Ένα νέο τραγικό ήρωα ενδέχεται να γράψει στις ένδοξες δέλτους της, η ελληνική ιστορία. Τον… πρόεδρο του Κινήματος Δημοκρατίας Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του πως έχει σκεφθεί ότι μπορεί και να κινδυνεύει η ζωή του!
Αυτή φευ είναι η μοίρα των τραγικών προσώπων που κινούν τα γρανάζια της ιστορίας και αναλώνουν τη ζωή τους υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, όπως και να το εννοεί ο καθένας τους. Ναι, την τραγική μοίρα του Ιωάννη Καποδίστρια, του Θεόδωρου Δεληγιάννη, του υπουργού Λαδά, του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, του Παύλου Μπακογιάννη και άλλων, φοβάται ότι μπορεί να ακολουθήσει και ο Στέφανος!
Μιλώντας στο ενδιαφέρον «Πατρινόραμα» για την έκδοση της πρωτοχρονιάς, σύμφωνα με αποκλειστική αναδημοσίευση του Dnews, είπε, μεταξύ άλλων: «Έχω σκεφθεί ότι κινδυνεύει η ζωή μου και μάλιστα το έχω σκεφθεί από τα πρώτα πολιτικά βήματά μου. Γιατί ήξερα πολύ καλά τι συμφέροντα θα χτυπούσαμε! Όμως όχι, δεν φοβάμαι τίποτα! Και αυτό γιατί εμπιστεύομαι την ασφάλεια που με περιστοιχίζει, δεν θεωρώ ότι θα φτάσουνε σε αυτό το σημείο. Αλλά γενικά στη ζωή δεν μπορείς να θεωρείς τίποτα δεδομένο και σίγουρο. Όμως δεν είναι στη φύση μου να φοβάμαι!».
Ένας… ατρόμητος ήρωας μπήκε στη ζωή μας, και διεκδίκησε το μερίδιό του στα πρωτοσέλιδα της δημοσιότητας τη χρονιά που σβήνει. Είχε εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο το ’23, αφού έπεισε τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ ότι είχε κάτι να τους πει, και αυτοί το εξέλαβαν ως σπουδαίο. Ήξερε λέει, καλύτερα αγγλικά και οικονομία από τον Μητσοτάκη, και γι’ αυτό θα τον κατατρόπωνε.
Η μεγάλη του στιγμή ήταν το συνέδριο του κόμματος τον Φεβρουάριο. Εξήλθε δαφνοστεφανωμένος αφού κατήγαγε νίκην λαμπράν επί του κομματικού κατεστημένου, και κυρίως επί του ιερού τοτέμ, έως τότε του ΣΥΡΙΖΑ, του Αλέξη Τσίπρα. Ο τελευταίος με τρόπο απρόσμενο και άστοχο, προσπάθησε να τον ρίξει. Πρότεινε την εκλογή νέας ηγεσίας, αλλά όχι με τον θεσμικό τρόπο παρουσίας στο συνέδριο. Αρκέστηκε σε μια ανάρτηση στα σόσιαλ μίντια. Τόσο σίγουρος ήταν για την επικυριαρχία του.
Οι σύνεδροι απέρριψαν την πρότασή του. Ήταν η αρχή του λυκόφωτος του Αλέξη. Το κομματικό ακροατήριο του μήνυσε ότι είχε έρθει «νέο παιδί στην πόλη».
Αντιθεσμικός ήταν και ο τρόπος που τον εκπαραθύρωσαν οι κομματικοί καρεκλοκένταυροι, μέσα από επαίσχυντες διαδικασίες, εμπνευσμένες από τα σταλινικά κιτάπια. Έτσι, η κομματική γραφειοκρατία για να μη χάσει τις ηγετικές της θέσεις, «διόρθωσε το λάθος», όπως είχε πει η Γεροβασίλη. Οι ηγέτες διόρθωσαν το λάθος του λαού «τους»! Και έφεραν στη μνήμη τον Μπρέχτ, ο οποίος αναφερόμενος στις σταλινικές ηγεσίες της Ανατολικής Γερμανίας, είχε γράψει ειρωνικά στο ποίημα του η Λύση: «Μήπως θα ήταν καλύτερα η κυβέρνηση να διαλύσει τον λαό και να εκλέξει άλλον;».
Σαφώς ο Στέφανος ήταν το πρόσωπο της χρονιάς, με την νίκη στο συνέδριο του Φεβρουαρίου, την αντικαταστατική αποπομπή τον Σεπτέμβριο του ’24 (μοιραίος μήνας ο Σεπτέμβρης), με την επανάληψη του γάμου του στα προγονικά εδάφη της Κρήτης (ως Κρητίκαρος που είχε δηλώσει) και με τη δημιουργία νέου κόμματος.
Μόνο που από τη φωταγώγηση των πρωινάδικων, από τους προβολείς που τον έλουσαν με λάμψη και δημοσιότητα, κατέληξε να περιφέρεται γύρω από το μίζερο δημοσκοπικά 5%. Ο άνθρωπος που θα νικούσε τον Μητσοτάκη χάνει από τον «θαμπό» Φάμελλο! Μοίρα πικρή!
Για να μην είμαστε απορριπτικοί, ενδεχομένως το κόμμα του Στέφανου να έχει χώρο στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα. Τουλάχιστον δικαιούται να δοκιμαστεί. Ίσως τελικά να έχει πιο ενδιαφέρον από τον ίδιο τον γραφειοκρατικό και αποστεωμένο από ανανεωτικές ιδέες ΣΥΡΙΖΑ, ή από τα λοιπά κόμματα που δημιουργήθηκαν από τις διασπάσεις του κόμματος και φυτοζωούν μεταξύ εκλογικής φθοράς και αφθαρσίας.
Αλλά θα πρέπει να συγκροτήσει πρόγραμμα, να προβάλει ιδέες, και όχι να έχει την ονείρωξη ότι είναι ένα μεταμοντέρνος Μαρίνος Αντύπας (αγρότης συνδικαλιστής που τον δολοφόνησαν οι τσιφλικάδες του Θεσσαλικού κάμπου).
