Οι φίλοι [ 3 ]

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Συνεχίζουμε, με το παρόν σημείωμα, τη νέα μας «στήλη», στην οποία φιλοξενούμε δημόσια κατατεθειμένες απόψεις φίλων, δημοσίων προσώπων και άλλων που διαβάσαμε στα social media και που, είτε συμφωνούμε με αυτές και τις προσυπογράφουμε, είτε κάτι μάς έμαθαν, είτε μας προβλημάτισαν, είτε απλώς τις ζηλέψαμε. Ελπίζουμε να αρέσει και σε εσάς (και ίσως να παρακολουθείτε στο εξής κάποιους από αυτούς, εάν βέβαια δεν το κάνετε ήδη). Καλή ανάγνωση, ευχαριστώ πολύ.

[1] Άννα Διαμαντοπούλου (15.11.18): Εκπληκτική παρουσία του Νίκου Αλιβιζάτου απόψε στο Αction24 στον Γιώργο Κουβαρά. Εξήγησε λεπτομερώς πως η Αρχή για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος μόνο ανεξάρτητη δεν είναι, αφού τα 16 μέλη της διορίζονται άμεσα η έμμεσα από την Κυβέρνηση. Αυτή λοιπόν η Αρχή, και όχι η Δικαιοσύνη, χωρίς καμιά ένδειξη και με στοιχεία απλώς ενός ρεπορτάζ (που θα μπορούσε να είναι και… στημένο) ζητά από έναν πρώην Π/Θ στοιχεία τα οποία μπορούσε εύκολα να βρει στο Πόθεν Έσχες και βεβαίως διαρρέει το έγγραφο! Βρισκόμαστε μπροστά σε μια άθλια μεθόδευση της Εκτελεστικής Εξουσίας πού θα γυρίσει μπούμερανγκ σε αυτούς που δεν έχουν πια ιερά και όσια.

[2] Κωστής Λυμπουρίδης (17.11.18): Βγήκε αρχικά ο Αρχιεπίσκοπος με τον Πρωθυπουργό και ανακοίνωσαν συμφωνία μετά από τριετή διάλογο των δύο πλευρών, τον οποίο δεν είχε πάρει χαμπάρι κανείς. Η Εκκλησία όμως διοικείται από την Ιερά Σύνοδο, οπότε ο Αρχιεπίσκοπος είπε μετά ότι η συμφωνία πρέπει να εγκριθεί από αυτήν. Κατόπιν είπε ότι δεν ήταν συμφωνία, όπως κακώς καταλάβαμε όλοι, αλλά «πρόθεση εξεύρεσης» συμφωνίας, διότι ως γνωστόν διάγγελμα μπροστά στο σβηστό τζάκι του Μαξίμου κάνεις όταν ξεκινάς την κουβέντα, όχι όταν έχεις καταλήξει σε συμφωνία. Μετά μάθαμε ότι δεν είχε ενημερωθεί ούτε η Εκκλησία της Κρήτης ούτε το Πατριαρχείο. Κατόπιν η Ιερά Σύνοδος δήλωσε άγνοια για τις τριετείς διαπραγματεύσεις, τέθηκε το ερώτημα ποιος την εκπροσωπούσε εκεί και δεν απαντήθηκε, και τελικά η συμφωνία απορρίφθηκε. Παρά ταύτα, και ενώ η Εκκλησία τελικά δεν αγόρασε το ντιλ, η Κυβέρνηση πρόλαβε να το πουλήσει, στο μεν αριστερό της κοινό ως χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, στο δε δημοσιολάγνο εκλογικό σώμα ως επερχόμενες 10.000 προσλήψεις λόγω των θέσεων ιερέων που θα αδειάσουν επειδή οι ιερείς θα πάψουν μεν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, θα συνεχίσουν όμως να πληρώνονται από το Δημόσιο, με ενδιάμεσο την Εκκλησία. Μετά από όλα αυτά και τη χθεσινή απόρριψη από την Ιεραρχία, η Κυβέρνηση δήλωσε ότι συνεχίζει κανονικά την προπαρασκευή του νόμου και ο Αρχιεπίσκοπος την ευχαρίστησε που συνεχίζει τον διάλογο. Τρία συμπεράσματα: (1) άλλη μια επιτυχημένη διαπραγμάτευση Τσίπρα, (2) ο Αρχιεπίσκοπος έχει εξελιχθεί σε Τσίπρα της Εκκλησίας, (3) το win-win έγινε lose-lose σε μια βδομάδα.

[3] Νικόλας Σεβαστάκης (16/11/18): Ο κ. Νίκος Μανιός μίλησε για «φασιστική μειοψηφία» στο Πολυτεχνείο (με βάση τον προπηλακισμό αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ), Αναρωτιέμαι: άνθρωποι που έχουν περάσει από την Άκρα Αριστερά και ξέρουν καλά πώς παίζεται το παιχνίδι της μεταχείρισης του αποστάτη/ προδότη (με γροθιές και βρισιές ανέκαθεν), άνθρωποι που ξέρουν καλά τόσες πολλές ιστορίες εξόφλησης λογαριασμών «στο κίνημα», πώς μιλάνε την ξύλινη, ψεύτικη, τελετουργική γλώσσα περί φασιστικών μειοψηφιών; Σαν να ξαναπιάνουν το αιώνιο μοτίβο του προβοκάτορα, του ξένου στους αγώνες και στα κινήματα. Μια φορά να παραδεχτεί κάποιος την πραγματικότητα: ότι αυτοί που φώναξαν και προπηλάκισαν κάνουν κάτι οικείο, κάτι που έχει γίνει χιλιάδες φορές εναντίον αντιπάλων. Είναι κομμάτια της Αριστεράς, της υπαρκτής- δεν ανήκουν στην Άκρα Δεξιά ούτε στην «Ασφάλεια». Ο αντιφασισμός δεν είναι φάρμακο για κάθε χρήση — ή μπορεί να είναι αν θέλει κανείς να προσπεράσει τις δικές του οφειλές σε ολοκληρωτικές αντιλήψεις τιμωρίας του αποστάτη/προδότη.

[4] Τέλης Σαμαντάς (17.11.18): «Ησυχία, ήχος!» Όσοι έχουν ασχοληθεί με κάποιο τρόπο με το σινεμά ή την τηλεόραση θα ξέρουν αυτή την έκφραση. Πρόκειται για τη στιγμή που αφού έχει γυριστεί κάποια σκηνή ο ηχολήπτης ζητάει να γίνει ησυχία για να εγγράψει στο μαγνητόφωνο τον ήχο του χώρου, που θα χρειαστεί αργότερα στο μοντάζ. Στην ουσία, να μαγνητοφωνήσει τη σιωπή. Τη σιωπή όμως του συγκεκριμένου χώρου. Γιατί κάθε χώρος έχει τη δική του σιωπή. Μια σιωπή που αλλάζει μέσα στον χρόνο. Μια τέτοια σιωπή έπεσε ξαφνικά αργά κάποια στιγμή το βράδυ του Πολυτεχνείου. Κράτησε μόνο κάποια δέκατα του δευτερολέπτου. Ήταν η στιγμή που κόπηκαν αμέσως τα συνθήματα που μέχρι τότε δονούσαν την ατμόσφαιρα. Γιατί ένας άλλος ήχος ερχόταν να γεμίσει τον χώρο. Ήταν η στιγμή που ακούστηκαν οι πρώτες ερπύστριες. Η στιγμή που όλοι κατάλαβαν τι θα επακολουθούσε. Που δεν υπήρχαν πια ούτε κομματικοί, ούτε αριστεριστές, ούτε αναρχικοί, ούτε αυτόνομοι ή ανεξάρτητοι. Μόνο κυνηγημένοι που κοιτάζονταν στα μάτια. Εκείνη η στιγμή που τέλειωσε και ολοκληρώθηκε το Πολυτεχνείο. Για να επακολουθήσουν άλλες εξελίξεις. Αν κάτι, λοιπόν, νομίζω πως θα έπρεπε να μείνει από το Πολυτεχνείο είναι εκείνη η στιγμή της σιωπής. Όπου συμπυκνώνονταν χώρος, χρόνος και άνθρωποι. Γιατί χωρίς τον ήχο εκείνης ακριβώς της σιωπής τα αποτελέσματα είναι ταινίες με περισσότερο ή λιγότερο κακοφτιαγμένο μοντάζ. Αυτές που βλέπουμε να προβάλλονται κάθε χρόνο.

[5] Μανώλης Ροδοβίτης (14.11.18): Έξι χρόνια πίσω στην αυλή του 4ου Δημοτικού σχολείου Μουδανιών γνώρισα ένα παιδί. Διέκρινα αμέσως το αθλητικό του ταλέντο και προσπάθησα να τον πείσω να έρθει στο βόλεϊ. Μου πήρε δυο μήνες, αλλά με τη βοήθεια του γυμναστή τα κατάφερα! Πριν λίγες μέρες το ίδιο παιδί μού ανακοίνωσε ότι έγινε δεκτός με αθλητική υποτροφία σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, το Springfield (το πανεπιστήμιο στο οποίο ανακαλύφθηκε το Βόλεϊ και το Μπάσκετ). Σε όλη αυτή τη διαδρομή τίποτα δεν ήταν εύκολο για τον Αγκίμ. Δεν μπόρεσε να παίξει στην Εθνική Παίδων γιατί η γραφειοκρατία και η αδιαφορία του ελληνικού κράτους καθυστέρησαν την απόκτηση ελληνικής υπηκοότητας. Δεν έγινε δεκτός από γνωστό ιδιωτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης εξαιτίας της καταγωγής του, παρόλο που ήταν άριστος σε μαθήματα και αθλητικές επιδόσεις… Ο μικρός κατάλαβε ότι έπαιζε ένα παιχνίδι με άνισους όρους, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Δούλεψε και κουράστηκε πολύ κάνοντας ατομικές προπονήσεις, ξενύχτισε διαβάζοντας για να μπορέσει να αριστεύσει στο σχολείο του και τελικά τα κατάφερε. Πολλά συγχαρητήρια στην οικογένειά του που στήριξε τα όνειρα αυτού του παιδιού! Εγώ και όλη η οικογένεια του ΠΟΜ είμαστε περήφανοι και του ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία και καλή τύχη σε αυτό το μεγάλο ταξίδι!