Έχω να μπω σε ταξί πάνω από δέκα χρόνια. Όταν παθαίνει κάτι το αυτοκίνητό μου, κυκλοφορώ με ένα παλιό μηχανάκι που κρατώ για λόγους συναισθηματικούς από τη νεότητά μου και που ακόμα είναι ικανό να κάνει μερικά έκτακτα χιλιόμετρα. Κοντολογίς, ούτε με ταξιτζήδες συνομιλώ συχνά, ούτε την περιβόητη Uber έχω επιστρατεύσει ποτέ. Δεν ξέρω καν πώς λειτουργεί. Έχω δει όμως νεαρά παιδιά που κατά κόρον πληκτρολογούν στο κινητό τους για να καλέσουν ένα ταξί, το οποίο -ω του θαύματος- έρχεται γρήγορα, απ’ όπου κι αν το καλούν.
Τώρα διαβάζω ότι η ότι η Uber εμπλέκεται σ’ ένα παγκόσμιο σκάνδαλο μετά από διαρροή 124.000 εσωτερικών εγγράφων της στον Guardian. Εκεί φαίνεται ότι η πολυεθνική που ξεπήδησε από την Σίλικον Βάλεϋ και επεκτάθηκε σ’ όλη την υφήλιο, έκανε σκληρό και συχνά παράνομο lobbing για την προώθηση των συμφερόντων της. Χρησιμοποιούσε αθέμιτες πρακτικές, πλήρωνε (δηλαδή δωροδοκούσε) ενίοτε πολιτικούς και δημοσιογράφους, υποδαύλιζε ταραχές και βίαιες συμπεριφορές εναντίον των παραδοσιακών αυτοκινητιστών και των υποστηρικτών τους. Στόχος της ήταν να αλλάζει η νομοθεσία σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, για να μπει με ευνοϊκούς όρους σφήνα ανάμεσα στους παλιούς ταξιτζήδες και το επιβατικό κοινό.
Με δυο λόγια, έκανε ό,τι ακριβώς κάνει κάθε πανίσχυρη πολυεθνική εταιρεία που προσπαθεί να πλασαριστεί στην πιάτσα και να καταλάβει την αγορά, εξοβελίζοντας όσους την κατείχαν ως τότε. Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία πως, όποιας μεγάλης διεθνώς επιτυχημένης εταιρείας (ειδικά παροχής υπηρεσιών) διαρρεύσει η εσωτερική αλληλογραφία δέκα χρόνων, τα ίδια σκ@@ά θα βγουν στην επιφάνεια. «Δηλαδή, καλά το έκανε;» θα ρωτήσετε. Όχι βέβαια, όποιος πιαστεί με την κλεμμένη γίδα στην πλάτη θα πάει φυλακή κι ας αποτελείται όλο το χωριό του από κλέφτες εριφίων. Έτσι πάει.
Πλην αυτή η Uber, αν έχω αντιληφθεί καλά τον ρόλο και το προϊόν της, είχε την απλή ιδέα ότι ο καθένας από μας που έχει αυτοκίνητο μπορεί να μεταβληθεί σε μόνιμο ή προσωρινό ταξιτζή λίγων ωρών. Η εγγραφή στην πλατφόρμα και η διασύνδεσή του με το επιβατικό κοινό μέσω αυτής, του εξασφαλίζει τους πελάτες. Παραλλήλως, ο κάθε εγκαταλελειμμένος στον δρόμο πεζός που βιάζεται να πάει κάπου, μπορεί να πληκτρολογήσει το αίτημα και να αντιληφθεί ότι το ΙΧ που στέκεται μπροστά του στο φανάρι είναι ο ταξιτζής που τον βολεύει. Κατά τούτο και παρά τα εργασιακά επίφοβα που κρύβει αυτός ο δρόμος του αυτό-χρησμού εκάστου εξ ημών σε ταξιτζή, οι παραδοσιακοί αυτοκινητιστές δεν δίνουν μάχη με την παραβατική Uber αλλά με το ίδιο το μέλλον.
Αφήνω στην άκρη το γελοίο, «αφού δωροδοκούσε παντού, δωροδοκούσε κι εδώ, άρα η κυβέρνηση εμπλέκεται αυταποδείκτως σε σκάνδαλο» και πάω στη βαθύτερη ουσία. Καλά κάνει ο Λυμπερόπουλος και υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια τον κλάδο του, αναμενόμενο ήταν ο Τσίπρας να τον επισκεφτεί για να κονομήσει κανένα ψηφαλάκι ταξιτζήδων, καλά κάνει το σωματείο τους και ξεσηκώνει θόρυβο τώρα που βρήκε την απροσδόκητη χαραμάδα στο μέτωπο του εχθρού. Κερδίζουν χρόνο. Αλλά μακροπρόθεσμα, δεν θέλω να τους στενοχωρήσω, τον πόλεμο εν συνόλω δεν θα τον κερδίσουν. Ακόμα και αν η Uber ως εταιρεία κατακρημνιστεί και χαθεί από προσώπου γης, η ιδέα υπάρχει πια, θα επανεμφανιστεί με άλλα ονόματα και θα επανα-υλοποιηθεί. Είναι βλέπετε οι μοντέρνοι καιροί. Που δεν είναι υποχρεωτικά δικαιότεροι, ανθρωπινότεροι ή ηθικότεροι απ’ τους παλιούς, είναι όμως αδυσώπητοι.
Και οι Λουδίτες προσπάθησαν τον 18ο αιώνα να σταματήσουν την βιομηχανική επανάσταση στην Αγγλία. Από την πλευρά τους είχαν χίλια δίκια. Κάθε καινούρια ατμοκίνητη πλεκτική μηχανή που εμφανιζόταν, έστελνε στην ανεργία και στην πείνα δεκαπέντε υφαντουργούς χειροκίνητων αργαλειών. Έτσι, έκαναν αιφνιδιαστικές νυχτερινές εφόδους και εξαγριωμένοι διέλυαν τα καινούρια μηχανήματα με βαριοπούλες. Κράτησαν μια δεκαετία, αλλά ο ατμός και η εξέλιξη τα σάρωσαν τελικά όλα. Το γεγονός ότι οι βιομήχανοι που έφερναν τις μηχανές στα εργοστάσιά τους ήταν σκληροί, ανήθικοι, απάνθρωποι και αδηφάγοι καπιταλιστές (σαν τους σημερινούς απατεώνες της Uber) , δεν φρέναρε τελικά την ιστορική εξέλιξη. Ο χειροκίνητος αργαλειός μπήκε στο μουσείο.
