Του Δημήτρη Καμπουράκη
Στις 26 Νοεμβρίου, πριν μια βδομάδα δηλαδή, η τιμή της βενζίνης στην Γαλλία ήταν 1,65 το λίτρο. Στην Ελλάδα 1,77 το λίτρο. Ο μέσος μισθός στην Ελλάδα ήταν 1.184 ευρώ και στην Γαλλία 2.957 ευρώ, ενώ ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα ήταν στα 684 ευρώ και στην Γαλλία στα 1.498 ευρώ. Άτιμο πράγμα η διαίρεση και η προσθαφαίρεση. Δεν σε οδηγούν σε σαφή και ακλόνητα πολιτικά συμπεράσματα…
Αν ίσχυε κάποια γραμμική εξέλιξη των πραγμάτων και αν υπήρχαν ευθείες αντιστοιχήσεις μεταξύ κρατών και λαών, εφόσον οι Γάλλοι κιτρινοπουκαμισάδες έκαναν λαμπόγυαλο το Παρίσι με τέτοια αναλογία μισθών-καυσίμων, εμείς εδώ με το χάλι μας θα 'πρεπε να χουμε σπρώξει με μπουλντόζες τον Υμηττό, την Πάρνηθα και την Πεντέλη, να το κάνουμε γήπεδο το λεκανοπέδιο με όλο το κράτος μας και το πολιτικό προσωπικό του θαμμένα από κάτω.
«Μα δεν είναι τα καύσιμα, είναι η γενική οργή» θα απαντήσετε. Σωστό. Η οργή σαν κινητήριος μοχλός της παγκόσμιας ιστορίας, λοιπόν. Ενδιαφέρον ως θέμα ανάλυσης. Έλα όμως που οι αναλύσεις είναι εύκολες, μοιάζουν πολύ με την μύτη μας ή με την πίσω τρύπα μας όπως λένε οι Αμερικάνοι: Ο καθένας μας έχει κι από μία διαφορετική. Η πράξη είναι δύσκολη. Κι άντε τώρα να βρεθεί ένας Γάλλος, Ιταλός, Έλληνας ή Ισπανός ηγέτης, που θα έχει την μαγική ικανότητα να αποτρέψει με εθνικές πολιτικές μια παγκόσμια τάση που στέλνει την Ευρώπη στις πίσω θέσεις της παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης. Διότι αυτή η τάση φέρνει την οργή.
Στο τέλος του 20ου αιώνα, η Ευρώπη είχε το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, παρήγαγε το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και ξόδευε το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών. Διακρίνει κανείς κάποια ανισορροπία σ' αυτά τα νούμερα; Μάλλον, εκτός κι αν είναι πολύ οργισμένος και η οργή δεν τον αφήνει να σκεφτεί λογικά. Διότι η οργή είναι υποκειμενικό πράγμα. Οργίζεται ο Κινέζος που δουλεύει 16 ώρες την ημέρα για 120 δολάρια τον μήνα, οργίζεται και ο Γάλλος που με την σμίκρυνση των πλουσιοπάροχων εισοδημάτων του μειώνει τις διακοπές του από τρεις σε δυο βδομάδες.
Κι άντε τώρα να εξηγήσεις σ τον Γάλλο ότι είχε αυτό το επίπεδο ζωής διότι η Δύση είχε φτιάξει μηχανισμούς με τους οποίους το προϊόν της δουλειάς του Κινέζου μετατρεπόταν σε εισόδημα για τον Ευρωπαίο και τον Αμερικάνο. Και ότι τώρα με το ελεύθερο παγκόσμιο εμπόριο και την παγκοσμιοποίηση, διαλύεται αργά-αργά αυτό το νεοαποικιακό σύστημα. Στο μεταξύ, εμείς οι Ευρωπαίοι είμαστε πλούσιοι αριστεροί, δεν είμαστε Αμερικάνοι. Εκεί ο Τραμπ λέει ευθέως «ο Κινέζος είναι ο εχθρός» και ανοίγει πόλεμο για να επαναφέρει το παλιό σύστημα στα μέτρα του.
Εμείς εδώ και φρίττουμε με την ιδέα ότι κλέβαμε τον τρίτο κόσμο, και οργιζόμαστε με την ιδέα πως αν επέλθει μια κάποια παγκόσμια οικονομική δικαιοσύνη θα μας κοστίσει, και δεν γουστάρουμε τις μεταρρυθμίσεις που θα μας κάνουν παραγωγικότερους έναντι των υπολοίπων διότι αυτά είναι ανταγωνιστικά και νεοφιλελευθερίστικα. Οπότε το μόνο που μας απομένει είναι να σπάμε το κεφάλι του Μακρόν που δεν βρίσκει την μαγική λύση κι αν δεν βρούμε τον Μακρόν προσωπικά σπάμε τα αγάλματα της Αψίδας του Θριάμβου. Διότι θέλουμε και μείωση φόρων, και αύξηση παροχών στην χώρα μας, και παγκόσμια δικαιοσύνη, σαν τους χαοτικούς κιτρινοπουκαμισάδες των Παρισίων ή του αγαναχτισμένους του Συντάγματος.
Όλα καλά. Η Ευρώπη ανακαλύπτει τα παλιά της μονοπάτια. Η ρετουσαρισμένη ειρηνική και ευδαιμονισμένη λεωφόρος της Ενωμένης Ευρώπης μάλλον αποδεικνύεται ανήμπορη να καταγάγει στρατηγική νίκη πάνω στα παλιά θλιβερά χούγια της ηπείρου μας. Δεν πιστεύω σε νομοτέλειες αλλά πολύ φοβάμαι πως ο θεός της ιστορίας θα μας χαρίσει ως την άκρη τους όλα όσα μπορούμε ν' αντέξουμε.
