Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μετά το κακό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές υπήρχαν φήμες πως οι ΑΝΕΛ δεν θα συμμετείχαν στην αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου. Τελικά οι φήμες επιβεβαιώθηκαν και σύμφωνα με ανακοίνωση του Πάνου Καμμένου, το κόμμα δε θα «κατέβει» στις εκλογές του Ιουλίου.
Την περιεκτική εξήγηση για τον ρόλο του Τσίπρα και του Καμμένου στην πολιτική την άκουγα πάντα από τους απλούς «αγανακτισμένους» πολίτες σε ταξί και καφενεία. Επειδή οι δικαστές, οι «προηγούμενοι» και η «ελίτ» στην Ελλάδα είναι λαμόγια, Τσίπρας, Καμμένος και παρόμοιοι «λαϊκοί ήρωες» είχαν υποχρέωση να πάρουν την υπόθεση πάνω τους. Όχι μόνο γιατί ο κόσμος δεν έχει εμπιστοσύνη στην Δικαιοσύνη, στους θεσμούς, στην αγορά και στο κράτος αλλά και γιατί μόνο με φωνή, αγριάδα και ξύλο... καταλαβαίνουν οι υπαίτιοι.
Τότε γιατί ο Καμμένος δεν γινόταν ντετέκτιβ, αστυνομικός ίσως, μισθοφόρος ή έστω, ο Εκδικητής στην ομώνυμη ταινία; Γιατί επέλεξε να παίξει αυτόν τον άχαρο και «φλώρικο ρόλο» του υπουργού; Που πάντα, ήταν αναγκασμένος να τρώει σούσι, να έχει κότερο, να φοράει γραβάτες «περίεργες» και να παραμένει δέσμιος της πολιτικής του θέσης;
Κι από την άλλη, ο Αλέξης, ένα παιδί που είχε το δικαίωμα να κάνει όσα λάθη ήθελε, λόγω απειρίας, απολάμβανε επίσης τον θαυμασμό των ίδιων περίπου οπαδών. Και όχι για πολύ διαφορετικούς λόγους...
Όσο για τους κοινούς φίλους τους, παραμένουν, ακόμα και σήμερα που όλα τελειώνουν, σταθεροί στις πεποιθήσεις τους. Στις ιστορίες με τους Εβραίους, στους τραπεζίτες, στη μασονία, στην νέα τάξη πραγμάτων και στα ξένα συμφέροντα. Και φυσικά, πιστοί σε όποιον «ήρωα» αναλαμβάνει εξωθεσμική δράση για να τα βάλει με τους καρχαρίες του κεφαλαίου. Είτε λέγεται Τσίπρας είτε Καμμένος είτε Λούκυ Λουκ και Μικρός Σερίφης. Είτε Πολάκης ζωσμένος με τα κουμπούρια του…
Από την πρώτη μέρα που έκλεισε η συμφωνία της συγκυβέρνησης το 2015, οι πιο παρατηρητικοί ξέραμε ότι μοιάζουν. Και μέχρι ο Πάνος να αποχαιρετήσει τον Αλέξη, είχαν καταλήξει ολόιδιοι! Άλλωστε αν δεν υπήρχαν κοινές «μήτρες» πολιτικής και ιδεολογικής «ράτσας» δεν θα τα έβρισκαν στην εξουσία. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από την "ερωτική" φιλία με τον Πολάκη;
Ποια Αριστερά και ποια Δεξιά; Υπάρχουν πολλά είδη Ελλήνων αλλά δύο τύπους ανθρώπων τους βλέπεις από μακριά. Από τη μία, οι πολλοί «ήρωες» που ψάχνουν τρόπο να ματώσουν τη άσπρη ή κόκκινη «φουστανέλα» τους. Και από την άλλη, οι λίγοι «σοφοί» που υπομένουν σιωπηλά, το βάρος της ελευθερίας τους. Οι πολλοί, που ζουν από τις κραυγές και τα συνθήματα και οι άλλοι, οι λίγοι, που προσπαθούν αθόρυβα, να βάλουν σε μία τάξη τα πράγματα.
Τώρα, που οι ΑΝΕΛ διαλύονται, που ο Πάνος δίνει την εντύπωση ότι φεύγει μπουσουλώντας στα τέσσερα, που η ανακοίνωσή του σε κάνει να κλαις, τους πιστεύετε; Πιστεύετε ότι ο Αλέξης και Πάνος δεν μιλιούνται και είναι πλέον εχθροί; Προσωπικά, δυσκολεύομαι να το δεχτώ. Μου φαίνεται κάπως περίεργο να μείνει ο πρώην ΥΠΕΘΑ χωρίς ασυλία και χωρίς μία στοιχειώδη κάλυψη, εντός πολιτικού συστήματος.
Γιατί ένα πολιτικό ον που επιβιώνει με τέτοιο ανθεκτικό τρόπο για 30 χρόνια, δεν μπορεί να μην έχει λάβει τα μέτρα του. Δεν μπορεί να μην έχει κάνει από πριν συνεννόηση για το πως θα εξασφαλιστεί η προστασία του στην νέα εποχή που έρχεται μετά τις 7 Ιουλίου.
Το πλήρωμα του χρόνου τους ξεσκέπασε. Πορεύονται πάντα μαζί γιατί είναι ολόιδιοι. Προβάλλοντας, με θράσος, την δυσανεξία τους στην αστική δημοκρατία, την επιλεκτική στάση τους για τα φιλελεύθερα δικαιώματα και το κράτος δικαίου. Μένει να δούμε το πολιτικό μέλλον του Καμμένου για να βγάλουμε και τα συμπεράσματά μας...
