκείνη που έβγαλε φωτοτυπίες για όλα τα παιδιά της τάξης μόνο και μόνο γιατί ένα τους δεν ήξερε πού τις βγάζουν, ήταν ξένο, δεν καταλάβαινε? και που θα το πάρει από κοντά στο διάλειμμα, να του πει — να του πει πολλά. Εκείνος που κέρδισε την υπόθεση στο δικαστήριο για τον πελάτη του γιατί είχε προετοιμαστεί έναν ολόκληρο μήνα σαν να κατέβαινε στους Ολυμπιακούς. Εκείνη που μου έγραψε τις προάλλες, «Ναι, δεν με αμείβουν ακόμη για τις κριτικές μου, μα δεν μπορώ να μην το κάνω, καταλαβαίνεις; Είναι η ζωή μου αυτό».
Για όλους αυτούς, για όλες αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, δεν θα γραφτεί ποτέ κανένα «άρθρο».
