Η ιδέα ότι ο οποιοσδήποτε πολίτης πρέπει να μπορεί να συμμετέχει στις εσωκομματικές εκλογές όποιου κόμματος επιθυμεί, ακόμα κι αν έχει περάσει ολόκληρο τον ενήλικο βίο του στις τάξεις κάποιου αντίπαλου κόμματος, ανήκει στον Γιώργο Α.Παπανδρέου. Μάλιστα το δικαίωμα συμμετοχής σε εσωκομματικές εκλογές το τιμολόγησε στα 2 Ευρώ.
Είναι αλήθεια πως όταν η ιδέα αυτή εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στις εσωκομματικές εκλογές του 2004 ο Γιώργος Παπανδρέου επειδή ήταν ο μόνος υποψήφιος μετά από μια ιδιότυπη διαδικασία απονομής χρίσματος από τον Κώστα Σημίτη, χρειαζόταν κάποιου είδους δημοκρατική νομιμοποίηση και σκέφτηκε να οργανώσει σόου ανοιχτής διαδικασίας ενώ ήταν ο μοναδικός υποψήφιος, θυμίζοντάς τις κατά μόνας εμφανίσεις των βυζαντινών αυτοκρατόρων στον Ιππόδρομο για να αποθεωθούν από τα συγκεντρωμένα πλήθη των υπηκόων.
Κανείς όμως δεν μπορεί να κατηγορήσει τον κ.Παπανδρέου γι αυτές του τις «καινοτομίες» αφού έσπευσε να τις υιοθετήσει και η Νέα Δημοκρατία.
Για να επιχειρηματολογήσουμε πάνω στο πόσο λάθος είναι όλη αυτή η διαδικασία δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στο προφανές: δηλαδή στο πόσο εξωφρενικό είναι μέλη του ενός κόμματος να μετατρέπονται σε εκλεκτορικό σώμα του αντίπαλου κόμματος με μόνο στόχο να αναδειχθεί πρόεδρος το πρόσωπο που θα υπηρετήσει καλύτερα τις επιδιώξεις και τη στρατηγική του δικού τους κόμματος.
Αυτό είναι εξώφθαλμα εξωφρενικό και γνωρίζουν όλοι ότι έτσι τελικά συμβαίνει και θα ήταν και ο μόνος λόγος να σταματήσει πάραυτα αυτό το τσίρκο.
Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι ότι αυτές οι δήθεν ανοιχτές διαδικασίες, που χαλκεύουν τη βούληση των μελών των κομμάτων για κάτι τόσο σοβαρό όσο η ηγεσία τους, τελικά υπονομεύουν και το πολίτευμα.
Δείτε. Το πολίτευμα έχει ένα αναμφισβήτητα αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα γι αυτό και αν και πρωθυπουργοκεντρικό, θέλει ο εκάστοτε πανίσχυρος πρωθυπουργός να εκλέγεται από τους βουλευτές.
Η εκλογή των προέδρων των κομμάτων από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κόμματος ή με εκλέκτορες σε κάποιο συνέδριο, την αντιπροσωπευτικότητα ως ακρογωνιαίο λίθο του Συντάγματος απηχεί και όχι με συμβολικούς όρους αλλά ουσιαστικούς. Την οργανική σχέση μεταξύ κομμάτων και Βουλής που πρέπει να υπάρχει σ'ένα κομματικό σύστημα είναι που υπογραμμίζει.
Επιπροσθέτως, ένας από τους λόγους που οι σημερινές κυβερνήσεις, η παρούσα κυβέρνηση για παράδειγμα, δείχνει να ανησυχεί τόσο πολύ για τον τρόπο που την αξιολογούν τα σόσιαλ μήντια έχοντας εμπλακεί σε ένα ακατανόητο «διάλογο» με οργανωμένους ψηφιακούς στρατούς κουκουλοφόρων ή διάφορους influencers που θεωρεί ότι επηρεάζουν κόσμο, οφείλεται ακριβώς στο οτι ο πρόεδρος του κόμματος δεν έχει εκλεγεί από την Κοινοβουλευτική της Ομάδα ή από σώμα εκλεκτόρων αλλά από ένα άγνωστο, για το κόμμα, πλήθος που μπορεί να οργανωθεί στα ΜΚΔ.
Εξαιτίας των ανοιχτών διαδικασιών όταν ο πρόεδρος κάθε κόμματος αναδειχθεί πρωθυπουργός μπορεί να αγνοεί την Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Γιατί μπορεί ο βουλευτής του κόμματος να έχασε την ιδιότητα του εκλέκτορα του προέδρου του κόμματός του και την ισχύ που πηγάζει από την ιδιότητα αυτή αλλά ο εκάστοτε Πρόεδρος διατηρεί το δικαίωμα να υπογράφει εκείνος τους εκλογικούς συνδυασμούς του κόμματος αποφασίζοντας ποιος θα περιληφθεί στα ψηφοδέλτια και ποιος θα μείνει εκτός.
Όλα αυτά όχι απλώς διαβρώνουν αλλά υπονομεύουν το πολίτευμα.
Κι όμως, κανένας από τους υποψηφίους στο ΚΙΝΑΛ ακόμα κι όταν η Φώφη Γεννηματά ήταν εν ζωή δεν ζήτησε να καταργηθεί αυτή η απαράδεκτη διαδικασία μόνο τώρα παριστάνουν τους έκπληκτους, τους σοκαρισμένους που οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας ετοιμάζονται να προσέλθουν μαζικά στις κάλπες για να επηρεάσουν το αποτέλεσμα των εκλογών στο ΚΙΝΑΛ κατά πως συμφέρει το δικό τους κόμμα.
Κατώτεροι των περιστάσεων όλοι με μόνο θύμα, σταθερά, τους θεσμούς και το ίδιο το πολίτευμα.
