Του Γιάννη Παντελάκη
Οι καθαρίστριες δεν είναι όλες ίδιες. Υπάρχουν καθαρίστριες και καθαρίστριες. Αυτές του υπουργείου Οικονομικών, είναι διαφορετικές από εκείνες που καθαρίζουν λεωφορεία. Αυτό που τις χωρίζει είναι η χρησιμότητα. Οι πρώτες, ήταν χρήσιμες για να εργαλιοποιηθεί το πρόβλημα απόλυσης τους και να χρησιμοποιηθεί σαν όχημα αναρρίχησης στην εξουσία. Οι δεύτερες, δεν είναι χρήσιμες, δυστυχώς γι αυτές το κόμμα βρίσκεται ήδη στην εξουσία.
Η απόσταση μεταξύ των καθαριστριών τις οποίες «πέταξαν στο δρόμο με την ίδια ελαφρότητα που θα πέταγαν το χαρτομάντηλό τους» (Τσίπρας), με εκείνες που πετάχτηκαν από τον εργολάβο του κρατικού ΟΣΥ και είναι εφτά μήνες απλήρωτες, είναι τεράστια. Τις πρώτες τις βοήθησε η συγκυρία που ήθελε το κόμμα να δείχνει ενδιαφέρον γι αυτές, να εντάσσει το πρόβλημά τους στην αντιπολιτευτική του τακτική, να το χρησιμοποιεί. Οι δεύτερες ήταν απόλυτα άτυχες. Το 2017, το κόμμα δεν έχει πια τις ίδιες ανάγκες μ εκείνες του 2013 και 2015, απολαμβάνει πια την εξουσία. Στην οποία το εφεραν και κάποιες καθαρίστριες.
Οι καθαρίστριες του ΟΣΥ δεν έχουν μεγάλες διαφορές ως προς την φύση του προβλήματος τους μ εκείνες του υπουργείου Οικονομικών. Απολύθηκαν από ένα εργολάβο, είναι εφτά μήνες απλήρωτες, ζητούν την παρέμβαση της κυβέρνησης για τα δεδουλευμένα τους, διεκδικούν μόνιμες συμβάσεις ή έστω κάποιες μορφές απασχόλησης από τους εργολάβους που αναλαμβάνουν το έργο καθαριότητας των λεωφορείων (τακτικές που θα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ!). Ωστόσο, οι καθαρίστριες του ΟΣΥ είναι ατυχές. Όταν χθες έφτασαν έξω από το Μαξίμου, συνάντησαν τα ΜΑΤ. Οι πάλαι ποτέ συμπαραστάτες τους, είναι πια ένοικοι του κτιρίου.
Η διαχείριση ενός παρόμοιου προβλήματος (των καθαριστριών) από το ίδιο κόμμα σε δυο διαφορετικές χρονικές περιόδους, μοιάζει με την διαχείριση του προσφυγικού. Τότε, τα ανέμελα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ έκτιζε ποσοστά και άθροιζε ψήφους, δεν υπήρχε μετανάστης ή πρόσφυγας που να μην ένοιωθε συμπαράστασή. Του κόμματος ή στελεχών του. Αλληλεγγύη, στήριξη, ανάδειξη του προβλήματος. Τώρα, οι τότε αλληλέγγυοι ζεσταίνουν υπουργικές και βουλευτικές καρέκλες, τα πράγματα έχουν αλλάξει θεαματικά. Οι πρόσφυγες παθαίνουν σαν τις μύγες σε παραπήγματα, το κόμμα και τα στελέχη σιωπούν επιδεικτικά και ο αρμόδιος υπουργός απλά εκφράζει την ελπίδα του οι θάνατοι των προσφύγων να μας έκαναν σοφότερους!
