Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ήταν μια καλή χρονιά το 2019 κι ας λένε οι αριστεροί κακομούτσουνοι επαγγελματίες του πεσιμισμού. Ήταν η χρονιά που γύρισε το πράγμα και επιτέλους άρχισε ο κόσμος να χαμογελά. Αυτοί που λένε το αντίθετο είναι οι τύποι που πέρυσι τέτοιο καιρό κυκλοφορούσαν με κρατική Μερσεντές και φέτος ξαναθυμήθηκαν τι σημαίνει να οδηγούν οι ίδιοι.
Δεν πειράζει, έτσι είναι η ζωή. Μια πάνω και μια κάτω. Μια ίσια και μια στραβά. Μια με την τσέπη γεμάτη από τον παχυλό κρατικό μισθό και μια με τα ολίγα που μπορείς να βγάλεις με την αξία σου, αν μπορείς. Μια με τους παρατρεχάμενους να σου κάνουν όλες τις δουλειές πριν καν τις σκεφτείς και μια αποσταμένος στην ουρά του σούπερ μάρκετ να περιμένεις την σειρά σου για το ταμείο. Μια να βγάζεις λόγους και να σε χειροκροτούν, αλλά και μια να πας ν’ ανοίξεις το στόμα σου και να σου απαντάνε «άσε μας ρε φίλε».
Θα μου πείτε πως αυτοί οι κύκλοι δεν αφορούν μόνο τους Συριζαίους που φέτος έκαναν μαύρες γιορτές, αλλά και τους Νεοδημοκράτες που φέτος απολαμβάνουν τα καλά της εξουσίας. Ασφαλώς αφορά και τους δυο, μόνο που την τελευταία μέρα του χρόνου φέτος, επιτρέψτε μας να είμαστε κομμάτι χαιρέκακοι με τα αριστερά μαγκάκια που απώλεσαν την εξουσία. Κι αν μεθαύριο αποδειχθούν και τα παλικάρια του Κυριάκου ίδια κουμάσια με τους Συριζαίους, έχουμε τον τρόπο να τους εξηγήσουμε και κείνων πέντε πράγματα.
Το μισό 2019 όμως και το 2020 ανήκει στους νικητές των εκλογών. Που ως τώρα δείχνουν να έχουν πάρει το μάθημα του 2015-2019 και να είναι όλοι τους τύπος και υπογραμμός. Κάνουν την δουλίτσα τους δίχως φανφάρες και αλαζονείες, πράττουν όσα υποσχέθηκαν δίχως κωλοτούμπες και δίνουν στον κοσμάκη πίσω την χαρά που τους έδωσε τον Μάιο και τον Ιούλιο στις εκλογές. Να μην τους ματιάσω δηλαδή, ως τώρα εξαίρετα τα πάνε.
Σε αντίθεση με τους στραπατσαρισμένους των εκλογών, που αντί να βάλλουν το κεφάλι κάτω και να σκεφτούν τι λάθη έκαναν και τι απογοητεύσεις έσπειραν στον κόσμο τους, σηκώνουν πάλι μύτη και αλαλάζουν ως κατήγοροι και επικριτές. Από μέσα τους κλαίνε βέβαια, διότι ξέρουν πως έχασαν κάτι που κέρδισαν ως τζόκερ και που το άφησαν να φύγει μέσα από τα δάκτυλα τους εξ αιτίας της πολιτικής τους μυωπίας, της ιδεολογικής τους εμμονής και της ιστορικής τους κακίας. Και αντί να βγάλουν ένα μαντήλι απ’ την τσέπη και να σκουπίσουν τα δάκρυα, υψώνουν το δάκτυλο και παριστάνουν τους εξοργισμένους εισαγγελείς.
Μόνο που αυτή την φορά (κι αυτή την χρονιά), οι απέναντι δεν φοβούνται, γελούν κοροϊδευτικά και τους βγάζουν την γλώσσα από θέση ισχύος Τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή. Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια…
