Κι εκεί που πάμε να ξεχάσουμε τα όσα συνέβησαν, έρχονται και μας απειλούν με… δεύτερη φορά αριστερά. Σαν να λέμε μετά την Κατοχή ότι «οι Γερμανοί ξανάρχονται». Καημένε Φιρφιρίκο! Να ένας ακόμη λόγος για να υποχρεωθεί να κάνει σωστά η κυβέρνηση την δουλειά της. Για να μην ξαναζήσουμε ημέρες Τσίπρα, Παππά και Πολάκη και για να χαθεί η ρητορική της Ζανέτ…
Καθημερινά λαμβάνουν χώρα δεκάδες επιθέσεις μίσους εναντίον εχθρών του ΣΥΡΙΖΑ (αναμενόμενο σε έναν βαθμό), αλλά και φίλων και συντρόφων τους. Κι ενώ μπορεί κανείς να αντιληφθεί το γιατί τα έχουν με τα μέσα ενημέρωσης της κεντροδεξιάς, δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει εύκολα γιατί στο στόχαστρό τους βρίσκεται ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Από την μία είναι φανερό ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Από την άλλη ότι ο μόνος τρόπος για να «αναστηθεί» είναι να του το επιτρέψουν οι περιστάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα δεν μπορεί να κερδίσει το χαμένο έδαφος. Το 2020 δεν είναι 2015 και ο περισσότερος κόσμος είναι υποψιασμένος. Εκείνο που μπορεί να συμβεί είναι να χάσει έδαφος η κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, το «καλό» σενάριο για τον Τσίπρα είναι να «κοντύνει» ο αντίπαλος…
Η κυβέρνηση τα έχει πάει πολύ καλά μέχρι αυτή την ώρα σε όλες τις προκλήσεις που της έτυχαν. Κορονοϊός, Έβρος, Ανατολική Μεσόγειος και πάλι Κορονοϊός. Κι αυτό φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις, όπου συνεχίζει να κερδίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου σαν η μεταξύ τους σχέση να βρίσκεται ακόμη στον μήνα του μέλιτος. Πάει καλά, αλλά τα προβλήματα της Οικονομίας έχουν κρυφτεί πίσω από τις κρίσεις. Και κακά τα ψέματα, στο τέλος εκεί θα κριθούν όλα! Στην τσέπη των πολιτών.
Τα 72 δισεκατομμύρια ευρώ της Ευρώπης είναι μία μεγάλη πρόκληση. Αναμφισβήτητα. Αν η κυβέρνηση καταφέρει να υπάρξει μεγάλη απορροφητικότητα στα προγράμματα, τότε θα έχει κερδίσει κατά κράτος όλους τους ορατούς και αοράτους εχθρούς της. Αν όχι, τότε η κρίση θα έχει ισοπεδώσει κάθε επιτυχία του παρελθόντος. Και το επόμενο ερώτημα είναι πως μπορεί να κερδηθεί αυτό το στοίχημα. Σίγουρα με μία καλή προετοιμασία. Αλλά και πάλι χωρίς σημαντικές μεταρρυθμίσεις τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα. Για παράδειγμα, δεν θεωρούμε τυχαία την «συμφωνία» κορυφαίων θεσμικών παραγόντων της Δικαιοσύνης στο θέμα της αναγκαιότητας της ταχύτητας της απονομής δικαιοσύνης για θέματα επενδύσεων. Κινείται προς την σωστή κατεύθυνση και είναι προϊόν έντονων παρασκηνιακών διεργασιών. Οι μεγάλες αυτές «συμφωνίες» δεν προκύπτουν από τύχη. Να φανταστεί όμως κανείς ότι χρειάζονται πολλές ανάλογες παρεμβάσεις σε διάφορα επίπεδα. Πράγματα που δεν έγιναν σε σαράντα χρόνια πρέπει να γίνουν σε λίγους μήνες. Όπως και να το κάνουμε είναι μία δύσκολη άσκηση.
Στο τέλος της ταινίας του 1948 «οι Γερμανοί ξανάρχονται», σε σενάριο Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου, έμενε μία πικρή γεύση. Όχι τόσο για τα όσα συνέβησαν στην Κατοχή. Εκείνα έγιναν και τελείωσαν. Αλλά για το γεγονός ότι οι Έλληνες δεν έδειξαν να διδάσκονται κάτι από τις κακουχίες. Η επόμενη ημέρα τους βρήκε διχασμένους και έτσι η χώρα έχασε μία μεγάλη ευκαιρία και δεν ακολούθησε την υπόλοιπη Ευρώπη στην οικονομική ανάκαμψη. Κάτι που στην συνέχεια μας κόστισε ιδιαίτερα και οικονομικά και στα εθνικά μας θέματα. Ας ελπίσουμε να μην χρειαστεί να δοκιμάσουμε μία ανάλογη αποτυχία. Ότι αυτή την φορά δεν θα βρεθεί ένας νέος Σακελλάριος για να γράψει ένα ανάλογο σενάριο: Ας πούμε το «ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει»!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
ΥΓ: Η αφορμή για το σημερινό σημείωμα δεν ήταν η fake ανάρτηση κάποιας Ζανέτ στο twitter, αλλά οι συνεχείς επιθέσεις των trolls εναντίον όλων των... άλλων! Το κλίμα όλο και περισσότερο θυμίζει μέρες 2012. Με προσωπικές επιθέσεις και λάσπη εναντίον όσων θεωρούν «εχθρούς». Λένε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Το ζητούμενο είναι να μη επαναληφθεί. Ούτε καν ως κωμωδία στο Δελφινάριο...
