Αυτές τις μέρες, ο Πρωθυπουργός επισκέπτεται αραβικές χώρες με στόχο, μεταξύ άλλων, την αναζήτηση άμεσων ξένων επενδύσεων. Παρά τα σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα και τις ευκαιρίες που παρουσιάζει η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση στα συχνά ταξίδια προς αυτές τις χώρες, τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα είναι δυστυχώς μάλλον πενιχρά.
Λίγες μέρες πριν, την Πέμπτη που μας πέρασε, το υπουργικό συμβούλιο υιοθέτησε έναν οδικό χάρτη με 134 πρωτοβουλίες που θα πρέπει να υλοποιηθούν εντός του έτους και μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση του θεσμικού περιβάλλοντος για τις επενδύσεις και το επιχειρείν στην Ελλάδα.
Οι δύο αυτές ειδήσεις περιγράφουν μια πραγματικότητα την οποία τα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης είχαν εντοπίσει και επισημάνει πολύ πριν τις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού, μια πραγματικότητα που καταγράφεται με ηχηρό τρόπο σε όλους τους κρίσιμους διεθνείς δείκτες.
Αρκεί να ρίξει κανείς μια γρήγορη ματιά στον Δείκτη Doing Business της Παγκόσμιας Τράπεζας για να διαπιστώσει ποια είναι τα βαθιά ριζωμένα εμπόδια όχι μόνο στις νέες άμεσες ξένες επενδύσεις, αλλά και σε κάθε είδους και μεγέθους επιχειρηματικότητα στη χώρα μας: Η γραφειοκρατία και το περίπλοκο και αντιφατικό ρυθμιστικό πλαίσιο, οι καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης, η αστάθεια του φορολογικού συστήματος.
Το αρνητικότερο σημείο για έναν δυνάμει επενδυτή στην Ελλάδα είναι ότι δεν ξέρει τι τον περιμένει, ότι δεν μπορεί με μια στοιχειώδη ασφάλεια - τουλάχιστον στο βαθμό που αυτό συμβαίνει με άλλες συγκρίσιμες χώρες - να διατυπώσει ένα επιχειρηματικό σχέδιο σε ένα εύλογο βάθος χρόνου: Εξαρτάται από τη διοικητική ευχέρεια του εκάστοτε υπαλλήλου, από τις προθέσεις αυτής, της επόμενης και της μεθεπόμενης κυβέρνησης που μπορεί η μία να φέρει τα πάνω κάτω στα πεπραγμένα της άλλης, εξαρτάται από την τύχη ώστε να μην πέσει όμηρος του δικαστικού μας συστήματος που χρειάζεται χρόνια και χρόνια για να επιλύσει οριστικά μια εμπορική διαφορά.
Το έργο της σημερινής κυβέρνησης, εφόσον πραγματικά θέλει να δημιουργήσει ένα θεσμικό πλαίσιο ευνοϊκότερο προς την επιχειρηματικότητα, είναι τιτάνιο. Χρειάζεται όχι μόνο να θέσει σε εφαρμογή ριζικές μεταρρυθμίσεις, αλλά και να τα βάλει με όλους εκείνους που έχουν συμφέρον τα πράγματα να συνεχίσουν να γίνονται με τον σημερινό αναποτελεσματικό και αδιαφανή τρόπο - πολλοί από τους οποίους σίγουρα θα βρίσκονται και πολιτικά κοντά της.
Το στοίχημα λοιπόν είναι να φτάσουμε στο σημείο να μην χρειάζεται ο Πρωθυπουργός να πηγαίνει στην Αραβία για να προωθήσει ξένες άμεσες επενδύσεις - να φτάσουμε στο σημείο να έρχονται οι ξένοι εδώ, γνωρίζοντας ότι το θεσμικό μας πλαίσιο τους δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα τα όντως πολύ μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα που έχει να προσφέρει η χώρα μας. Μέχρι τότε, κάνουμε μισή δουλειά.
