Τη δεκαετία της κρίσης, ελάχιστοι από εμάς πρέπει να είναι αυτοί που δεν έχασαν κάποιο φίλο εξαιτίας της πολιτικής αντιπαράθεσης. Μάλιστα, όσοι στοιχηθήκαμε στην πλευρά που από τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα γεγονότα αποδείχθηκε η σωστή, τα πρώτα δύο χρόνια της κρίσης, βρεθήκαμε να δεχόμαστε πυρά εκατέρωθεν: και από τα αριστερά και από τα δεξιά.
Φίλοι που ανήκαν σε άλλους χώρους και με τους οποίους είχαμε γνωριστεί τα πρώτα χρόνια της κοινωνικής δικτύωσης, από τα 2004, πρώτα στα μπλογκ και μετά στο twitter, όταν αυτό ήταν κάτι σαν τα νησιά της άγονης γραμμής που το χρησιμοποιούσαν ελάχιστοι και είχαμε μάλιστα συναντηθεί σε πάρτυ, παρουσιάσεις βιβλίων, εγκαίνια εκθέσεων, άρχισαν να φέρονται με μεγάλη εχθρότητα.
Δυσάρεστες καταστάσεις, οικείες σε όλους και που ελπίζουμε να αφήσαμε, οριστικά, πίσω μας. «Αυτά έχει η πολιτική», θα πουν κάποιοι. Κι όμως, δεν είναι έτσι κι αυτό μπορούμε να το βεβαιώσουμε όσοι ασχοληθήκαμε με την πολιτική κανονικά, με φυσική παρουσία στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας και τις πλατείες, πολλά χρόνια πριν τη διάδοση του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Στις κατά πρόσωπο αντιπαραθέσεις, όσο σφοδρές κι αν είναι αυτές κι ακόμα και τις ελάχιστες φορές που οδηγούν σε μεμονωμένα περιστατικά βίας, όλα έχουν όρια. Όσοι είναι στην ενεργό πολιτική δράση βρίσκονται να έχουν απέναντί τους ανθρώπους, ζευγάρια μάτια να τους κοιτούν κατάματα και ξέρουν ότι στο τέλος της ημέρας, στο περιβάλλον μάλιστα μιας ελεύθερης, δημοκρατικής κοινωνίας, η τελεία μπαίνει εύκολα.
Όχι. Δεν φταίει μόνο το γεγονός ότι σήμερα, ως πολιτικοποίηση νοείται η ανταλλαγή απόψεων και τις απόψεις μας τις διαβάζουν οι συγγενείς μας, οι γείτονές μας, οι συνάδελφοί μας, άτομα, τέλος πάντων, πέραν του κύκλου της πολιτικής μας δραστηριότητας χωρίς τα στεγανά που υπήρχαν παλαιότερα εφόσον το επιθυμούσαμε. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι σήμερα «σκοτωνόμαστε» κοιτάζοντας την οθόνη και όχι τα μάτια του ανθρώπου με τον οποίο ανταλλάσσουμε λόγια ίσως υβριστικά και πάντως με μεγάλη ένταση.
Η οθόνη αποπροσωποποιεί τον πολιτικό αντίπαλο. Χωρίς τη φυσική του παρουσία αυτός χάνει την υπόστασή του και μαζί χάνονται και τα όρια αλλά και η ανθρωπιά μας.
Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο. Η πολιτική δράση στο πεδίο, με τη φυσική μας παρουσία ακόμα και σε συνθήκες ακραίας έντασης και αντιπαράθεσης σφυρηλατεί πολύ ισχυρές, σχεδόν ακατάλυτες σχέσεις καθώς η πολιτική διεκδίκηση παράγει γεγονότα που ζούμε σε ενεστώτα χρόνο και ως εκ τούτου δημιουργούμε μνήμες γι αυτά που συχνά συνδέονται με τη νεανική μας ηλικία.
Είχαμε ζήσει τη διάσπαση τη Νέας Δημοκρατίας το 1993 και σήμερα έχουμε τις καλύτερες σχέσεις με όσους τότε είχαμε ανταλλάξει πικρά λόγια, για να περιγράψουμε εύσχημα όσα είχαν συμβεί τότε. Αυτό που θυμόμαστε σήμερα είναι όσα ζήσαμε από κοινού τότε.
Όσο λοιπόν η πολιτική παράγεται μέσα από δράσεις τοπικού ή υπερτοπικού χαρακτήρα με φυσική παρουσία, όσο συναντιόμαστε στα πεζοδρόμια, στις γειτονιές, στις κεντρικές πλατείες δημιουργούμε κοινά βιώματα που υπερβαίνουν τις απόψεις μας και χτίζουν τις πιο δυνατές φιλίες.
Μια επιστροφή της πολιτικής σημαίνει επιστροφή στη δράση που σφυρηλατεί ανθρώπινες σχέσεις. Τα ΜΚΔ είναι ένα δώρο που επιτρέπει γρήγορη δικτύωση και διάδοση των θέσεων και των ιδεών μας αλλά δεν είναι πολιτική. Τα ΜΚΔ είναι ένα από τα σύγχρονα μέσα για να δημοσιοποιείς την πολιτική που πρέπει όμως να παράγεται στο πεδίο, στην κοινωνία.
Όλα τα παραπάνω τα γράφουμε με αφορμή τον άδικο θάνατο της Φώφης Γεννηματά που συγκλονίζει όλους τους Έλληνες.
Με τη Φώφη Γεννηματά επί της ουσίας ανήκουμε στην ίδια γενιά, μεγαλώσαμε μαζί με πολλούς από τους συναγωνιστές της: κοντραριστήκαμε στα αμφιθέατρα, διασκεδάσαμε μαζί στα φοιτητικά πάρτυ, γελάσαμε παρέα πάνω από τις κάλπες, μαζί διαβάζαμε στο σπουδαστήριο. Μετά το 2010, με τους περισσότερους από αυτούς βρεθήκαμε στην ίδια πλευρά και μετά πάλι στις πλατείες του Μένουμε Ευρώπη. Οι φιλίες μας πλέον μετράνε δεκαετίες και όλες τις προηγούμενες εβδομάδες, από τότε που η Φώφη Γεννηματά εισήχθη στο νοσοκομείο παρακολουθούμε την αγωνία τους που από χθες μετατράπηκε σε αφόρητη οδύνη.
Την οδύνη που τους προκαλεί σήμερα η απώλεια μιας φίλης και συναγωνίστριας τη συναισθανόμαστε όλοι όσοι χτίσαμε φιλίες μέσα από την πολιτική. Ας το γνωρίζουν.
