Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Από νωρίς, το κέντρο της Αθήνας ζούσε στιγμές προετοιμασίας πολέμου. Εκτός από τους σταθμούς του μετρό που παρέμεναν κλειστοί, οι καταστηματάρχες ετοιμάζονταν για την κρίσιμη ώρα των επιθέσεων. Λες και έβλεπαν μπροστά τους, το πρωθύστερο χρονικό μιας προαναγγελθείσης εμφύλιας μάχης.
Στη Σταδίου, ένας ιδιοκτήτης καταστήματος με κατεβασμένα ρολά, δήλωνε πως θα βρίσκεται διακριτικά απέναντι για να παρακολουθεί το μαγαζί του. Ένας άλλος, χαμηλά στην Πανεπιστημίου, προσπαθούσε να προφυλάξει τις τέντες του μαγαζιού, μολονότι τις είχε μαζέψει. Πίστευε ότι θα βρουν τρόπο να κρεμαστούν από τα ρολά...
Κλίμα τρόμου για μια ολόκληρη πόλη που περιμένει την επίσκεψη μερικών εκατοντάδων ανθρώπων με καταστροφικές διαθέσεις. Ένα δραματοποιημένο σκηνικό «λαϊκού θεάτρου» με την συμμετοχή θερμόαιμων παιδιών, «λοβοτομημένων» γονέων, χειραγωγημένης αστυνομίας και μιας πονηρής κρατικής εξουσίας.
Και στη μέση, τραγικοί και απροστάτευτοι οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες του κέντρου που ξόδεψαν ένα σωρό λεφτά για να οχυρώσουν τα μαγαζιά τους. Ενώ τρέμουν κάθε φορά που ξημερώνουν οι κωμικοτραγικές επέτειοι κάποιας από τις «επαναστάσεις» των νεοελληνικών φαντασιώσεων.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί ένα ολόκληρο κράτος ανέχεται 100 ανθρώπους που εκτονώνονται καταστρέφοντας σε πανελλήνια μετάδοση τις περιουσίες ιδιωτών και Δημοσίου;
Eπειδή η «λαική θεατρική παράσταση» των «ηρωικών και πένθιμων» αυτών εξάρσεων εξυπηρετεί πολλές μορφές εξουσίας γύρω από το απρόθυμο κράτος. Πρώτα το πολιτικό σύστημα. Όχι μόνο επωφελεία της Αριστεράς αλλά και της Δεξιάς. Θυμίζω μόνο ότι το 2008 που κάηκε η Αθήνα δεν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε έναν λαό που ο μύθος της αντίστασης είναι το όπιο που ναρκώνει την συλλογική του συνείδηση, όλοι ικανοποιούνται με την ιδέα κάποιας επανάστασης, ειδικά όταν δεν συμμετέχουν οι ίδιοι…
Στη συνέχεια, οι «επαγγελματίες» που στήνουν το σκηνικό σε απευθείας μετάδοση. Δεν είναι τυχαίο που τα επεισόδια ξεκινούν μόλις οι «επαναστάτες» αντιληφθούν ότι πλησιάζουν οι κάμερες…
Και τέλος, η πολιτική κουλτούρα της ανομίας που αναπαράγεται ως άλλοθι, για μία κοινωνία που έχει εθιστεί σε συνεχείς παραβάσεις στην καθημερινότητά της.
Πρόκειται για παράνοια; Nαι, πρόκειται για μία συλλογική σχιζοφρένεια η οποία όμως, αποτελεί την βάση της κυρίαρχης ιδεολογίας του «υπαρκτού νεοελληνισμού». Αυτής που όλα τα κόμματα λίγο πολύ, δεν θέλουν να διαταράξουν, για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Με πρωτεργάτη την Αριστερά που έχει καταφέρει να μετατρέψει τον φανερό ή λανθάνοντα ολοκληρωτισμό της δε ιδεολόγημα και δημοκρατικό πολιτικό όραμα διεκδικήσεων.
Δεν ξέρω τι θα έλεγε για τον εκφυλισμό των διαδηλώσεων ο αριστερός Ρίτσος, αντικρίζοντας «την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια» να περιμένει έντρομη κάθε φορά, τους παρασιτικούς αστούς να την καταστρέψουν. Δεν ξέρω πως θα άντεχε τον θεατρικό βιασμό «της πολιτείας του μεροκάματου, της πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της…» από μερικές δεκάδες παιδιά που κάνουν πλάκα εις βάρος μια ολόκληρης χώρας.
Όχι δεν φταίνε αυτά τα παιδιά. Ούτε και οι μετανάστες που μπαίνουν στα επεισόδια για το πλιάτσικο. Φταίνε οι εξουσίες που λυμαίνονται τις εγγυήσεις του κράτους για να κερδίσουν από την ιδεοληπτική παράνοια των πολιτών του.
Αλλά ένα να ξέρουμε για όσα συμβαίνουν στις θλιβερές επετείους των «επαναστάσεων»: τίποτα δεν γίνεται αν δεν το θέλει η κοινωνία. Η τρομοκρατία στο κέντρο της Αθήνας είναι φαινόμενο που διασκεδάζει τους Έλληνες. Και το ανέχονται, όπως ακριβώς ανέχονται το παράνομο παρκάρισμα, τα σκουπίδια στους δρόμους και κάθε άλλη «ιδιαιτερότητα» της φυλής μας….
